Overspannen en buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Inmiddels is ons meisje al weer bijna 15 maanden oud. 

Ze is ontzettend wijs maar ook eigenwijs. Heeft een lekker sterk willetje en we moeten regelmatig om haar lachen. 

Sinds de zwangerschap heb ik mij vooral zorgen lopen maken of alles wel goed bleef gaan. Na 6 zwangerschappen die nooit voldragen mochten worden was deze gedachten ook niet zo gek.

Ik merkte dat de ellende van de afgelopen jaren, tijdens de zwangerschap en vooral daarna telkens terug kwam spoken in mijn hoofd. Ik begon steeds meer in een soort dal te raken waar ik eigenlijk gewoon hoorde te genieten van het nieuwe moederschap.

Toen Renée 3 maanden oud was ging ik weer aan het werk. Ik werk in de kinderopvang en kon haar gelukkig met mij neememen. Ze zit daar op een andere groep, een hele fijne groep met fijne collega's die voor haar zorgen.

Ik moest ontzettend inkomen in het werk, dit ging zeer moeizaam. Nouja, eigenlijk ging het alleen maar achteruit. 

Op het werk probeerde ik nog mijn hoofd omhoog te houden maar eenmaal thuis was er weinig energie over. Het voelde als een sleur. Eten maken, kind op bed en daarna weer zelf instorten.

Met 8 maanden begon ook onze kleine meid ontzettend slecht te slapen in de nacht (helaas nog steeds gaande, maar we krijgen hulp!).

Mijn naaste omgeving merkte dat ik niet meer mijzelf was en vooral doodongelukkig kon zijn. Mijn man zei keer op keer dat ik mij echt ziek moest melden en dan pas terug moest gaan wanneer ik weer alles op de rit had door middel van bijpassende hulp.

Dit voelde in eerste instantie niet goed. Ik doe dan mijn collega's te kort want er is al zoveel te kort aan personeel. En wat zullen zij wel niet denken? "Die zit lekker thuis te luieren"?

Maar helaas merkte ik ook zelf dat het niet verder zo ging en belde ik mij af.

Ik was eerlijk naar mijn manager toe dat het nu echt niet meer gaat. Dit had ik al eerder aangegeven en gelukkig was hier veel begrip voor en heb ik hulp vanuit het bedrijf gekregen totdat ik bij iets van een therapeut of psycholoog terecht kon.

Snel maakte ik een afspraak bij de huisarts en POH. Daar kwam uit dat ik ontzettend overspannen ben en het verleden van de miskramen nog niet verwerkt hebt en hier een soort trauma van over gehouden heb.

Helaas is de wachttijd voor een psycholoog die mij op dit gebied kan begeleiden nog best lang.

Zo slepen er wat weken voorbij.

Op 17 maart was ik ineens behoorlijk duizelig en moe heel de dag door. Moe was ik al door het overspannen zijn maar de duizeligheid was een nieuwe bijkomstigheid. Toen dat de volgende dag aanhield, deed ik toch maar even een zwangerschapstest. Al snel kwam er een licht kruisje tevoorschijn. Huh? Oké, wat nu? 

Het stond niet op de planning maar al direct voelde ik dat ik hier meteen voor wou gaan. Ik belde mijn man die op het werk zat met het nieuws en boven mijn verwachting reageerde hij blij. Ik had meer verwacht dat hij ontzettend zou schrikken. 

We hadden allebei hier een goed gevoel over, want mijn lichaam wist nu eindelijk wat het moest doen toch?

De dag daarna had ik een afspraak bij de POH waarbij ik het nieuws vertelde en nu ook echt graag begeleiding van een psycholoog wil hebben om alles op de rit te krijgen voordat dit kleintje zal komen. 

Ook hadden wij meteen een afspraak gemaakt met een slaapcoach voor ons meisje. Ze zou de week daarop al langskomen, super fijn!

Een week ging voorbij. 

Op de dinsdag gaat onze dochter meestal naar de opvang maar ze had de nacht daarvoor haast al helemaal niet geslapen en dus besloot ik om haar bij mij thuis te laten. Ook de slaapcoach zou deze dag langs komen dus dat was fijn.

Ik heb al vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, gekke pijn in mijn onderrug. Ik zocht daar niet veel bij. Misschien had het wel met mijn bekken te maken? Bij de zwangerschap van onze dochter had ik vrijwel nergens last van op lichamelijk gebied, pas aan de laatste weken kon ik niet zo goed meer lopen.

Zo had ik deze dinsdag ook weer last en ook wat krampjes. 

Toen ik op de wc zat voelde en hoorde ik iets vallen. Shit, nee toch? 

Met trillende benen keek ik in de pot en daar lag een gekke stolsel. Ook bij het afvegen had ik wat bruinig bloed.

Ik belde meteen de verloskundige en die gaf aan dat ze wel al zou willen kijken maar de kans groot was dat er nog niet veel te zien was en ze hierdoor geen duidelijkheid kon geven over de stand van zaken.

Ondertussen moest ik helaas ook de slaapcoach afbellen.

Mijn man kwam snel thuis om met mij naar de verloskundige te gaan. Mijn moeder was ook eerder naar huis gegaan om onze dochter op te vangen.

Eenmaal bij de verloskundige mocht ik al snel liggen voor de echo. De verloskundige zag mooi verdikt slijmvlies en ze dacht al een begin van een zwangerschap te zien in de baarmoeder maar kon dit niet met zekerheid zeggen. Ook zag ze iets in één van mijn eierstokken wat ze niet goed kon plaatsen. Dit kon ook niks zijn zei ze.

Opweg naar huis wist ik niet zo goed hoe ik mij nu moest voelen. Hoopvol? Of toch bij neerleggen dat dit niks wordt?

Helaas had ik nu steeds vaker bij het afvegen bloed. Maar het bloeden hield soms ook ineens abrupt op.

De volgende dag zijn wij voor afleiding wat leuks gaan doen met onze dochter. 

Ik had flink last van pijn in mijn buik, maar met paracetamol ging het wel weer een beetje.

Thuis werd de pijn steeds erger, ik vertrouwde het niet helemaal en belde de verloskundige. Ik mocht naar het ziekenhuis om het hcg in mijn bloed te laten prikken. Ze belde later terug met de uitslag. 

De pijn werd erger, ik kon niet eens meer zitten van de pijn.

De verloskundige belde aan het eind van de middag weer terug met de uitslag. De hcg waarde kwam goed overeen met hoe ver ik zou moeten zijn. Ik gaf aan dat de pijn nu niet uit te houden was. Ze zei dat ze wel met de triage van het diak (want daar heb ik altijd fijne ervaringen gehad) wou bellen om te kijken of zij nog een echo konden uitvoeren.

Bij het diak kon ik al binnen een half uur terecht.

Daar aangekomen werd nogmaals bloed getrokken. Het duurde een behoorlijke tijd voordat ik aan de beurt was.

De verloskundige van triage vertelde dat de hcg waarde nog hetzelfde was. Daarna werd de echo uitgevoerd.

Ook op deze echo zagen zij mooi verdikt slijmvlies. Voor de rest was er nog nergens iets te zien. Ook niet of het groeide in de eierstokken. 

Wel deed de echo ontzettend veel pijn, vooral wanneer zij bij de eierstokken gingen kijken.

De verloskundige maakte met mij de afspraak dat ze elke 2 dagen hcg gaan prikken en dan weer een echo doen.

Bij de volgende afspraak was de hcg goed verdubbeld. Dit gaf wat hoop. Ook de verloskundige van de triage was hier hoopvol door.

Bij de echo kwam een gynaecoloog meekijken. Ook deze echo deed weer ontzettend veel pijn.

Helaas was er nog niet veel anders te zien (wat nog kon bij mijn termijn alhoewel bij mijn dochter op dit termijn toen wel wat te zien was, toevallig ook bij de triage van het diak). De gynaecoloog (die ik heel toevallig bij onze dochter ook had) gaf aan dat ze niet dacht aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ook dit gaf mij wat meer hoop.

Wel verloor ik nog steeds hij het afvegen aardig wat bloed met stolseltjes.

Ik deed een dag later een digitale test en die gaf tot mijn schrik 2-3 weken aan terwijl hij twee dagen terug 3+ aangaf. Toen wist ik al wel dat dit niet goed ging aflopen...

De dag daarna moest ik weer naar het ziekenhuis. Gek genoeg namen zij geen bloed van te voren af maar kreeg ik eerst een echo. Het waren twee lange uren wachten voordat ik eindelijk aan de beurt was. Het was ontzettend druk op de afdeling met wat spoed gevallen die natuurlijk voorrang hebben.

Op de echo zag ze alsnog verdikt slijmvlies maar nog geen vruchtzakje, dit had je nu wel moeten zien.

Ze keek verder naar de eierstokken. Bij de rechter eierstok vroeg zij het onderzoek meer pijn deed als zij hier keek. Dit bevestigde ik.

Ik zag haar bij de rechter eierstok wat intypen waarvan ik al meteen wist wat dit betekende. Ectopic mass. Shit... dus toch wel een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.

Ze gaf aan dat ze het hcg nog wou controleren. Ik mocht vanaf nu niks meer eten en drinken. Als het hcg was gestegen gingen zij een kijkoperatie uitvoeren.

Ik moest mij over een uur weer melden op de afdeling.

Dit uur ging ontzettend traag voorbij.

Ik hield het niet meer uit en keek na zo'n drie kwartier in mijn patiëntenportaal of er al wat aangepast was in de labuitslagen.

Tot mijn schrik was was de hcg waarde flink gedaald. Wat nu? Ik wist al dat het niet meer goed ging komen maar toch hou je ergens een klein beetje hoop.

Ik melde mij weer aan bij de triage afdeling en ik werd al snel door een assistente opgehaald.

Ze zag al aan mijn gezicht dat het niet goed ging. Toen ze het ook nog eens vroeg of het wel ging barsten ik in tranen uit. De assistente was werkelijk een schat en kreeg mij weer een beetje rustig.

De verloskundige kwam er al snel aan. Ze gaf aan dat ik geen operatie nodig had. Het zag er naar uit dat mijn lichaam het al zelf aan het opruimen is. Ik mocht over een week weer terugkomen.

Hier voelde ik mij absoluut niet oké bij. Ik heb al eerder aan zwangerschap gehad waar het kleintje op een gekke plek in de baarmoeder groeide (dit noemde ze toen medisch gezien een buitenbaarmoederlijke zwangerschap ookal zat het wel in de baarmoeder). Bij deze zwangerschap ging de hcg ineens weer omhoog en moest ik uiteindelijk gecurreteerd worden.

Ik was bang voor een herhaling en mocht dan ook eerder langskomen.

De dagen tot ik terug mocht komen verloor ik non stop veel bloed. Het zette ineens door.

Ik had de volgende afspraak dit keer niet op de triage maar op de afdeling gynaecologie wat ook niet onbekend voor ons was. 

Een uurtje van te voren werd mijn hcg weer geprikt. Ook dit heb ik weer kunnen zien in het patiëntenportaal. Hij was weer flink gedaald en stond nu op 16.

De gynaecoloog gaf dit ook aan. Ze wou nog wel kijken met de echo.

Hier was wederom weer wat verdikt slijmvlies te zien, maar dit werd al minder. Ook zag ze niks geks meer zitten in de eierstokken. Mijn lichaam heeft het wonder boven wonder dus toch echt zelf opgeruimd. Aan de ene kant is dat positief natuurlijk maar aan de andere kant was nu al mijn hoop wel verdwenen wat super k.. is.

Ze gaf aan dat ze het nog in de gaten wou blijven houden totdat het hcg op 5 of daaronder zat. Dit zal de week daarop wel zo zijn dus ik hoefde alleen nog voor het prikken langs te komen. Na de uitslag zal ik gebeld worden.

Dit werd afgelopen vrijdag geprikt.

Het duurde ontzettend lang voordat de labuitslag binnen was. Aan het eind van de middag zag ik hem staan en hij stond inderdaad op 5.

Al snel volgde het belletje van de verloskundige. Het was nu afgesloten. 

Nu moet ik het zelf weer een plekje geven. 

8 zwangerschappen verder. Waaruit één hele mooie dochter is gekomen.

De wens voor een tweede is nu ineens weer heel sterk. Maar durf ik dit nog? 

Komende week heb ik eindelijk een intake met een psycholoog. 

Ik hoop het eindelijk allemaal een plekje te kunnen gaan geven en wellicht weer te durven beginnen aan een toekomst waar wij toe leven naar een gezin van 4.

Nu ligt de focus op beter worden zodat ik zo weer aan het werk kan en een leukere, meer energieke moeder kan zijn.