Opa en Jaime liepen samen naar het licht toe

In mijn vorige blog kon je lezen, dat het de uitgerekende datum was, van ons engeltje Jaime. Het was een bijzonder zware dag om doorheen te gaan. Maar nu die dag voorbij is, valt er ook wel een soort last van mijn schouders.

Een aantal blogs geleden, kon je ook lezen, dat we in april twee weken op vakantie waren op de Seychellen. Een vakantie waar we zo hard aan toe waren. Maar behalve een vakantie, was het ook een familiebezoek. Voor mijn partner erg fijn om zijn moeder, stiefvader, oma, enkele ooms en tantes en een nichtje  weer te zien, sinds lange tijd.

We hebben daar een erg fijne tijd gehad. En, zo blijkt (althans voor mij dan, want ik wist het niet) lijkt één van de ooms van mijn partner ook erg hooggevoelig te zijn.

Op de uitgerekende datum van Jaime, had mijn schoonmoeder het daar over met haar broer (die oom dus). En op het moment dat ze het daarover hadden, zag hij zomaar ineens mijn lieve vader samen met Jaime, naar het licht toe lopen. Want een bijzonder moment! Ongelooflijk!

Mijn partner vertelde mij dit een aantal dagen later. Niet op een heel handig moment, we lagen al in bed, en het was al praktisch midden in de nacht.

Ik was er intens verdrietig om. Ik zag meteen een beeld van de schimmen van mijn vader en Jaime, samen lopend, hand in hand naar het licht. Het voelde als iets heel definitiefs. En het beeld, van hoe ik het voor me zag, bleef, en blijft  op mijn netvlies gebrand. Ik wist namelijk dat mijn vader ons regelmatig nog bezocht, dat zagen en voelden we. Ik was zo bang, dat ze door naar het licht te lopen, zowel mijn vader als Jaime nooit meer bij ons "op visite" konden komen, en ze nu echt voorgoed weg zouden zijn. Ik heb daar een aantal momenten veel verdriet om gehad. Het voelde alsof ik mijn lieve vader en kindje nu echt voorgoed helemaal kwijt zou zijn. Het gaf mij ergens rust, ondanks ik het ook soms een beetje eng vond, dat mijn vader, zelfs na zijn overlijden regelmatig nog bij ons was. En zeker nadat we van onze uitvaartbegeleidster de bevestiging kregen dat hij voor Jaime zou zorgen. Dat was voor mijn gevoel nu echt weg. Van mijn broer daarentegen had ik na zijn overlijden nooit een teken gekregen, dat hij nog bij ons in de buurt was. Dus dit voelde compleet anders. Het voelde even dat ik ze opnieuw verloor.

Ik wilde precies weten hoe het zat, met dat licht. En ik las, dat als overledenen naar het licht gaan, ze ons nog steeds kunnen bezoeken. De opluchting was echt enorm kan ik je vertellen!

Het enige verschil is, dat als ze nog niet naar het licht zijn gegaan, je hun (onverwerkte) emoties en gevoelens etc. kan meekrijgen, en als ze naar het licht zijn gegaan niet meer. Dat kan ook wel kloppen mischien, toen onze uitvaartbegeleidster vertelde dat ze mijn vader zag en voelde, had ze het ook over gevoelens als alleen en eenzaamheid (vond ik toen, ondanks dat we gebroken waren door het overlijden van Jaime, een hele verdrietige gebeurtenis). De energie is dan nadien anders, en positiever. Dat is een hele fijne gedachte.

En nu vind ik het heel erg fijn, dat ze samen het licht hebben gevonden. Het voelt nu ook wel een beetje alsof ze samen rust hebben gevonden. En dan vooral ook bij mijn vader, wie nu ruim 2,5 jaar geleden overleed, toen Jack nog maar een week of 7 oud was. Ik denk dat hij zoveel bij ons was, omdat hij door zijn plotselinge overlijden niet precies wist wat er aan de hand was en moest doen, en daarom bij ons was, en daarna wist hij natuurlijk allang, voordat wij het wisten, wat ons te wachten zou staan met het overlijden van Jaime. Hij was er voor ons, om dicht bij ons te zijn, en onze lieve kleine Jaime op te vangen.

En nu hij Jaime heeft opgevangen, en voor hem/haar zorgt voelt het als een soort afsluiting, dat de oom van mijn partner ze samen naar het licht zagen lopen, ze de rust en het licht hebben gevonden, en ik daardoor ook een beetje. Het kan geen toeval zijn, denk ik dan. Ook dat ik die ochtend van 9 juli, toen ik Jack naar de opvang bracht, plotseling achter de auto reed die tot zijn overlijden van hem was.

Hoewel het beeld van ze samen naar het licht zien lopen me nog wel traanogen bezorgt, is het nu vooral ook mooi, en rustgevend. Ik ben blij dat mijn lieve vader (letterlijk te goed voor deze aarde/wereld) heeft gevonden waar hij 2,5 jaar naar heeft gezocht voor mijn gevoel. En ons ondertussen geholpen heeft, door in de buurt te zijn, en Jaime op te vangen. En op de uitgerekende datum Jaime heeft meegenomen, naar het licht toe. Liefdevoller dan dat kan haast niet!