Ons sterretje

Laten we beginnen bij 6 mei 2014. De echo voor 37+5 Weken stond gepland om 17.00 u in het ziekenhuis. Nooit had ik kunnen bedenken dat zou gebeuren wat er op dat moment gebeurde. De gynaecoloog was met de echo aan de gang om te kijken of onze dochter toch nog niet zelf gedraaid was (stuitligging). 2 Weken eerder hadden ze geprobeerd haar in de juiste positie te draaien. Pijnlijk dat dat was! Zelfs Michaela wilde er niets van weten. Ik voelde haar protesteren bij elke poging om te draaien. Oké, prima, dan maar een keizersnee. Afspraak gemaakt.

Goed, weer terug naar 6 mei. De gyn was maar aan het zoeken en duwen op mijn buik. Binnen een minuut had ik door waar zij moeite mee had. Ze kon de hartslag niet vinden! Niemand begreep gelijk waarom ik ineens zo in huilen uitbrak. Ik stamelde alleen maar, proberen te zeggen ze is niet meer. Mijn man en moeder keken mij verbrouwereerd aan. De gynaecoloog bevestigde mijn gedachte, er is geen hartslag meer. Stomverslagen! Vanmorgen voelde ik haar nog uitbundig trappelen, zoals elke morgen. Geen indicatie, niets wat erop aanwees wat er zou gaan gebeuren.

8 Mei werd in opgenomen. De afspraak voor de keizersnede werd afgezegd, en ik werd ingeleid voor de bevalling. Deze was enorm zwaar (ook al duurde het niet zo heel lang). Ik werd om half I in de middag ingeleid en om kwart voor 7 in de avond werd haar navelstreng door geknipt. Daar lag ze dan. Geen apgar score, geen gehuil, ook al wenste ik dat de echo alleen maar een nachtmerrie zou zijn (volgens mij riep ik het zeIfs uit) " Ga huilen dan, alsjeblieft ga huilen." De nachtmerrie was realiteit.

Op slag zwaar depressief. Hoe kom ik dit nu te boven? Het eerste jaar ging voorbij zonder dat ik eigenlijk leefde. Ik kon niet over Michaela beginnen zonder in te stor ten, stameland, zoekend naar woorden. Nooit had ik mijn man verteld dat ik elke nacht niet kon slapen vanwege terugkerende dromen over de echo en de bevalling. Pas na ruim een jaar vertelde ik het hem.

Vele jaren van psychologen, praktijkondersteuner gingen voorbij. De eerste keer kreeg in Zo'n balletjes techniek. Dat werkte. Ik kon in ieder geval weer praten over mijn dochter zonder compleet hysterisch te huilen. Toch zagen mijn man en mijn zus mij aftakelen. M'n zus stelde voor haar psycholoog to benaderen. Zo gezegd, zo gedaan. Contact liep via online gesprekken. Hi jkwam tot de conclusie dat ik een rouw stoornis heb. Moest elke dag naar het grafje en praten tegen Michaela. Dat werkte een beetje. Ook elke dag een stukje lopen zodat ik niet steeds met mijn gedachten bij thuis zat. Dit was in 2020.. We hadden in 2018 in februari en in december een meisje en een jongen gekregen. (Dat is een verhaal apart) 

Al met al had ik eigenlijk nog niet een compleet beeId met wat er nu eigenlijk met mij. aan de hand is. Dus opnieuw naar de huisarts. Die verwees mij opnieuw door, weer naar een andere praktijk. Na het eerste gesprek kwam zij tot de conclusie dat ik ERS heb. Dat betekent Emotie Regulatie Stoornis. Kreeg groepstherapie met een aantal anderen. ERS is aangeboren, maar kan enorm getriggerd door een heftige gebeurtenis. Bij mij dus de stilgeboren dochter.

Al met al vielen de stukjes op z'n plaats. Al moet ik zeggen dat leven met ERS helemaal niet gemakkelijk is. Voordat Michaela geboren was, had ik het dus ook (aangeboren). Maar lag zo diep verscholen en kwam eigenlijk nooit bovendrijven. Nu, desondanks de VERS training, kan ik er nog moeilijk mee omgaan.