"Ons meisje liet het leven los"

Een van je kinderen verliezen, en dan weer doorgaan met het leven. Het klinkt niet makkelijk, dat is het ook niet.

Alles is anders, geen 4 borden op tafel, maar 3, ik betrap me nu, meer dan een jaar later, dat ik bij de slager nog steeds 4 stukjes vlees bestel. Dat zit er gewoon in, wij blijven een gezin van 4. Ook al missen we een groot stuk van ons “kwartetje”.

Doorgaan met het leven, zo’n raar gezegde ook. Doorgaan.. met wat? Het leven is zó anders. We moesten onze tijd weer opnieuw leren indelen, geen ziekenhuizen meer, maar boodschappen doen, en in huis tijd hebben om eindelijk de verbouwing af te ronden. Boodschappen doen, zo’n verspilling van tijd en prikkels, alles kwam zo hard binnen bij ons, dat zoiets als bijvoorbeeld boodschappen doen, al m’n hele dag kon verpesten. Opnieuw je prikkels leren verwerken, heel vermoeiend, maar het heeft tijd nodig zeggen ze dan.

Met vallen en opstaan, met paniek en overprikkeling, maar ook met fijne ervaringen want een burn-out was onvermijdelijk, de rust hebben om na te denken; “wat is er toch allemaal gebeurd de afgelopen 6/7 jaar”.

Want wat is er gebeurd? 2 jaar lang de behandeling tegen leukemie, alles in ons gezin draaide daar omheen.

Toen gauw genoeg de corona-tijd, wéér de isolatie in, maar.. wel veel (achteraf) waardevolle tijd met de kindjes.

Bij een standaard controle achterkomen dat er weer “stoute” cellen zijn gevonden, met alle gevolgen van dien, weer chemo, het haar eraf, dat nu eindelijk weer mooi en lang was.. als 9-jarig meisje is dat wel écht een dingetje.

Een stamceltransplantatie, wat een wereldje om in te rollen. Bizar, alles kapot maken en weer opbouwen in dat lijfje, maar.. ze rockte het toch wel weer. Ook haar broertje, het is niet niks om je zus zoveel te missen. Die tijd gaf weer heel veel tijd met de kindjes, 1-op-1. Want wij wisselden elkaar af, de ene bij Lynn, de andere bij Luke, en in het weekend met z’n vieren in het Prinses Máxima centrum,

Die tijd die, achteraf vooral met Lynn, weer heel waardevol was.

Waardevol is een woord die vanaf dat moment heel erg vaak gebruikt werd.

De stamceltransplantatie leek te werken, en wat waardevol dat een moeder het navelstrengbloed van haar baby heeft gedoneerd, zodat Lynn een nieuwe kans op leven kreeg.

Wat waardevol dat we ons leventje (helaas maar heel kort) weer op mochten pakken.

Helaas na een aantal maanden bleek het monster terug en te sterk, en na een aantal waardevolle weken, waarin ons gezin liet zien waar we sterk in zijn, het gewone leven. Het gewone leven wat wij zo gemist hadden en wat voor iedereen “normaal” is. Na die weken liet ons meisje ,tijdens het gewone leven, het leven los.

Een bizarre tijd volgde, je dochter verliezen, je zoontje verloor z’n zus. Veel verdriet en ongeloof. Nu nog steeds.

Maar wat was die tijd waardevol, elk filmpje, foto, voicenote. Elke avond neem ik een momentje met Luke, ons ritueeltje voor het slapen. Even herinneringen kijken, soms leuke, soms minder leuke, soms herinneringen van mij alleen, en soms van ons allemaal. En dan praten we er over. “Weet je nog, toen?” 

Met de gedachte in ons achterhoofd dat we als gezin weer vooruit kunnen kijken, voelt heel dubbel. Want je wil vooruit kijken met 4 borden op tafel, vakanties boeken met 4 namen. Maar het kan niet, het is ook helaas zoals het is.

Maar we kunnen nu ook op persoonlijk vlak vooruit kijken, We zijn nog jong. Moeten we het leven blijven leven zoals we altijd gedaan hebben, of is het nu de tijd om iets anders te gaan doen? Juist nu alles eruit halen en alles ontdekken. Soms betekent dat ook je neus stoten, maar vaak ontdek je weer iets over jezelf.

Want die chick van ons is niet zonder reden hier geweest, ze heeft ons zoveel inzichten gegeven en dingen geleerd. We zijn het haar verplicht om alles uit het leven te halen.

Zo’n mooie dingen leren van je dochter.. Hoe waardevol is dat!