Ons kind is eindelijk thuis

De dag na zijn crematie, wat voelt het leeg en eenzaam. 

Ik kan nu echt niks meer voor m'n kind doen. Het is nu klaar en de liefde die ik voor hem heb, kan nergens naartoe. Die liefde blijft opgekropt in mijn hart zitten, het stapelt zich op. En een keer in de zoveel tijd loopt het over en komt het eruit, in tranen, een knuffel of woede. Ik kan niet meer functioneren. Het besef dat ik hier met een baby had moeten zitten en nu met lege handen zit, komt steeds meer bij me binnen. Ik lig regelmatig als een zielig hoopje mens op de bank, voor me uit te staren. Terwijl mijn man helemaal in de doe modus staat, zijn manier om ermee om te gaan. Hij gaat 3 keer per week naar de sportschool, hardlopen, squashen, personal training, doet bijna alles in het huishouden en kookt elke dag. Ik zie dat het hem opbreekt, maar hij gaat door en ik lig daar maar. Hij vraagt mij of ik 2 pannen af kan wassen omdat dat voor hem even teveel is. Ik barst in huilen uit en wordt boos. 

Het idee dat iemand nu een verwachting heeft van mij, is me teveel. Het kost me zoveel moeite om te bestaan, om te leven. Hoe moet ik die pan nu af gaan wassen? Ik ben al blij dat ik de dag overleef. Het lukt me gewoon niet om overeind te komen en het idee dat ik iemand teleurstel wordt me teveel. Ik heb al zoveel negatieve emoties moeten voelen, dat deze emotie er niet meer bij past. Mijn emmertje is vol. En dus blijf ik op de bank liggen. Voor me uit staren, verdrietig... Ik heb vandaag weer gefaald.

Ik heb gelukkig genoeg om voor te leven en dat weet ik, daarom vecht ik elke dag om overeind te blijven staan. Die strijd kost mij zoveel energie en vraagt zoveel van mijn mentale kracht dat ik compleet ben uitgeput. Ik voel me bijna elke dag depressief, maar ik weet ook dat het mag. Ik mag me nu even zo voelen. Ik heb het ergste meegemaakt wat een mens mee kan maken. Ik ben m'n kind verloren. Dus sta ik mezelf toe om me rot te voelen en op de bank te blijven liggen. Als iemand tegen me zegt "misschien moet je toch eens proberen om..." dan is mijn antwoord "ik moet even helemaal niks. Dat komt vanzelf wel zodra ik er klaar voor ben." Gelukkig helpen mijn ouders ons veel in het huishouden zodat wij daar even wat minder zorgen over hebben. Dat is ontzettend fijn, het idee dat je het niet alleen hoeft te doen, dat zij er zijn om de last met je mee te dragen.

We moeten een urn uitzoeken voor ons lieve kind. We gaan online op zoek naar iets wat we mooi vinden en komen een mooi bronzen hart tegen die wordt vastgehouden door 2 handen. Er zit een klein gouden vlindertje op het hart. We geven de uitvaartondernemer door dat we dit graag willen. Hij geeft gelijk aan dat zij zelf diverse urnen hebben staan waar we een keuze uit kunnen maken en dat hij niet weet of dit een mogelijkheid is die daar gelijk beschikbaar is. We gaan langs om de urnen te bekijken en om zijn as gelijk mee naar huis te nemen. Wanneer we de kamer binnen lopen, ziet mijn man direct de urn die we online hadden uitgezocht. Hij is er! Precies wat we wilden. Zijn as wordt in de urn gedaan en we krijgen de urn in een stoffen tas mee. Dan loop je daar naar buiten, met je kind in een tas... wat is dat een vreemd besef. Eenmaal thuis voelt het heel even alsof de leegte er niet is. Ons kind is eindelijk thuis.