Ons afscheid van het allermooiste ventje 💙⭐️

5 januari 2022

Dat is de datum dat we afscheid moeten nemen van ons mooie ventje. De week tussen bevalling en afscheid was heel kort maar duurde ook heel lang. 

Ik werd goed in de gaten gehouden, zowel fysiek door de verloskundige als mentaal door alle familie en vriendinnen. Ik voelde aan alles dat ik dit niet aan zou kunnen. Ik heb uren in bed gelegen en gehuild. Uren op de bank gelegen met een serie die ik eigenlijk toch niet volgde. Nick bleef dicht bij me gelukkig, man wat had ik hem nodig om een beetje bij te blijven. 

En dan is het toch ineens 5 januari. De laatste keer dat we je kunnen zien en vasthouden en ruiken. De laatste keer bij jou en jij bij ons. Het is een vieze donkere natte en koude dag. Het is best een eindje lopen vanaf de auto naar het crematorium. Ik ril op m’n benen omdat ik op ben en dit eigenlijk niet wil. We lopen langs de velden en proberen de regen uit ons gezicht te houden. De hoek om en we zien al een dezelfde aardige man staan onder zijn paraplu. Hij ontvangt ons en geeft aan dat we naar Kyan kunnen. Gelukkig is hij vlakbij en weer komen we in een oase van rust. Overal kaarsjes en teddybeertjes. De 2 teddybeertjes die er stonden toen we naar hem toe konden waren er ook. En ook de roos die mijn moeder toen bij het heeft achtergelaten. 

We hebben er voor gekozen om samen afscheid van hem te nemen en geen groot afscheid ervan te maken. Klein en intiem, precies zoals bij ons past. 

Ik heb hem gekroeld en z’n handje gepakt, we konden hem niet echt meer vast pakken door zijn huidje maar ik kon hem wel aanraken. Hij is zo mooi in zijn mandje. Vredig met zijn oogjes en mondje dicht. Ik kan wel uren bij hem blijven. Op een gegeven moment vraagt de meneer aan Nick of we Kyan weg willen brengen, ik moet er even over nadenken maar ik denk dat we dit moeten doen. Ik mag een van de kleine beertjes met Kyan meegeven en eentje is voor ons. 

En toen moest ik het mandje dicht doen. Net als in het ziekenhuis. Ik moet hem voor de laatste keer toedekken, de laatste aanraking en de laatste kus. Ik probeer alles op mijn netvlies te branden. Zijn neusje en lippen, zijn oogjes en oortjes, zijn lange vingers en mooi rond hoofdje. 

Het is tijd, ze staan voor jullie klaar hoor ik. En dan moet ik het mandje sluiten, voor de allerlaatste keer mijn kleine vent. Ik zeg dat ik onwijs veel van hem hou en dat we elkaar weer tegenkomen. Dat we dan alle tijd gaan inhalen en dat ik hem onwijs mis. Ik leg het ene beertje bij hem en het andere beertje hou ik stevig vast. Dan doen we samen het mandje dicht. Ik zak bijna door mijn benen van het verdriet maar ik moet deze laatste eer aan hem geven! Ik hou zijn mandje dicht bij me en heel stevig vast. Met trillende benen en betraand gezicht lopen we de gang door achter een mevrouw aan. En nog een gang door, en weer naar rechts en links. Tot we een mevrouw in het wit zien staan en m’n voeten worden lood zwaar. We gaan een kamer in waar 2 grote ovens staan. We krijgen een steen in ons handen met een nummer erop, welke we op een formulier controleren. Zo weten ze dat dit Kyan is. 

Zijn mandje zetten we op een tafel welke voor ons is klaar gemaakt en leggen de steen bovenop. Zodra wij weg gaan begint de crematie en ik krijg het niet voor elkaar om weg te lopen. Nick houd me vast en zegt we moeten gaan mop, hij blijft voor altijd bij ons. Ik fluister lieve dingen tegen hem en loop in de armen van Nick weg. Terug door de witte lange gangen. Weg van mijn Kyan, van mijn lieve mooie Kyan. 

Buiten bij de deur staat de aardige man weer op ons te wachten, hij heeft het bloemstuk welke mijn vader heeft gebracht aan ons en wenst ons veel sterkte. We zeggen gedag in de wind en regen en willen eigenlijk heel snel naar huis. In de regen lopen we weg, ik heb het beertje stevig vast en ik laat hem voorlopig niet meer los. We lopen de hoek om richting de velden. En toen stopte het met regenen en brak het tussen de donkere wolken open. De zon scheen ineens heel fel op ons neer. 

Dat was jij mijn lieve Kyan, dat was jouw afscheid naar ons en het voelde zo ontzettend fijn. Met tranen in m’n ogen hou ik het beertje tegen mijn gezicht en kijk ik in de zon. We lopen langs de velden naar de auto en dan is de zon weer weg.

De autorit naar huis was stil en af en toe hoor je wat snikken van me. Ik wil naar huis en ik wil me verstoppen. Ergens ver onder of tussen waar niemand me voorlopig kan vinden. Ik wil nu verdrinken in mijn verdriet. Mijn verdriet om mijn Kyan. Mijn mooie ventje. 

Ik mis je zo.