Onderweg naar de bevalling

Maandag 5 september, de dag van het allerslechtste nieuws. Ons meisje is niet meer. We komen thuis bij de ingepakte tassen, klaar om op vakantie te gaan. Maar we gaan niet, we moeten dingen regelen. We moeten het mensen gaan vertellen. We krijgen van de verloskundige te horen dat we diezelfde middag nog terecht kunnen in het ziekenhuis om alles door te spreken met een arts. Hoe vreselijk onwerkelijk voelt dit….

In het ziekenhuis horen we eigenlijk niks nieuws. Dat ze geboren moet worden, snap ik zelf ook wel. Over wat er daarna allemaal mogelijk is, wordt niet zo heel veel gezegd. Er wordt nogmaals een echo gemaakt. Ja, ze is nog steeds dood. Ergens had ik misschien nog een klein hoopje dat ze ons voor de gek hield. Niets is minder waar. Het is de keiharde realiteit.

We geven aan bij de arts dat we eigenlijk die dag op vakantie zouden gaan. Wat haar betreft gaan we alsnog. De baby is waarschijnlijk al zo’n vier weken eerder overleden, dus de kans dat ze nu spontaan geboren wordt, is minimaal. En de tassen staan nu toch al klaar. Dus waarom niet. Daarbij komt nog dat Indy bijna jarig is en het liefst wil ik eerst haar feestje vieren, voor zover we dat kunnen, en daarna haar zusje geboren laten worden. Dus we doen het, we vertrekken de volgende ochtend alsnog naar ons vakantieadres.

Dinsdag

Aan het einde van de ochtend komen we aan in Zeeland. Het is prachtig weer. We zoeken een terrasje op, we drinken wat en gaan daarna op zoek naar iets om te lunchen. Indy ziet Koos Konijn, waar ze zó ontzettend naar uitkeek. Ze wil met hem dansen en op de foto en natuurlijk nemen we daar de tijd voor. Het is eigenlijk een heel fijne dag, zo maf. We focussen ons heel erg op Indy. Zij verdient dit. Tijdens een borrel op een terrasje (zo raar als je eigenlijk nog steeds zwanger bent), regel ik een wikkeldekentje voor de baby waar ze in kan worden gelegd nadat ze geboren is. Het voelt niet echt. Dat beeld, op een terrasje met ons drietjes, een wijntje, een lekker zonnetje, en dan een wikkeldeken voor je overleden kindje regelen, is zo onwerkelijk.

Woensdag

Na een toch wel wat onrustige nacht waarin ik veel buikpijn heb, ga ik ‘s morgens naar het toilet. Ik hoor de woorden van de arts nog steeds: de kans dat ze nu spontaan wordt geboren is minimaal. En toch kijk ik nu naar bloed. Dat samen met de buikpijn weet ik, het gaat beginnen. In overleg met de verloskundige besluiten we om toch weer naar huis te gaan. We zitten niet meer op ons gemak en als het door gaat zetten, ben ik liever dicht bij huis en het ziekenhuis.

Weer moet ik Indy teleurstellen. Ik kan het enigszins goedmaken door haar te beloven dat ze bij opa en oma mag gaan logeren. Dus daar brengen we haar op de terugweg gelijk heen. We hebben toch al haar spulletjes bij ons, dus ze is makkelijk ondergebracht. Indy voelt dat er wat gaande is. Voordat ik afscheid van haar neem, vraag ik haar of ze dag wil zeggen tegen haar zusje. Ze geeft een kusje op m’n buik, zwaait er naar en zegt: dag baby…

John en ik rijden naar huis. De terugweg verloopt heel stil, maar ook fijn. We zijn samen, ieder met zijn verdriet, we zeggen niets maar voelen heel veel. Eenmaal thuis kom ik in een soort van praktische modus. Ik moet dingen gaan regelen. Wat wil ik als ze er straks is. Cremeren of begraven? En waar moet ze dan in? Ik ga online op zoek naar een mandje en een urn. Ik wil dit nu geregeld hebben en niet straks nog overhaaste keuzes moeten maken.

Die middag moeten we naar het ziekenhuis om een plan van aanpak te maken. In het ziekenhuis loopt het gigantisch uit en we zitten tussen verschillende dikke buiken. Eén echtgenoot kan niet stoppen met wrijven over de buik van zijn vrouw. “Voel je hem schoppen lieverd? Hij is druk vandaag!” John klemt zijn kaken op elkaar en ik kijk naar de grond. Dit doet zo’n pijn.

Bij de arts word ik onderzocht. Er is nog geen ontsluiting of iets dergelijks dus we gaan voor inleiding. De baby zal die vrijdag geboren worden. Om dat voor te bereiden moet ik die avond een tablet innemen die mijn lijf alvast een signaaltje geeft dat er de komende dagen iets gaat gebeuren en dat er medewerking moet worden verleend. Want je lijf is er natuurlijk helemaal nog niet klaar voor om op deze termijn te bevallen. Die avond neem ik de tablet in en ook dat voelt weer zo raar. Want dit is het begin van het einde. Over een paar dagen ben ik niet meer zwanger. Over een paar dagen zien we onze levenloze dochter. Hoe zou ze eruit zien? Hoe groot zou ze zijn?

Donderdag

Nadat ik zelf online een aantal praktische zaken heb geregeld, heb ik m’n schoonzus gevraagd om Stichting Still voor me te bellen. In dat gesprek had ik geen zin. Ook zal het crematorium moeten worden gebeld om te vragen hoe alles in z’n werk gaat. En ook als ik aan dat gesprek denk, krijg ik een knoop in mijn maag. Ik ga die middag naar een vriendin om te vragen of zij dat voor me wil doen. Zo fijn dat iedereen zo bereid is geweest om te helpen. Die middag merk ik dat ik kramp krijg in m’n buik. Het zal vast met die pil te maken hebben, dacht ik. Maar ergens herinner ik me ook nog dat de arts heeft gezegd dat deze pil niet zou gaan zorgen voor ontsluiting of het opwekken van de bevalling. De rest van de middag blijven de krampen aanwezig.

Het online gekozen mandje komt binnen en van de box, die al in de woonkamer stond, maak ik een soort altaartje. Het mandje, het babynestje, een paar knuffels en wat bloemen die we ontvingen. Hoe verdrietig ook, het ziet er mooi uit en ik vind het fijn een plekje voor haar te maken. 

Zowel woensdag- en donderdagmiddag videobellen we even met Indy. Ze huilt veel en wil naar papa en mama. Ze weet dondersgoed dat het niet is zoals normaal. Het breekt mijn hart. En ik had toch al zo’n huildag. Waar ik gister heel praktisch was en John de hele dag heeft gehuild, vandaag is dat omgedraaid.

Donderdagavond merk ik op dat de kramp, die eerst constant aanwezig was, verandert en nu meer in golfbewegingen komt. Ik word zelf onrustig. Ik ken dit gevoel. Dit heb ik een keer eerder meegemaakt. John vraagt me wat er toch allemaal met me aan de hand is en dan spreek ik het uit: ik weet het niet zeker, maar ik denk dat de bevalling begonnen is.

Ik bel het ziekenhuis om de situatie uit te leggen. De verpleegster gaat overleggen met de arts en belt me later terug. Ze willen dat ik kom. Ze gaan me nog niet actief helpen, maar wel in de gaten houden. Omdat de baby zo klein is, is er maar heel weinig ontsluiting nodig om haar geboren te laten worden. En uiteraard willen ze niet riskeren dat het ineens gebeurt, onderweg in de auto, of waar dan ook en dat er straks paniek is.

De tassen, die nog steeds onuitgepakt in de woonkamer staan van de vakantie, gooien we even om en we hebben gelijk alles bij de hand om te vertrekken naar het ziekenhuis. Vrienden en familie wisten dat we vrijdag om 09:00 uur in het ziekenhuis moesten zijn voor de inleiding. Ook zij hikken ertegenaan en vinden het spannend. We zeggen tegen niemand dat we nu al naar het ziekenhuis gaan. Hoe fijn zou het zijn, dat als iedereen morgenochtend wakker wordt, wij al kunnen melden dat de baby er is?

Donderdag 8 september, 22:00 uur. Met lood in onze schoenen, ontzettend opziend tegen de bevalling, vertrekken we naar Dordrecht. Hoe moet ik dit gaan doen? Het lijkt een onmogelijke opdracht. Maar het is niet meer om te draaien of anders te maken. Dit is het. Ze gaat geboren worden. 20 weken te vroeg. Levenloos.

Volgende keer

In de volgende blog het bevallingsverhaal van onze tweede dochter. Hoe ging het en hoe hebben we heb ervaren. Lees je dan weer mee? En wil je in de tussentijd weten hoe het ons vergaat, dan ben ik ook te vinden op Instagram (@joyce_jongeneel).

Liefs, Joyce