O n z e R o l l e r c o a s t e r

Het is zaterdag ochtend 14 mei nadat ik Fleur een fles geef en ik terug denk aan die tijd. Die tijd in het LUMC. Op de afdeling neonatologie waar wij nog nooit (ergens gelukkig) van gehoord hadden.

Mensen zeggen wel eens:’ je hebt nu toch een gezonde dochter dus..’

Dan groeien bij mij de irritaties en stop ik denkbeeldig watten in mijn oren. Om mezelf te beschermen en ja dat heb ik echt moeten leren. Want hoe goed het soms ook bedoeld is. De tijd met Jack & Thijs op de neonatologie was het hefstigste dat wij ooit hebben meegemaakt. Elke dag leven met zoveel angsten maar vooral veel hoop. Elkaar elke dag weer oppeppen en niet afglijden in de negatieve gedachten. Er eigenlijk tegen vechten en er geen ruimte voor proberen te maken.

We leefden met de dag, maar vaker nog met het uur of soms nog korter. Dit zorgde voor enorm veel spanningen. Die zich weer uiten in enorme misselijkheid en slecht voor jezelf zorgen. Even geen boterham door je keel krijgen, slapeloze nachten, ontelbaar veel tranen, midden in de nacht bellen naar de afdeling of het wel ‘oké’ ging met de jongens en even spieken op de babycam (deze hing boven beide couveuses.

De jongens hebben met ons zo gestreden en laten zien dat ze hier bij ons wilde blijven. Bij hun papa en mama. Het liep allemaal verschrikkelijk af. De grootste nachtmerrie van een ouder, je kind verliezen. En dat alles hebben wij helaas twee keer mee moeten maken. Twee keer afscheid van onze prachtige kindjes, twee keer de familie bellen en vertellen dat wij samen met de artsen de verschrikkelijkste keuze van ons leven moesten maken, twee keer afscheid in kleine kring in het ziekenhuis met de jongens nog aan de beademing. Twee keer een afscheid met de familie met muziek, bloemen en gedichten die je nooit bedacht had te moeten maken/kiezen. Twee keer thuis komen met lege handen en het grootste verlies is toch wel twee keer de toekomst verloren die we al die 6 maanden al voor ogen hadden.

Al die moment waren hartverscheurend maar de liefde overwon.

De liefde voor je kinderen is iets onvoorwaardelijks. Iets dat niet te beschrijven is, met geen enkel woord.

Deze rollercoaster heeft ons één ding geleerd en dat is dat je moet genieten van elke dag in goede gezondheid.