Nu is het écht afscheid nemen

Na een paar dagen op en af te rijden naar het ziekenhuis om hem nog te kunnen zien, vasthouden en lief hebben is het tijd.. Tijd om hem af te geven... 

Ik zag het ook aan zijn lichaampje dat het tijd was. Hij was fysiek achteruit aan het gaan en het ging niet meer. 

Als ik egoïstisch zou willen zijn had ik hem nog langer bij gehouden, maar ik ben mama, ik moet niet denken aan wat ik wil. Ik moet denken aan wat goed is voor mijn kind. 

Hem loslaten is wat goed is voor hem. Ik kon zijn lichaampje dit niet nog langer laten volhouden, hoe graag ik ook had gewild. 

De dag van de crematie, we moeten om 10.30u aan het crematorium zijn. 

Ik ben om 8.30u naar het ziekenhuis gegaan om nog een laatste keer met hem te kunnen knuffelen, lief hebben, kusjes geven. Nog eens voor de zoveelste keer vertellen hoeveel ik van hem hou. 

Dan was het tijd om te vertrekken naar het crematorium. 

Ik heb de keuze gemaakt om alleen met hem samen naar het crematorium te rijden. De vroedvrouwen vonden dit niet echt het beste idee, maar dit is wat ik wilde. 

Samen met mijn zoontje in de auto zitten, muziek luisteren, zingen, lachen, huilen, lief hebben, alles. 

Dat is wat ik wilde, het idee hebben dat ik toch met hem naar buiten ben kunnen wandelen en de wereld aan hem laten zien. 

Het was wel een vreemd gegeven om met zo'n klein kistje op straat te wandelen, maar het kon met niets schelen want ik had mijn kind bij mij en ik ben er trots op. 

Toen we waren aangekomen aan het crematorium heb ik hem nog even uit zijn kistje gehaald en op het domein daar aan het rondwandelen geweest. Het was een mooie zonnige dag en ik wilde hem al het moois in de wereld laten zien. De natuur, de vogeltjes horen fluiten. 

Zo trots en blij dat ik was dat ik toch dat ene moment heb kunnen hebben met hem. 

Dit was de eerste keer dat ik met mijn zoontje in de auto heb gezeten, buiten heb gewandeld en het was ook ineens mijn laatste keer. 

Sorry, maar hoe knap is hij? Hij is zo mooi, ik ben smoorverliefd op hem. In de ochtend heb ik echt nog getwijfeld om wel naar het crematorium te rijden. Ik was echt aan het denken om naar huis te rijden en hem zo bij mij te houden en wederom is dat wat ik wil. Niet wat hij nodig heeft. 

Dan was het tijd, tijd om hem écht te laten gaan. 

Ik heb zijn kistje voor de oven gezet en het kistje nog open laten staan want mama ging nog een tekstje voorlezen en hij moest die ook horen. 

Na het voorlezen van mijn tekstje hebben we een liedje afgespeeld, ons liedje. 

You are my Sunshine van Christina Perri. 

Deze heb ik hem ook nog voorgezongen. Mama kon jou niet laten gaan zonder nog een laatste keer jou voor te zingen. 

Na een laatste kus te geven, kistje toe te doen en magnolia bloemetjes erop te leggen is hij gegaan. 

Heel eerlijk? Ik wilde samen met hem in de oven gaan liggen. Mijn hele wereld ging op in vlammen en dit was het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan. 

Na de crematie ben ik naar buiten gewandeld. Ik wilde de zon voelen, voelen dat alles oké zou komen, maar dit gevoel was er gewoon niet. 

Niets is oké aan dit, alles is zo oneerlijk aan heel dit gegeven. 

Het zou maar een 2 uur duren en dan kon ik Leon mee naar huis nemen. Waar hij hoort te zijn. 

Mijn moeder wou niet dat ik daar 2 uur alleen ging zitten wachten, dus heeft ze mij even meegenomen om iets kleins te gaan eten. Eten zegt me niks, nog steeds niet. 

Uiteindelijk om 13 u zijn we terug naar het crematorium gegaan en daar kreeg ik hem mee. 

Hij was zo klein. Mijn lieve Leon is nu echt weg en hem, dit loslaten is het moeilijkste dat ik ooit al heb moeten doen.