Nog 1 keer knuffelen. Nog 1 keer kijken. Voor het allerlaatst.

Dinsdag 10-08-2021

Vandaag konden we K z'n mandje ophalen. We hadden een grijs/zilveren rieten mand met oker gele accenten uitgekozen. 

We waren er op tijd. En net op het moment dat we de parkeerplaats op reden speelde er een liedje af. 1 van de favoriete artiesten van de vader van een vriendin van mij. Ik barste in janken uit. Vandaag zou die beste man namelijk jarig zijn geweest. Hij was in 2016 overleden. Dus we bleven nog heel even zitten in de auto tot ik weer een beetje op adem kon komen. Was dit toeval? Een teken dat mijn kleine vent veilig bij alle dierbare daar waar ze ook mogen zijn was? 

Het mandje was perfect. Zo mooi om te zien. Hoe moeilijk het ook is om ernaar te kijken.

Onderweg naar huis werden we gebeld door de verzorgingsdienst van de uitvaart maatschappij. Om nog even een keer te komen checken of K er nog goed bij ligt. Dat kwam perfect uit. Dan konden we namelijk samen met hun erbij K overzetten in z'n nieuwe mandje. En nog even een keer extra te knuffelen. Nog even een paar foto's gemaakt. En toen was het weer tijd dat ze er vandoor gingen.

Woensdag 11-08-2021

De laaste dingen moeten nog geregeld worden voor de dienst. We waren dus weer vroeg op. We hadden de vorige avond tot heel laat in de nacht nog gewerkt aan de invulling van de dienst. Echt nog een kleine controle dus onze uitvaartondernemer kwam hiervoor nog even langs. 

Na het avondeten ging H even op en neer om zijn 3 kids en mijn broer op te halen.

Een andere beste vriendin A en haar man C waren s'middags al op visite gekomen en waren bij mij thuis gebleven terwijl H even weg was. Ze gingen mij even helpen met een ballonnenslinger maken want 1 van H zijn kids is vandaag jarig. Dit was voor mij zo dubbelop ... zwaar... ik voelde me zo ongelofelijk schuldig naar 2 kinderen toe... schuldgevoel naar D omdat de uitvaart 1 dag na haar verjaardag is. Maar vooral schuldgevoel naar K toe omdat ik hem dat niet kon geven... een toekomst... ik kon hem niet voorstellen aan zijn 2 halfzussen en halfbroer... aan zijn ooms en tantes ... aan zijn opa's en oma's... 

Maar ook heel veel verdriet. En stiekem ook een beetje jaloezie.... omdat ik een verjaardags ballonnenslinger maakte voor een ander kind...terwijl ik bezig was met de uitvaart van mijn eigen.  (Begrijp me niet verkeerd.. ik hou ook veel van hun... ze zijn me ook dierbaar... maar het voelt... anders... ze zijn niet...niet mijn. Ben ik zo egoïstisch dat ik dit voel? Herkent iemand dit?) Omdat D een lichte achterstand heeft en erg bang (gemaakt) was omdat haar overleden halfbroertje in de woonkamer lag durfde ze niet verder naar binnen te lopen. En dat begreep ik. Dus hebben we haar ontvangen in de voorkamer en daar haar gefeliciteerd. Maar door een geluid die ze niet herkende schrok ze zich wezenloos en schreeuwde het uit. Gelukkig kreeg ik haar weer rustig en stelde haar gerust dat er echt niets aan de hand was en haar niets kon overkomen. Maar dit incidentje zorgde er wel voor dat wij het een en ander meteen moesten gaan regelen. Zij zou het niet gaan trekken om bij de begrafenis te zijn. 

S'avonds laat was dan (eindelijk) iedereen weer de deur uit... 

Ik probeerde de hele dag al een stukje te schrijven... wat ik zelf tijdens de dienst wou voordragen. Maar door de drukte in huis kreeg ik het maar niet voor elkaar. Eerst m'n broer laten settelen in de slaapkamer waar hij voor de nacht zou slapen. En vriendlief naar bed geschopt, want hij viel bijna om van vermoeidheid. Ik had nog geen rust in mijn reet dus ik ben weer naar beneden gegaan en heb mijn notitieblok erbij gepakt.

Ik ben buiten gaan zitten... met het geluid van de krekels op de achtergrond kreeg ik de eerste woorden eruit... mijn hand bleef schrijven en schrijven... voor ik het door had had ik meer geschreven dan dat ik had verwacht. Alles netjes uitgetypt op de telefoon en door gestuurd naar de printer, voor de zekerheid maar 2x uitprinten. Ik was klaar. Alles was afgerond. Ik keek op de klok. Het was inmiddels half 3 s'nachts.  Ik moest nu echt naar bed... over 4,5 uur zou de wekker alweer gaan. Nog even snel alles klaar gelegd wat ik de volgende dag aan zou trekken. Hup m'n bed in.

Alsof ik kon slapen. Uiteindelijk... uit vermoeidheid ben ik eindelijk na 2 uur in slaap gevallen.

Donderdag 12-08-2021

Ik heb alsnog even de tijd genomen om te douchen. Dat ging natuurlijk nog niet op z'n snelst door de keizersnede. Maarja..  niets ging meer op z'n snelst. 

Ik heb m'n net speciaal voor vandaag gekochte jurk aan gedaan. Een blazertje gepakt. Ballerina's aangetrokken want jah dat kon ik zelf helemaal zelf aantrekken. Alle spulletjes die ik nodig had bij elkaar verzameld en op tafel gelegd. Een kopie van wat ik wou voordragen aan m'n bestie gegeven zodat ze die in haar tasje kon proppen. 

Om 9uur zou onze uitvaartondernemer bij ons zijn. En natuurlijk was hij stipt op tijd. Dat kon je helaas niet zeggen over mijn familie😅 maar het is allemaal gelukt en we waren soort van op tijd vertrokken van huis. 

Iedereen was de deur uit en in de auto. Ze hadden allemaal een vlaggetje gekregen om op het raam te doen. 

Ik heb genoeg begrafenissen meegemaakt, maar hier eigenlijk nooit op gelet. Was mooi om te zien... zo herkende je iig wie er allemaal bij de rouwstoet hoort. Niet dat het gemiddelde medemens daar überhaupt op let op de weg... die denken alleen maar: 'he ga ff opbokken met je stoet ik kom te laat op m'n werk! En dat was nu dus ook het geval. De stoet werd verbroken, maar gelukkig ook gauw weer allemaal bij elkaar.

Aankomende bij de aula zag ik al een paar uitgenodigden staan. Ik bleef nog even zitten tot H uitstapte en naar mijn kant liep om het mandje met K erin van mijn schoot over te kunnen nemen. Met moeite stapte ik uit. We liepen meteen door naar de familiekamer en zetten K op 1 van de tafels neer. We moesten nog even het een en ander bespreken met onze uitvaartondernemer over hoe de dag zou verlopen.

Nog heel even naar buiten. Even frisse lucht... even roken ... even knuffelen met degene die ik de afgelopen week nog niet gezien had. 

Oh en ja hoor... mijn gedicht was thuis gelaten. Verplaats en vergeten.. Zie je wel dat het maar goed was dat ik een kopie aan mn bestie gegeven had.

Ik werd weer naar binnen geroepen voor een laatste check. 

En toen... toen was het zover... de dienst ging beginnen. 

Iedereen zat op z'n plek. En ik vertelde de Kids dat ik K uit het mandje ging halen en in mijn armen naar binnen ging dragen. Als ze hem niet wouden zien, dat ze dan even de andere kant op moesten kijken. Terwijl ze achter me liepen hadden ze toch nog even over mijn schouder gegluurd om toch nog even naar hun broertje te kijken. Het was goed. Ze hebben de keuze zelf gemaakt. En ze hadden daar vrede mee. 

Het eerste liedje begon te spelen. Dit was onze que om te gaan lopen. De dienst was nu echt begonnen. 

Mijn eerste kind. De laatste stapjes samen... de laatste keer dat ik hem zou vasthouden. De laatste kus op z'n voorhoofd. Voor altijd het allerlaatst.