NICU dag 3

Er word nog steeds gevochten om het leven van Keaden. Vandaag zijn ze een ander soort beademing gestart en wisselen ze Keaden steeds van houding om zijn zuurstofgehalte omhoog te krijgen.

Ondertussen brengt de uitvaartondernemer het kistje naar onze noodkamer in het WKZ. Daar waar alleen een slaapbank is, proberen wij een hoekje te creëren om Keave mooi op te baren.

Samen met een fotograaf kleden wij Keave voor de laatste keer aan gelukkig is de obductie op het laatste moment niet doorgegaan en is mijn knappe mannetje nog steeds mijn knappe mannetje.

Op het laatste moment terwijl de fotograaf er is regelt de NICU dat de mannetjes nog 1x naast elkaar mogen liggen, daar waar ze de hele dag al vechten om de saturatie van Keaden boven de 81% te krijgen stijgt hij per direct naar de 100% toen wij Keave naast hem neer legde.

Daar waar wij Keave maar 13 dagen mochten kennen kent Keaden zijn broertje al 255 dagen voor hem is het verlies wel 100x erger dan voor ons. Ik weet nog dat vlak na overlijden Keaden lag te huilen op de commode en meteen stil werd toen ik Keave naast hem neerlegde.

In de noodkamer hebben wij niets om Keave mooi op te baren wel zijn kleertjes, toen Keave nog leefde trok hij steeds zijn mutsje af wij besluiten om hem in het kistje daarom geen mutsje op te doen deze draag ik bij mij in mijn broekzak. Uit de autostoel van Keaden halen wij het schapenvachtje en het dekentje om Keave toch nog mooi op te baren.

Voor het eerst eten wij wat, je word zo ontzettend geleefd en wij rennen van hot naar her om alles te regelen. Ik kolf, nog steeds melk voor een tweeling, ik breng melk naar de NICU, ik knuffel met mijn andere kids, ik regel oppassen, waar kunnen de kids vanavond slapen? Ik regel kleren voor ons, regel sportvervoer voor de andere kids, afspraken met artsen, maatschappelijk werk, uitvaartondernemer en dat allemaal tegelijkertijd terwijl ons mannetje zo ontzettend vecht.