Na 23 weken en 2 dagen is de bevalling daar

In de eerste drie delen vertelde ik over onze derde zwangerschap, de complicaties, het breken van mijn vliezen na 22 weken zwangerschap, en de 5 intense dagen die daarop volgde. 

Dit is deel 4: 

Zodra de gynaecoloog de woorden had uitgesproken, barstte we allebei in tranen uit. Natuurlijk zagen we dit aankomen, gedurende de dag en zeker ook toen ze zojuist met zijn drieën binnenkwamen. Maar als het dan echt gezegd wordt, dan komt het toch ineens intens hard binnen. Want we wisten allebei dat een kindje na een zwangerschap van 23 weken en 2 dagen geen enkele kans maakt. En hoewel mijn lichaam de bevalling zelf al in gang had gezet, voelde het toch alsof er nu beslist werd om ons kindje geen kans op een leven te geven. 

De arts-assistent, gynaecoloog en verpleegkundige waren superlief. Ze legden uitgebreid uit wat er ging gebeuren. Ik zou allereerst antibiotica krijgen, wat extra bloed, en ze wilden mijn hartslag, bloeddruk en ademhaling continue in de gaten houden. Dat betekende nog meer slangetjes, infusen, piepjes en monitors. Er moesten nog wat bloeduitslagen afgewacht worden en nog wat voorbereidingen getroffen worden. Als dat klaar was zou ik medicatie krijgen waardoor de bevalling sneller door zou zetten. Hoe lang het precies zou duren voor hij daadwerkelijk geboren werd, kon niemand zeggen, maar gezien de bevalling al deels op gang was gekomen, kon het zomaar heel snel gaan. We werden even alleen gelaten. Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe we die tijd zijn doorgekomen. We hebben gehuild, gepraat, maar ik lag ook nog steeds heel ziek in bed. 

Ik weet niet meer precies hoe laat er nu gestart is met de medicatie, maar volgens mij rond 22u. Ergens vond ik dat ‘fijn’. We wisten nu een paar uur dat het écht niet meer goed ging komen met ons zoontje, dat we hem écht niet langer in mijn buik konden houden, en nu wilde ik ook dat het over was, het niet nog onnodig langer uitstellen. Elk uur dat we het langer uitstelden, voelden dichter bij de grens van levensvatbaarheid en dat vond ik heel moeilijk. Tegelijkertijd was ik bang. Bang om van hem te bevallen, niet wetende of hij de bevalling überhaupt al zou overleven. Enerzijds wilde ik heel graag dat hij levend geboren werd, dat hij nog even bij ons was. Anderzijds was ik heel bang dat zijn overlijden dan een doodsstrijd werd, dat hij zou stikken omdat zijn longen niet ontwikkeld waren. En misschien zou hij uiterlijk geen doodsstrijd vertonen omdat hij dat simpelweg niet kon, maar zou het voor hem wel als een doodsstrijd voelen. Die gedachte vond ik verschrikkelijk, dat hij zou lijden. De artsen stelden ons gerust dat ze uit ervaring weten dat het écht geen doodsstrijd is, en dat ze gericht zijn op comfort als dat nodig was. 

Ook was ik bang voor de bevalling. Zou het  wel op natuurlijke wijze lukken met die placenta? Of werd het toch nog een spoedkeizersnede? En zou ik mijn baarmoeder dan kunnen behouden? Er waren nog zóveel onzekerheden, behalve dat we zeker wisten dat we ons zoontje niet levend en gezond mee naar huis zouden nemen. 

Veel tijd om erover na te denken had ik niet. Al binnen een half uur na het starten van de medicatie namen mijn weeën toe. En wat voor een weeën! Vooraf was ons gezegd dat ze heel laagdrempelig waren met pijnmedicatie. Waarom nog onnodig pijn lijden als er niets is om naar uit te kijken? Als ik aangaf een ruggenprik te willen, dan zou er binnen enkele minuten een anesthesist komen. Ik koos ervoor om de bevalling zonder pijnbestrijding te doen. Mijn twee eerdere bevallingen heb ik ook zonder ruggenprik gedaan. En hoewel we toen wel uitzicht hadden op een levende baby, wilde ik het nu ook op eigen kracht doen. Ergens voelde het ook dat het míjn lijf was die onze zoon in de steek liet. Hij was helemaal gezond, met hem was niets mis. Mijn baarmoeder, placenta en vliezen hadden ervoor gezorgd dat hij niet zou kunnen leven.  Hoewel ik ergens wel wist dat ik er niets aan had kunnen veranderen, vond ik ook dat mijn lijf die pijn dan maar moest doorstaan. 

Van te voren had ik nooit kunnen bedenken hoe ongelooflijk pijnlijk de bevalling zou zijn. Het was in niets te vergelijken met die weeën die ik heb ervaren bij Sepp en Luka. Vanaf de eerste wee stopte het eigenlijk niet meer. Als de ene wee afzakte, kwam de volgende op. Soms zat er tien seconden tussen, vaker was er letterlijk geen pauze. En vanaf de eerste wee waren ze ongelooflijk heftig. Geen rustige opbouw met weeën die steeds pijnlijker worden, maar vanaf moment één zou ik de pijn het cijfer 9 geven, of eigenlijk 10. Door alle infusen, slangen en monitoring, kon ik ook alleen op mijn rug liggen. Verschrikkelijk vond ik dat. Wat had ik graag in bad de weeën opgevangen, of staand naast het bed. Maar liggend op mijn rug was de enige optie, soms wat naar links of rechts gedraaid. Gelukkig kreeg ik een warme kruik, die ik dankbaar tegen mijn buik drukte. Op die kruik kom ik later nog terug.  

De arts-assistent gaf meermaals aan dat pijnstilling echt een goed idee was. Ook Rudy vroeg meermaals of ik toch geen pijnstilling wilde overwegen. Hoewel ik er eerst heel negatief tegenover stond, veranderde dat na ongeveer een uur. Deze pijn was zo intens, ik kón niet meer. Maar ik wilde absoluut geen ruggenprik. De arts legde uit dat Remifentanil ook een optie was. Dit was een pompje dat ik zelf zou kunnen indrukken, en dit zou de scherpe randjes eraf halen. Uiteindelijk besloot ik dat dit dan toch een goede optie kon zijn. De arts knikte en ze zei dat ze even tegen de verpleging ging zeggen dat ik pijnstilling wilde en dat ze zo terug was. 

Precies op het moment dat ze de kamer uitliep, voelde ik het. Ik wist het meteen zeker. Dat ze niet meer op tijd terug zou zijn. Ik voelde een perswee. En direct erachter aan nog een perswee en daar werd onze zoon geboren. Precies op het moment dat Rudy en ik samen in de kamer waren. Met zijn tweeën, zonder iemand erbij. Ineens waren we met zijn drieën. Jip was geboren en hij leefde! Rudy pakte hem tussen mijn benen vandaan en legde hem bij mij. Er was complete serene rust. Onze zoon Jip! Hij was perfect. Helemaal compleet. Alles zat erop en eraan. Tien vingertjes en teentjes, nageltjes, wenkbrauwen, haartjes op zijn hoofd, alles wat een voldragen baby heeft, alleen dan wat kleiner. Hij lag op mijn buik en sabbelde op zijn handje. Hij maakte kleine geluidjes. Wat waren we trots. Onze zoon! Ik wilde van ieder moment dat hij nog bij ons was genieten. Alles van hem zien en ervaren. Ik keek op de klok vlak nadat hij was geboren. 23.52 uur.  De hele bevalling had minder dan anderhalf uur geduurd.  Mijn kortste, maar heftigste en meest pijnlijke bevalling van de drie. 

Na een paar minuten kwamen de arts en de verpleegkundige binnen. Met de remifentanil in hun handen. ‘Hij is er al,’ zeiden we. ‘Jip is al geboren!’ Prachtig om te zien hoe snel zij konden schakelen. Van actie gingen ze meteen mee in onze serene rust. Wel kwam er wat extra personeel de kamer in omdat het hele bloedverlies en placenta verhaal nog steeds spannend was. Zelf was ik daar helemaal niet mee bezig. Ik was alleen maar bezig met Jip. 

Normaal gesproken mag het tot een uur duren voor de placenta geboren moet worden. In mijn geval door het forse bloedverlies was dat niet wenselijk. Om te voorkomen dat ik naar de operatiekamer zou moeten, moest de placenta er zo snel mogelijk uit! Ik kreeg oxytocine en nog een ander medicijn wat hierbij zou helpen. Ik reageerde hier ontzettend slecht op. Slechts seconden na toediening, voelde ik een warme gloed vanuit mijn borst naar boven trekken. Mijn keel, hals, en onderkant van mijn gezicht voelden heet en compleet verdoofd aan. Ik had het gevoel geen lucht te krijgen en raakte in paniek. Ik werd misselijk en moest overgeven. Direct daarna werd de placenta geboren en trok dat gevoel weer weg. De kamer stond inmiddels vol medisch personeel. Zelf waren Rudy en ik daarna vooral weer met Jip bezig. Rudy mocht de navelstreng doorknippen en daarna focusten wij ons weer op Jip. Na het geboren worden van de placenta leek het goed te gaan met de hoeveelheid bloedverlies. Graag wilden we daarom alleen zijn met Jip. Dit kon en mocht gelukkig. Hij leefde op dat moment al ruim een half uur. Al merkten we steeds minder bewegingen. Een aantal keer dachten we dat hij was overleden, maar bewoog hij plotseling toch weer. Na een klein uurtje is Jip overleden. Omdat hij op 18 oktober om 23.52 geboren is, is hij dus op 19 oktober overleden. Ik vond het mooi dat hij ondanks zijn veel te korte tijd op aarde, toch 2 datums had meegepikt! 

De uren daarna zijn voor mij vrij wazig. Door de infectie, de adrenaline en de bevalling had ik het ongelooflijk koud. Ik denk oprecht dat ik het nog nooit zo koud heb gehad. Ik lag trillend en rillend in bed. Met een kruik, een verwarmde deken en een extra deken. Ik had nog steeds hoge koorts wat hier aan bijdroeg. Ik heb ook nog gedoucht ergens die nacht. Staan kon ik door mijn lage Hb niet, dus het gebeurde zittend met wat hulp. De twee allerliefste verpleegkundigen hielpen me hierbij. Onder de douche merkte ik opeens een scherpe pijn op mijn bovenbeen. Ik bleek een brandwond te hebben van de kruik! Blijkbaar waren de weeën zo pijnlijk dat ik niet heb gevoeld dat een onbedekt gedeelte van de kruik tegen mijn bovenbeen lag en daar een brandwond heeft veroorzaakt. De brandwond was deels eerstegraads en deels tweedegraads met blaren. Ik blijf het bizar vinden dat ik dit niet heb gemerkt.  De verpleegkundigen hebben ook voetafdrukjes en handafdrukjes gemaakt van Jip. Ze deden dit met zoveel aandacht en liefde, en zo zorgvuldig. Ik ben ze zo dankbaar hiervoor. 

Samen met de arts bekeken we de placenta. Zij kon duidelijk zien dat een deel van mijn placenta een soort afgestorven was. Dit gedeelte zag er anders uit dan de rest van mijn placenta. Dit wees er heel sterk op dat ik een gedeeltelijke placentaloslating heb gehad. We weten niet of dit al met 18 weken is gebeurd, toen ik de eerste bloeding kreeg of dat dit de laatste dagen is gebeurd na het breken van mijn vliezen. 

Rond 4u konden we eindelijk wat gaan slapen. Ik was letterlijk uitgeput en ook Rudy was helemaal aan het einde van zijn latijn. Wel kreeg ik ieder uur controles dus na elk uur werd ik wakker gemaakt. Iedere keer als ik wakker werd dacht ik: ‘Jip is dood!’ En dan overviel me een ongelooflijk verdrietig gevoel. Eindelijk konden we zijn naam uitspreken. Maar nooit zouden we die naam roepen om hem naar binnen te halen na het buitenspelen, nooit zouden we een levende Jip om ons heen hebben. Ik denk niet dat ik ooit zó verdrietig ben geweest.

Nadat we een paar uur hadden geslapen en het weer ochtend was, stond ons de moeilijke taak te wachten om onze families in kennis te stellen over de geboorte en het overlijden van Jip. We gaven hen, en een selecte groep vrienden sinds de opname een update over hoe het ging. Dit deden we vaak ‘s avonds. Gisteren hadden we geen update gestuurd, dus vooral mijn ouders hadden al een vermoeden. Het was ontzettend verdrietig om iedereen te moeten vertellen dat het niet was gelukt om Jip langer in mijn buik te houden. We hadden het zó graag anders gezien. Ik heb die dag zoveel gehuild. Ik wilde zo graag dat we terug in de tijd konden, dat Jip nog in mijn buik zat en dat we iets konden doen om dit allemaal ongedaan te maken. Ik wilde zo graag dat ik Jip had kunnen voldragen en als gezonde baby mee naar huis had kunnen nemen. 

Nu vertrokken we uiteindelijk uit het ziekenhuis met Jip in een mandje in plaats van in een maxi-cosi. We namen afscheid van het personeel. Door de vele opnames en de lange opname nu, hadden we met sommigen echt een band opgebouwd. Met name met 1 arts-assistent. Zij, wij, de verpleegkundigen, allemaal waren we aan het huilen toen we vertrokken. Het voelde fijn om Jip mee naar huis te kunnen nemen en zijn afscheid te gaan voorbereiden, maar ergens voelde het ziekenhuis ook als een veilige bubbel die we nu verlieten. De wereld draaide buiten immers gewoon door. Ik keek er ontzettend naar uit om onze zoons weer te zien, maar keek er tegelijkertijd ontzettend tegenop om te vertellen dat ze tóch geen broertje kregen. Dat Jip was overleden. Hoe leg je dat uit aan een twee- en vierjarige? 

In de auto moest ik zó hard huilen. Dit was de derde keer dat we het ziekenhuis verlieten na een bevalling. Twee keer eerder met een gevulde maxi-cosi. Nu met een mandje met daarin onze overleden zoon. Zo stil. Rudy huilde met me mee. 

En toen verder 

De dagen erna hebben we als gezin doorgebracht. Met zijn vijven. Onze families zijn langs geweest en de week erna hebben we in kleine kring afscheid genomen van onze Jip. Het was hartverscheurend en mooi tegelijk. Het achterlaten van Jip om hem te laten cremeren is zonder twijfel het allermoeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Als ouder zijnde je kind daar laten, wetende dat je hem nooit meer fysiek gaat zien, is onmenselijk. Ik wist niet dat je verdriet zo in elke vezel van je lijf kon voelen. Maar tegelijkertijd heel hard kan lachen om een opmerking van de kinderen. We zijn nu drie weken verder. We weten nog niet wat de toekomst ons gaat brengen. Ik ben zo ongelooflijk blij met en trots op Rudy. Hoe verdrietig ook, ik had dit met niemand anders willen doormaken dan met hem. Ik had hem zó graag al dit verdriet bespaard, maar had het met niemand anders kunnen doen. 

We zijn nu ruim drie weken verder. Het is dus nog hartstikke vers. Lichamelijk ben ik nog aan het herstellen en ben ik er nog zeker niet, al het gaat elke dag beter. We hebben momenten dat we lachen, we hebben momenten dat we huilen. Samen en alleen. We doen leuke dingen met de kinderen en kijken uit naar de sinterklaasperiode. Voor de periode rondom de uitgerekende datum hebben we een vakantie geboekt. Ik focus op lichamelijk herstel. Ik eet gezond en probeer ook weer stukken te gaan wandelen. Als het straks mag wil ik graag weer op de racefiets om fitter te worden. Ik heb gemerkt: rouw is rauw. Maar we komen er wel als gezin. 

Voor nu is deel 4 even het laatste gedeelte. Maar ik weet zeker dat ik op een later moment een update ga geven. Ook kun je mij volgen op instagram waar ik regelmatig deel! (Lio.inutrecht)

Leestip: 18 jaar en zwanger: “Ik stond nog in de bloei van mijn leven”