Mijn wens is uitgekomen, toch?

Hardop kan ik het uitspreken, ik ben mama geworden! Mijn grootste wens is uitgekomen. Met de man van mijn leven, ouders worden. Ouders geworden van een prachtige dochter, 

Maeva op 15 augustus 2023. 

Maar wat nou als mijn wens is uitgekomen? Alleen ik mijn wens nu toch moet aanpassen?
Maar wat nou als dit mijn enigste wens was heel mijn leven? En ik nooit had verwacht deze te moeten veranderen. 
Maar wat nou als ik niet weet hoe ik deze wens moet veranderen? En ik niet weet of deze wens überhaupt nog realistisch is? 

Maar wat nou als ik mijn wens moet veranderen, maar nooit had verwacht dat ik dezelfde wens anders zou moeten gaan formuleren?  

Maar wat nou als ik dat wel doe? Wat zou het dan worden?

Ik zou graag mama willen worden van een kindje dat ik zie op groeien in deze wereld? 

In april het mooiste nieuwst ooit gehoord, na vier jaar verschillende onderzoeken, slecht nieuwsgesprekken, fertiliteitstraject kon ik de mooiste woorden uitbrengen. Ik ben zwanger, en verwachten een kindje te krijgen. In mijn vorige post heb ik het al eens proberen uit te leggen wat we allemaal hebben meegemaakt. Niet wetend dat tussen die post en begin vorig jaar (2023) alweer zoveel meer ellende zou gaan zitten. Ik zou niet weten waar ik moet beginnen, hoe en wat ik allemaal wil vertellen. Ik ga niet alles kunnen vertellen nu, en die behoefte heb ik ook nu nog niet. Het eerste wat ik graag wilde delen is dat ik moeder ben was het mooiste sterrenkindje! Ja, dit zal wel iedereen zeggen, maar ik ben trots dat ook ik nu kan zeggen dat mijn kind het mooiste is! 

In april heb ik een icsi behandeling gehad met een eerste terugplaatsing, zwanger geworden en OHSS opgelopen. OHSS krijgt nog eens een aparte post, want jeetje wat is dit heftig. Ik ben heel ziek geweest, veel bloedverlies gehad en elke week zaten we weer in het ziekenhuis voor een nieuwe echo door het aanhoudende bloedverlies. Eindelijk in mijn 14 week zwangerschap hielt het op! De echo's waren nog steeds goed, en we begonnen te genieten.

Ondanks dat ik een ijzertekort had vanwege mijn nierziekte en zwangerschapsdiabetes op de loer lag (ellende stopte niet bij het zwanger worden, helaas), bleven we genieten. In de 16e week kregen wij te horen dat we ouders zouden worden van een meisje! En die week erna gingen wij op vakantie, naar Limburg. De week daarna hadden we een rondleiding bij de kinderopvang en in mijn 17e week van de zwangerschap op zaterdag hielden we de kinderwagen op! Niet wetend dat die maandagnacht erop wij ons lieve kleine meisje, onze lieve Maeva, al in handen hadden. Met 17+6 week, werd onze meisje van 185 gram geboren op 15 augustus om 01.22. 

Kort heel kort heb ik jullie nu meegenomen naar mijn wens die in vervulling is gegaan en naar mijn nieuwe wens. Alleen is deze wens op dit moment wel realistisch? Is het verstandig dat wij verder gaan om deze wens in vervulling te laten gaan? Het kan bij ons niet natuurlijk, mijn gen is 50% overdraagbaar, mijn nieren zijn 20% achteruit gegaan door deze halve zwangerschap (nu nog 35% nierfunctie), een eerdere vroeggeboorte. De volgende keer neem ik jullie mee wat er nou eigenlijk gebeurd is, waarom was er een vroeggeboorte? Hoe is dat gegaan? Hoe ging die periode? Hoe gaat het rouwen? En welke risico's brengen deze extreem vroeggeboorte met zich mee voor in de toekomst? En natuurlijk de vraag om mijn nieuwe grote wens voor ons haalbaar is en uit gaat komen. 

Wanneer bepaal je dat je bewust je nieuwe grootste wens niet in vervulling laat gaan? Hoe maak je hierin een keuze? Die keuze hadden we al gemaakt, maar wij moeten nu met nieuwe informatie dit nog een keer doen. Hoe doe je dat? Is het wel haalbaar om zo'n keuze te maken?