Mijn miskraam: ik ben gebroken

Vrijdag 2 februari 's avonds houd ik de eerste positieve zwangerschapstest vast, ik ben  gelukkig, want een vierde kindje is zo gewenst. Nadat mijn man naar beneden komt vertel ik hem meteen het goede nieuws. Er verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht, hij pakt me vast en geeft me een kus. 

Ik meld me meteen aan bij de verloskundige, zodat ze me zo snel mogelijk kunnen bellen voor het maken voor een afspraak. Na het weekend spreek ik de assistente, ze stelt de standaard vragen en de afspraak voor de vitaliteitsecho wordt gemaakt, 27 februari nog 3 weekjes wachten. 

 Eindelijk is het zo ver, helaas kan Edwin niet mee naar de verloskundige, dus gaat mijn moeder mee. De verloskundige kent mij al goed, ik heb bij dezelfde praktijk gelopen met mijn laatste twee zwangerschappen. Ze vraagt hoe het met mij gaat, ik geef aan dat ik last heb gehad van een beetje bloedverlies. Ze stelt voor om meteen te gaan kijken. Daar lig ik dan, ik voel dat de verloskundige de gel op mijn buik aanbrengt. Ze plaatst de echokop op mijn buik en we kunnen de kleine meteen zien. Het hartje zien we goed kloppen en er is geen bloed in mijn baarmoeder. Alles ziet er dus goed uit, wat een opluchting. Mijn geluk kan niet op.

Ik heb in de weken na de eerste echo niet veel last van kwaaltjes, en dat zit mij dwars. Ik ben bang voor een miskraam, maar probeer het positief in te zien en mijn angst los te laten. 

Op 10 maart heb ik weer last van bloedverlies, ik sta er niet bij stil aangezien het er allemaal goed uit zag vorige afspraak. De volgende dag zet het bloedverlies door en heb ik echt een inlegkruisje nodig. Ik begin me toch zorgen te maken. Ik bel de verloskundige en zij hoort de zorg in mijn stem. Ik mag langskomen, om 13:15  ben ik aan de buurt. 

Met een loodzwaar gevoel ga ik naar de verloskundige, ik moet de kinderen meenemen want Edwin moet tot 14:00 werken. Daar aangekomen mag ik gelijk gaan liggen. De verloskundige kan ons kindje niet goed zien, wat ik raar vind want in februari konden we alles meteen zien. Er wordt een inwendige echo gemaakt, en ik kan eindelijk mijn kindje zien. Ik tuur naar het beeldscherm, maar ik zie geen hartslag. Ik weet zelf al dat het mis is, als de verloskundige de volgende woorden zeg; het is niet goed meid, ik zie geen hartslag. Ik kan het haast niet geloven, en ik ben lam geslagen. De verloskundige vraagt of ze het vruchtje moet opmeten, ik zeg ja. Ik had inmiddels 10 weken zwanger moeten zijn, en krijg te horen dat ons kindje is gestopt met groeien met 8+4 weken. Ik kleed me aan, en de verloskundige gaat zitten. Ik begin te huilen van verdriet, de rest daarna is een waas. Ik ben gebroken 💔