Mijn kleine ster (2019)

26 september 2018 werden wij trotse ouders van ons zoontje Matthis (lees blog 2). Matthis is altijd een heerlijk rustige baby geweest en zelfs nu hij een jaar is is hij nog steeds zo flink en rustig! Rond maart besloten we dat we graag een 2de kindje wouden, en dat er niet te veel tijd tussen ons 2 wondertjes zou zitten. Ik zelf had net in februari mijn 2de prikpil laten plaatsen dus wisten we dan we de volgende afspraak in mei konden schrappen. Vol overtuiging scheurden we thuis het voorschrift in 2 en telden we af tot het zo ver was. Eens we mei gepasseerd waren bleek dat het niet zo simpel was als we dachten. Mijn cyclus bleef uit en wat was dat teleurstellend. 

18 juli, mijn verjaardag en ja hoor.. daar begon het weer, raar maar waar had ik terug een normale cyclus en kon ik tot op de dag zeggen wanneer het weer die tijd van de maand was. Augustus, september... negatief, het zal nog wel tijd nodig hebben zeker? Tot ik in september 1 week na mijn maandstonden 2x ben opgestaan omdat ik zo misselijk was. Ik dacht dat ik het droomde maar ik deed een zwangerschaps test en ja hoor, dik positief! 25 september 2019, 1 dag voor Matthis zijn verjaardag was ik gewoon zwanger van ons 2de wondertje. Ik geloofde het niet dus deed de volgende morgen nog een test voordat ik het aan mijn vriend vertelde. Ook die bleek positief te zijn dus ik nam met veel vreugde een witte romper uit Matthis zijn kast en schreef er in het groot op: "Big brother to be! ❤". Dan moest ik wachten, wachten tot mijn vriend thuis kwam om hem daarna te vragen of hij Matthis zijn pamper eens wou controleren. Tot mijn grote verbazing had hij het dus niet gezien waarop ik reageerde: "Wil je nu gewoon zijn t-shirt eens omhoog doen?". Ook hij was mega enthousiast, we zouden voor een tweede keer mama en papa worden! Omdat ik nog niet lang geleden mijn menstruatie had gehad had ik dus geen idee hoe ver ik al zou kunnen zijn. We moesten nog even langs de fotograaf die zou komen op ons huwelijk om even het contract op te stellen, dit liep uit waardoor het Kruidvat al gesloten was en we even langs de apotheek van wacht moesten om een digitale clearblue te halen. Toen ik deze test gedaan had kwam er op te staan dat ik al 3 a 4 weken ver was. Ik belde naar de gynaecoloog en vertelde mijn verhaal waardoor zij zei: dan ben je zeker al 4 a 5 weken! We kregen een afspraak voor 9 oktober en konden niet wachten tot het zo ver was. Ik kan me nog herinneren van bij Matthis hoe speciaal die eerste echo, die eerste hartslag was! 

Net iets meer als een week later waren we met ons 2tjes in het shopping aan het winkelen, nog wat pyjamas voor Matthis kopen. We liepen te fantaseren over het eerste pakje van ons 2de kindje, en dat mijn vriend me lang genoeg moest tegenhouden met het kopen van kledij aangezien we voor Matthis altijd veel te veel kleren hebben! Het winkelen werd me wat ongemakkelijk omdat ik naar het toilet moest. Met de tranen in mijn ogen loop ik van het toilet naar mijn vriend, vol verbazing staarde hij me aan. Het enigste dat ik kan zeggen is: "We zijn het kwijt, we zijn ons kindje kwijt!". Al wenend bellen we naar de gynaecoloog die me vertelde om het rustig aan te doen en af te wachten tot onze afspraak komende dinsdag. Met 2 gingen we snel langs het Kruidvat nog een nieuwe test halen want als we het kwijt waren zou deze toch negatief zijn... Even was ik vergeten dat het zwangerschaps hormoon nooit direct uit je lichaam zou zijn. We moesten beide nog werken die dag en dit was zo zwaar, het liefst van al wou ik gewoon bij mijn vriend zijn. Rustig aan doen was moeilijk aangezien je zo vroeg in de zwangerschap je werk nog niet op de hoogte brengt. Dichte mensen rondom me probeerden me gerust te stellen, bloedverlies tijdens de zwangerschap is niet abnormaal. 

De dagen tot dinsdag gingen verschrikkelijk traag vooruit en die dinsdag zelf duurde het een eeuwigheid voor dat het half 3 was. Het was aan ons, de gynaecoloog kijkt naar Matthis en verteld hoe groot hij wel al niet is, hij vraagt hoe het met me gaat. Ik vertel hem wat er gebeurd is en hij vraagt me om in de stoel te gaan liggen. Hij kijkt me aan en die blik zei me genoeg: "Ik kan geen zwangerschap zien." zijn de woorden die volgden. Ik ga het hokje voor me terug aan te kleden in en slik de tranen weg. Terug aan de bureau zie ik het gezicht van mijn vriend en de tranen rollen van mijn wangen. De gynaecoloog vertelde me dat er een verdikking te zien is op de eileider. Dit kon zijn omdat er net een eisprong is geweest maar om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten moet ik bloed laten trekken die dag. Twee dagen later moet ik weer naar het ziekenhuis om bloed te laten trekken, ik vroeg de verpleegkundige wanneer ik zou mogen bellen voor het resultaat. Ze zei me dat dat toch zeker een 4 a 5 tal uur zal duren. Nog geen 3 uur later heb ik een gemiste oproep van de gynaecoloog, ik kijk mijn vriend aan en zeg hem dat het volgens mij geen goed nieuws kan zijn als hij zelf belt. Ik bel de gynaecoloog terug en die vertelde me dat mijn hcg waarde nog steeds aan het stijgen was dus dat dit wel een teken van een zwangerschap was. Ik moest de volgende dag nuchter langskomen voor een echo en een eventuele ingreep. Ik belde mijn mama op zodat ik alles kon uitleggen en opvang kon regelen voor Matthis. 

Vrijdag 11 oktober 2019 ga ik met een bang hartje naar de gynaecoloog. Daar lag ik weer in de stoel, de echo wordt gemaakt en de gynaecoloog zegt niks. Toen ik terug aan de bureau zat zei hij dat de verdikking op mijn eileider gegroeid was en dat het dus waarschijnlijk het vruchtje zou zijn. Hij vertelde me de drie opties die er waren: een injectie, een chemokuur of een operatie. Aangezien het vruchtje nog volop aan het groeien was was er dus niet echt een optie en werd alles voor een operatie in orde gebracht. De operatie zou doorgaan onder volledige narcose, het vruchtje en de eileider worden weg genomen om herhaling bij verdere zwangerschappen te vermijden. We gingen snel nog even een cadeautje voor Matthis halen zodat hij toch iets had als hij op bezoek kwam in de avond. Nadat we Matthis zijn cadeautje gekocht hadden meldde ik me aan in het ziekenhuis. Er lag een ziekenhuiskleedje en een paar sokken klaar dat ik aan moest en daar lag ik dan te wachten.. 2 uur en een half later kwamen ze me halen en toen stond ik er alleen voor, mijn vriend die de andere gang in sloeg en ik die helemaal alleen een kamertje werd in gerold met mijn bed. Ik moest overstappen op een heel ongemakkelijk bed, of was het een soort van operatietafel? Ik wordt word een volgend klein kamertje in gerold en slaag in paniek, tranen rollen over mijn wangen en ik wil het liefst van al gewoon weglopen. Een verpleegster kwam bij me en probeerde me te sussen: "Ik weet wat je doormaakt, ik heb het zelf ook voorgehad!". Ze zei dat ze nog enkele dingen moest klaarleggen voor de operatie voor dat ze me terug kwam halen. Dan gaan ineens de deuren open, mijn bed/operatietafel wordt onder 2 grote felle lichten gezet. Ze zetten mij een maskertje op, fixeerden mijn armen en zeiden: " Slaapwel!". Ik vechtte tegen de narcose, ik wou niet geopereerd worden, ik wou mijn kindje niet afgeven! Drie keer heb ik ze horen zeggen: "Sluit je ogen, slaapwel!". 

Ik word wakker, heel wazig zie ik nog bedden rondom mij en naast me zie ik beweging. Ik begin te huilen, steeds een beetje luider zodat ze me konden horen. De verpleegkundige vroeg me of ik pijn had, ik wist niet goed wat zeggen en knikte ja. Er werd pijnstilling gegeven en voor ik het wist viel ik weer in slaap. Toen ik terug wakker werd vroegen ze of ik een score op 10 kon geven voor de pijn.. pijn? Ik wist niet wat antwoorden, ik had pijn maar vooral mijn hart was gebroken! "5!" zei ik. Ik kreeg een nieuwe pijnstilling en ze vertelden me dat ik naar de kamer mocht als mijn score onder 4 was, ik viel weer in slaap. Mijn ogen gingen weer open en weer vroegen ze me een score. Ik wou zo graag naar mijn kamer, naar mijn vriend! Ik zei ze dat mijn score 3 was en kreeg een spuit in m'n bil. Ik werd weer naar de kamer gebracht en was zo blij mijn vriend weer te zien! Hij had al zo lang moeten wachten en hij bleef maar wachten want iedere 5 minuten dat ik wakker was, sliep ik weer een uur. Ik schiet wakker en zie m'n mama binnenwandelen samen met Matthis. Ik probeerde me wakker te houden maar na een 10 tal minuten voelde ik dat ik me niet lang meer wakker zou kunnen houden. Matthis was zo moe, ik wou hem vastpakken maar ik kon niet bewegen. Mijn moederhart brak maar weer eens in stukjes, mijn ene kind kon ik niet troosten en knuffelen en mijn ander kind... Mijn ander kind was er niet meer! Mijn liefste vriend besloot naar huis te gaan en Matthis in bed te stoppen. De momenten dat ik even wakker was stuurden we elkaar berichtjes maar al snel sliepen we alle 3. 's Nachts bleek de narcose goed uitgewerkt te zijn en lag ik uren wakker. Het lichtje brandde nog en ik kon mijn bed niet uit om het uit te zetten. Toen de verpleegkundige kwam vroeg ik het uit te doen, ik kreeg nieuwe medicatie en ze helpte me naar het toilet. Elke keer dat de verpleegkundige binnen kwam om de medicatie te geven schoot ik wakker en het kon niet rap genoeg morgen zijn. Ik wou weer bij mijn 2 mannen zijn, ik voelde me zo eenzaam. 

De volgende dag ging Matthis weer even naar mijn mama en mijn aller liefste kwam weer naar me toe tot we naar huis mochten. M'n zus haar dochter werd 16 en ik wou perse langs gaan, iedereen dat aan kwam, kwam naar mij en vroegen hoe het ging. Ik zei dat het wel ging maar toen de 5de persoon naar me kwam ben ik in tranen uitgebarst en zijn we naar huis gegaan. Eenmaal thuis viel de klap, mijn 2de wondertje dat ik nog even in mijn buik mocht verstoppen had ik moeten afgeven zonder dat ik er zelf iets over te zeggen had. 

Ondertussen zijn we meer dan 2 weken verder van de operatie en begin ik het dagelijkse leven weer op te pakken. De ene moment ben ik de vrolijke ik en kan ik normaal door het huis wandelen en de andere moment vind je me op een bolletje gerold in de zetel of in bed met tranen om "U" tegen te zeggen. Het heeft tijd nodig om te helen maar vergeten zal ik nooit! Ik heb een liefdevolle man die fantastisch voor ons zorgt, een prachtige zoon van ondertussen 13 maand en een sterretje in de hemel die steeds over ons zal waken!