Mijn biochemische zwangerschap (deel 2)

In mijn vorige blog kon je lezen dat ik héél eventjes weer zwanger was. Héél even weer blijdschap, en in mijn hoofd bijzondere toekomstplannen gemaakt. En hoe snel deze droom ook weer uiteenspatte...

Welgeteld één dag heb ik kunnen "genieten" van het feit dat ik weer zwanger was. Genieten tussen aanhalingstekens, omdat ik een soort van niet pluis gevoel had, na de (lichte) positieve test en hoe snel het alweer was na de geboorte van ons engeltje Jaime.

Toen ik daadwerkelijk de bevestiging van de prille zwangerschap in handen had, overviel me ook onmiddelijk de angst, schaamte en schuldgevoelens ineen.

Angst

Dit is weer een nieuwe zwangerschap. Hoe zal dit gaan lopen, gat het wel goedkomen? We zijn net ruim twee maanden geleden Jaime verloren.

Schaamte

Schaamte, want wat zouden mensen gaan denken, als ze weten, dat we zo snel na de stilgeboorte van Jaime alweer een kinde gaan verwachten?

Schuldgevoel

Vooral de schuldgevoelens naar Jaime overheersden best wel. Jaime kan en mag gewoon niet vervangen worden door een volgend kindje. Hoe klein Jaime ook is/was, Jaime blijft voor altijd ons tweede kindje, en zal voor altijd levensgroot in onze harten verweven zijn.

Als ik verstandig en logisch nadenk, zijn de meeste van deze gevoelens niet gegrond. Eigenlijk nergens voor nodig. Jaime is en blijft ons tweede kindje, dat kan niks of niemand vervangen of uit ons hart halen. En ook de schuldgevoelens zijn niet echt terecht, aangezien we nog altijd een kinderwens hebben. Mijn leeftijd en die van mijn partner spelen een redelijk grote rol om niet te lang te gaan wachten, evenals dat het leeftijdsverschil tussen Jack en zijn toekomstieg broertje/zusje steeds groter zal worden. Voor ons niet wenselijk (maar dat is ons gevoel hierbij).

De angst is weer wat anders. Want logisch gezien weet je dat er in de vroege zwangerschap grotere kans is, dat het mis kan gaan. En later in de zwangerschap ook, zoals we ruim twee maanden geleden zelf op een bijna onmenselijke manier hebben beleefd met het overlijden en stilgeboorte van Jaime.

Ja, ook dit gevoel was er zeker! Voor eventjes dan.

Toen ik het tweede streepje langzaam zag verschijnen, kwamen ook even de nieuwe toekomstplannen weer tevoorschijn. Ik was immers zwanger, en onze derde grote liefde was onderweg.

Stiekem vast kijken wanneer de uitgerekende datum zou zijn, weer alles vanaf het begin gaan beleven. Leuke vooruitzichten om naar uit te kijken zoals iedere zwangere en haar partner zal doen.

Toen de zwangerschapstesten negatief werden, bekroop mij een gevoel van angst. Maar toch ook steeds een klein sprankje hoop tussendoor.

Omdat ik ergens wel wist, dat het niet goed zat, toen de testen ineens negatief werden, heb ik de testen van Clearblue niet eens durven gebruiken, omdat ze vrij prijzig zijn. Eigenlijk best wel weer grappig, dat ik daaraan dacht, dat het zonde zou zijn, dat zo'n dure test een negatieve uitslag zou gaan geven. Die wilde ik dan liever gaan gebruiken, als ik "zeker wist" dat ze een positieve uitslag zouden laten zien!

Met de stilgeboorte van Jaime nog héél vers in het geheugen, ging er zoveel door m'n hoofd heen.

Zou dit wel goed gaan komen? Ik wil niet dat ik of andere mensen denken dat het te snel is, of dat het een vervanging voor Jaime zou zijn. Weer een hele zwangerschap door, met de bijbehorende misselijkheid en andere vervelende kwaaltjes. Een hoofd vol gedachten en gepieker dus.

En het kwam dus niet goed, zo bleek...

En toen het besef kwam dat het echt niet goed was, kwam ook de frustratie opzetten. Het was weer gelukt om zwanger te worden. Maar het eindigde in een zeer vroege miskraam.

Frustratie, om weer helemaal vanaf 0 af aan te beginnen. Zelfs het innemen van foliumzuur voelt als een enorme stap terug. Ik doe het wel netjes, heb ik gelijk weer gekocht, afgelopen zondag toen ik ook de zwangerschapstesten kocht. Ik had ze namelijk weggegooid na de twaalfde zwangerschapsweek bij Jaime. Met het idee, dit is ons tweede kindje, en ons gezin is dan compleet. Er dus niet vanuit gaande dat het nog steeds mis zou kunnen gaan, en dat deed het helaas...

We waren er tot twee keer aan toe zo dichtbij (zwangerschap van Jaime, en nu deze hele korte zwangerschap), maar nu voelt het weer verder weg dan ooit...

Het idee om weer aan de ovulatietesten te gaan staat me heel erg tegen. Maar aangezien mjn cyclus ontzettend onregelmatig is (altijd zo geweest) is dat wel het beste om te doen, ook om mogelijk meer frustraties te voorkomen ;-)

En er komt ook nog boosheid in me op, omdat voor mijn gevoel mijn lichaam me weer in de steek heeft gelaten tijdens deze veel te korte zwangerschap. Mijn lichaam heeft om welke reden dan ook het embryo afgestoten.

Ik wil altijd graag controle hebben en houden. En dat heb je in dit soort situaties niet, en dat gaat nogal eens gepaard met boosheid.

En als ik weer logisch nadenk, is er eigenlijk geen reden om boos op mijn lichaam te zijn. De reden dat het embryo is afgestoten is waarschijnlijk een foutje in het DNA of bij het delen, en daar kan ik in principe niks aan doen.

Ook al is deze gebeurtenis ontzettend verdrietig en frustrerend, toch is er in mijn hoofd, ver weg, dat wel, een kleine stem die zegt, we gaan er weer voor, vol goede moed!

Hoewel het verdriet op dit moment nog heel erg overheerst, is het toch ergens ook wel weer leuk en spannend om het hele traject weer van voren af aan te mogen meemaken! En wie weet kan ik snel weer wel de Clearblue testen uit de kast pakken met een positief resutaat!