Liefjes in de wolken

Toen Mia nog fysiek bij ons was was was ik altijd voorzichtig met het delen van foto’s op social media. Nu Mia een twinkelend sterretje is wil ik dat de hele wereld weet wie zij is. 💫

Mia is overleden door de gevolgen van een gas infectie. Deze gasinfectie liep ons meisje op tijdens de waterpokken. Ja je leest het, waterpokken. Een onschuldige kinderziekte zoals men denkt en wij ook dachten. Het staat zo immers bekend in onze maatschappij. Helaas zijn waterpokken alles behalve een onschuldige kinderziekte. En over het algemeen zijn er ook artsen die er te laconiek over denken. 

Er is in mei 2021 een artikel van het NTVG over waterpokken uitgebracht waar de gevaren van een gas infectie in combinatie met waterpokken wordt uitgelegd.   

Nadat ik de dag ervoor na een bezoekje aan de huisarts weer naar huis ben gestuurd met een versuft ziek kind, ben ik op eigen houtje naar de spoed gereden. Er klopte iets niet en mijn moederinstinct gaf dit haarfijn aan. 

Mijn kleine hompje, daar lag ze dan, ziek en versuft in het ziekenhuis. We waren er om 9 uur ‘s ochtends nadat ik met gierende banden naar de spoed reedt. Ik vond haar versuft, ze had 40 graden koorts, net gespuugd, een stuiptrekking gehad, ze zag bleek, had eerder overgegeven, kreunde, ze voelde zich ellendig, Mia at niet en ik kreeg geen contact met haar. Dit heb ik dan ook haarfijn uitgelegd op de spoed. Achteraf zou je denken dat de woorden; “ik herken mijn kind niet” normaliter voldoende moeten zijn voor een arts voor verder diagnostiek. Helaas werd Mia haar ziektebeeld niet serieus genomen en deze arts had dan ook oogkleppen op. 

Ik wilde graag volledig onderzoek. Het klopte niet, Mia was zo ziek. Ik vond dat haar bloed onderzocht moest worden. En dit gaf ik dan ook de kinderarts meerdere keren aan. Mia haar lactaat moest torenhoog geweest zijn!😨 Haar bloed is alleen nooit geprikt. 

Volgens de artsen was Mia niet versuft, was vervolgonderzoek niet nodig en was alles normaal wat Mia liet zien voor ingedroogde waterpokken. Gezien haar stuiptrekking en met verdenking op uitdroging.. werd ze opgenomen op de afdeling en kreeg ze een ORS zonde en een flinke zetpil. Door de zetpil werd ze nog suffer en sliep ze de hele middag. Niemand bekommerde zich om haar. Wanneer ik mijn zorgen uitsprak moest ik Mia laten slapen. Ze zal zo weer opknappen van de ORS zonde werd verteld. 

Wanneer komt de kinderarts voor vervolgonderzoek bleef ik vragen. Het was niet pluis, het klopt niet, dit zei ik continue. Ze namen mij totaal niet serieus.

De avond en nacht bleef ik mijn zorgen uitspreken naar verpleegkundigen. Waarbij ik zelfs in paniek raakte en elk half uur op de rode knop drukte. Ik bleef zeggen dat mijn meisje steeds zieker werd en er een kinderarts moest komen. Ik kon Mia niet eens vasthouden zo onrustig was ze. Ze vertelde dat het normaal was wat ze liet zien en dat we naar huis mochten de volgende morgen. 

Door dit alles werd mijn moederinstinct onderdrukt want wat doe je als een kinderarts, neuroloog en verschillende verpleegkundigen aangeven dat alles meevalt en oké is met je kindje. Ik dacht hierdoor dat ik overbezorgd was. 

Achteraf sta ik nog elke dag met een mond vol tanden. Wat had ik als moeder anders kunnen doen? Ik was zo duidelijk. Waarom pikte niemand iets op? Mijn omgeving zegt dan ook; jij was in een ziekenhuis, ze hadden het kunnen zien, moeten zien en moeten handelen. Ik ben geen arts. En inderdaad, ik ben geen arts. Maar met alles wat ik nu weet wat niet is gezien, niet gedaan is en mis is gegaan met Mia is dat intens moeilijk en ondraaglijk. Mia is dood, dit is onomkeerbaar en onvergeeflijk. 

Door de geruststellende pogingen van de verpleegkundigen werden mijn zorgen niet minder. Er was dan geen haar op mijn hoofd die dacht dat mijn kind dood zou gaan (je schakelt dit ergens uit) maar waarom hebben de verpleegkundigen niet even de arts gebeld? Ik vroeg er zo vaak om. Er was geen tijd!

9 uur ‘s ochtends, 24 uur later, na aankomst op de spoed.. kreeg mijn lieve Mia een septische shock. Haar hartslag was in de ochtend zelfs 180. Is dat geen alarm? Blijkbaar niet. 

Ons meisje, kon sterven. 24 uur lang heeft ze gevochten, zonder dat iemand iets deed. Ze had pijn, en achteraf is dit ook te verklaren. De beelden blijven zich afspelen in mijn hoofd. Mijn arme meisje. Ze was gezond, sterk en ze vocht voor haar leven. We waren gewoon in een ziekenhuis. Waar gaat de zorg heen? Mia, mijn engeltje, ze komt nooit meer terug. 

Met deze post wil ik mensen hard maken hoe het ook kan zijn, wees bewust. Mia was een kerngezond vitale baby van 10 maanden jong en had een leven voor zich. Ze droeg de streptokokken A bij zich, ze had nog geen sepsis. Maar zonder antibioticum wanneer je een heftige bacterie bij je draagt, dan ga je dood, dan heb je geen schijn van kans. Dan ben je als een visje zonder water. Niet alleen een baby van 10 maanden maar ook een volwassene heeft dan geen schijn van kans. 💔 🐠

Ze had alleen antibioticum nodig!! Iets wat wij nooit kunnen loslaten of vergeven. Hierdoor kunnen wij nooit helen, Mia verliezen; het had niet gehoeven, ze leefde en had een leven voor zich. Ze had de behandeling moeten krijgen die ze nodig had. De artsen hadden het moeten en kunnen zien maar ze hebben hun werk niet gedaan. Hoe kan dit? Wij vragen ons dit nog elke dag af. Hoe kan dit in vredesnaam? Er waren artsen met oogkleppen op en verpleegkundigen met tunnelvisie. Het is ons overkomen en er was geen tijd. 

Nu ik mijn kindje heb verloren kom ik in 1 klap in twee werelden terecht waar ik niet in wil zijn; een wereld waar alles verdergaat, er vreugde, blijdschap en ontwetendheid is.

De andere wereld is de wereld van lotgenoten. Een wereld waar niemand in wil zitten maar het je gewoonweg “overkomt”.

1 ding is zeker; Elkaar liefhebben is het belangrijkste, in welke wereld je ook leeft. 

Meer lezen kun je op de instagram; Liefjesindewolken