Leven naast de dood

‘Leven naast de dood’ 

De titel van de serie die ik onlangs zag, kon mijn inziens niet beter gekozen worden. Leven naast de dood. Wanneer de dood intrede gedaan heeft in het leven van alledag, verandert dit iets met je. Er bestaat naast je gewone leven een nieuwe kant waar je mee moet leven. De kant van gemis en rouw. Maar ook angst, wanneer het verleden traumatisch is geweest. En dat ervaar ik soms ontzettend.

‘Die nacht voelde ik je laatste echte knuffel, je armpjes strak om me heen en gaf ik je je laatste flesje. Als ik dat toch eens wist. Oh als ik dat toch eens wist.

En wat heb ik vaak gedacht, wat als ik je tussen ons in had gelegd. Wat als ik smorgens wat eerder even bij je was gaan kijken.

Wat als..’ 

4 maanden na haar overlijden schreef ik dit. En afgelopen dagen gebeurde hetzelfde.

Sam is ziek.

Als ik hem ‘s nachts uit bed til, merk ik het meteen. Ik zie hoe de temperatuurmeter steeds verder oploopt en uiteindelijk 39,7° aangeeft.

Koorts.

Die nacht geef ik ook hem zijn flesje en blijf bij hem. Ik wacht totdat hij minstens de helft op heeft en leg ook hem weer met een zetpil in zijn eigen bedje. Ik voel hoe zijn armpjes strak om mij heen zijn en beeld me in hoe ik precies ook zo Julia vasthield…

Wat als….

Dezelfde haartjes. Dezelfde slaapzak. Dezelfde leeftijd.

De situatie is als twee druppels water. En ook deze nacht kan ik niets anders doen dan me er aan over geven. Er op vertrouwen dat de koorts zakt en dat hij beter wordt. Vertrouwen, tegen beter weten in. Omdat die ene nacht alles anders maakte. De nacht waarin zij ziek werd en ik haar de volgende ochtend in haar bedje vond. De ochtend waar ik haar oogjes weg zag draaien. Waar ik geen contact meer met haar kreeg. Geen knuffels geen armpjes meer om me heen.

Wat nu als..

Na een beroerde nacht, waar ik rond de ochtend in slaap dommel, word ik wakker van gehuil van mijn kleine kereltje. Ik open de deur van zijn slaapkamer en zie hem rechtop in zijn bedje staan. Mijn hart bonkt in mijn keel.

Ik til hem uit zijn bed, en knuffel hem. Ik hou hem heel dicht tegen me aan en voel zijn armpjes om me heen. Ik beeld me even weer in hoe ik haar armpjes voelde als de zijne. Ik mis haar. Ik voel me schuldig omdat ik het niet wist. Ik voel me schuldig omdat ze me nodig had en ik er niet was. Ik voel me schuldig omdat ik inbeeld dat zij het is, en even een seconde wil dat het zo is. Hoeveel ik ook van hem houdt, de pijn van dit gemis brand. En dan weet ik het zeker. De dood heeft alles veranderd. De onzekerheid en de machteloosheid zullen altijd naar boven blijven komen. En hoe puur het geluk, van het leventje ik mijn armen, hoe ontzettend groot de opluchting is, die pijn blijft er ook naast staan. 

Ja. Het is anders leven.

 Leven naast de dood.