Leven met verlies

De zon straalt vandaag weer, nadat het afgelopen dagen zo heeft geregend.

Ik ben op mijn werk en zit hier met onze vrijwilligster.

En hoeveel kinderen heb je?” Vraagt ze me. Ik voel weer dat mijn hart een slag overslaat. Deze vraag vind ik soms zo moeilijk.. 

En dan antwoord ik haar.

‘Vier, maar ik heb er nog 3.’

Er valt een stilte.

Ik vroeg me afgelopen weken wel eens af of ik genoeg verdriet heb. Op sommige dagen of periodes lukt het zo goed om gewoon verder te leven. Of er over te vertellen. Dan kan ik probleemloos vertellen dat mijn dochter plotseling overleed aan een sepsis.

Ik vraag me dan wel eens af of ik het wegstop. Dat grote, allesomvattende verdriet. Het feit dat je je eigen kind ziet lijden en ziet sterven. Moet achterlaten, om zonder haar terug te keren. Voor de rest van je leven. Wanneer ik er kort over vertel, is het alsof het slechts een gepasseerd hoofdstuk is. Alsof ik het verdriet de baas ben geworden. Soms zelfs alsof ik het over een ander heb…

Totdat deze ochtend aan breekt. 

Het lukt me niet om uit mijn bed te komen. Ik huil. Ik bekijk filmpjes en foto’s. Ik luister liederen die me vertellen hoe ik haar mis. Tranen blijven stromen. Ik mis dat kleine grappige meisje van toen en het meisje wat hier nu ontbreekt. Waarom toch zij? Hoe zou ze nu? Hoe zou ze zijn geweest? Ik mis haar zo verschrikkelijk.

Verdriet slijt niet in verloop van tijd. Het dringt zich alleen minder vaak naar de voorgrond. En wanneer het zich dan zo plots aandringt, weet ik dat ik geen keus heb. Ik kan er alleen nog maar dwars doorheen. Een intens gevoel wat niet in woorden te vatten is. Ik laat het gaan. Ik laat het los.

Wanneer de tranen weer enigszins gedroogd zijn, stap ik uit bed. Ik moet wel.

Ik open de gordijnen en kijk naar buiten waar ik de zon weer zie stralen. 

En ik besef me dat ik wil zijn als haar. Als de zon.

Want ik weet; ook vandaag straalt ze weer.

Ongeacht, het weer van gisteren..