Leven met verlies

Als kind vond ik het een leuk spel om tegen de richting in, de roltrap op te lopen. Je loopt tegen de trap op en zodra je stopt met lopen, kom je vanzelf weer beneden. 

Vroeger was mijn leven als een normale roltrap. Je stapt op en de rest gaat als het ware vanzelf. 

Het koste niet veel energie. Totdat Nina ongeneeslijk ziek bleek. Of liever noem ik het chronisch ziek. En op het moment dat Julia overleed.

Inmiddels ervaar ik dus, hoe het is om continu tegen de roltrap richting in te moeten lopen.

Dat is namelijk hoe het leven met verlies en angst voelt. Ik moet blijven lopen om boven te komen.

Het leven gaat niet meer vanzelf. 

In het begin kon ik het tempo niet bijbenen. Ik moest uit volle kracht rennen om niet onderuit te gaan. Tijd ging voorbij zonder dat ik er erg in had. Ik moest me vooral focussen op overleven. Op blijven lopen. Want zodra ik stopte met vechten, met lopen, vloog ik naar beneden.

Nu, 1.5 jaar later, voelt het alsof ik een betere conditie heb gekregen. Alsof ik steeds meer wen aan het feit, dat het leven een continue strijd is. Ik kan het beter aan en het verlies is niet meer continu allesoverheersend. Ik kan me sterk voelen, waardoor ik wat hoger de trap op kom. En daardoor kan ik het me soms permitteren om even uit te rusten.

Dat is fijn. Het zijn geniet momenten waarop het leven weer even vanzelf gaat. Dan zie ik de schoonheid ervan. Ik kan dan weer leven in plaats van overleven. Weer genieten. Al is het heus anders genieten dan voorheen. Want:

ook weet ik dat het niet blijvend is. Want wanneer je stopt met lopen, verlies je hoogte. 

Dus zal ik moeten blijven lopen. En wat kan het intussen een kracht en energie geven, wanneer iemand af en toe een stukje meeloopt. Vraagt hoe het met je gaat. Niet zomaar, maar ècht.

Want soms, ben ik wel klaar met het lopen tegen de richting in. Verlang ik naar die gewone roltrap. Maar ik weet dat ik zal blijven moeten lopen. Ik heb geen keus. Maar ooit komt de dag. Ooit kom ik boven. Op die dag dat ik Julia weer zal mogen ontmoeten. Ik mis je.