“Kunt u ons helpen? Ons zoontje is overleden.”

Merel (37) beviel na 26 weken van haar eerste zoontje Tijn. Maar na een paar uur moesten Merel en haar man afscheid van hem nemen. Merel deelde met ons haar verhaal.

Ons zoontje Tijn komt totaal onverwacht met 26 weken zwangerschap ter wereld. In eerste instantie lijkt hij het, naar omstandigheden, goed te doen. We worden in de vroege ochtend van ons streekziekenhuis naar een groter ziekenhuis met NICU vervoerd. Rond het middaguur hebben we een gesprek met de kinderarts. Zij brengt de moeilijke boodschap: “We hebben een echo van Tijns hersenen gemaakt en zien dat hij een heel ernstige hersenbloeding heeft gehad; zo erg dat hij geen kans heeft op een menswaardig leven.” Wat een klap in mijn gezicht. Probeerde ik net te wennen aan het idee dat ik veel te vroeg moeder was geworden, moest ik ineens afscheid gaan nemen van ons eerste kindje. En dat allemaal in een paar uur tijd! Na een paar uur gaat het inderdaad al minder goed met Tijn. 

‘s Avonds krijgen we een aparte kamer. Ik lig op een bed met Tijn op mijn borst en mijn man zit naast ons. Langzaam worden er wat kabeltjes afgekoppeld. Een fotograaf van Stichting Make a Memory maakt foto’s van ons samen. Eindelijk kan ik met Tijntje knuffelen! Het zijn ‘ik wil je nooit meer loslaten’ knuffels. Knuffels die direct ook de laatste zijn. Want we weten dat Tijn aan het sterven is en wij afscheid van hem moeten nemen. Die avond rond tien uur overlijdt ons eerste kindje; nog geen negentien uur nadat hij uit mijn buik kwam.

Een dag later zitten we met onze ouders samen in het ziekenhuis. Terwijl Tijn is meegenomen voor obductie moeten wij een begrafenis plannen. Ik voel heel sterk dat ik wil dat ons kindje begraven wordt op de begraafplaats waar ook mijn opa en oma liggen. In het dorp waar we wonen. Maar verder dan dat… Ik wíl helemaal niet met een afscheid bezig hoeven zijn! Daarnaast voel ik paniek. De babyuitzet is net aangeschaft. Driekwart jaar eerder zijn we getrouwd, twee jaar daarvoor kochten we ons huis. Hoe moeten we een afscheid gaan betalen? Gelukkig heb ik een aantal jaar eerder een uitvaartverzekering afgesloten. We doen navraag en horen dat de uitvaartkosten van ons kindje hier ook door vergoed worden. Dat is een grote opluchting, de paniek wordt minder.

“Kunt u ons helpen? Ons zoontje is overleden”, vraag ik met een trillende stem. De uitvaartverzorgster condoleert ons en stelt ons gerust. Ja, ze kan ons helpen. Zij gaat ons het werk uit handen nemen. Wij kunnen met ons overleden kindje bezig zijn, afscheid nemen, op adem komen. Er valt een last van mijn schouders. Als we die middag eindelijk weer thuis zijn komt ze langs. Ze heeft koelelementen bij zich waar Tijntje op kan liggen. We hebben een fijn gesprek over onze afscheidswensen. De uitvaartverzorgster stelt gericht vragen en brengt ideeën aan. Tijdens dit gesprek merk ik dat ik Tijn aan onze vrienden en familie wil kunnen laten zien. Ik ben zó trots, vind ons kindje prachtig! Voor mij is het belangrijk dat we niet alleen verdriet hoeven te voelen; we zijn immers ouders geworden. In 'normale’ omstandigheden zouden we dat vieren. Zo komen we op het idee om een borrel te organiseren op vrijdagmiddag. Onder het genot van een borrelhapje en een drankje vieren wij Tijns (veel te korte) leventje. Hij ligt in een mandje op zijn kamertje en wie wil mag hem zien. Ik sta er als trotse moeder bij. Er wordt gelachen en gehuild.

De ochtend erna begraven we Tijn in intieme kring. Geen grote afscheidsdienst maar heel persoonlijk met onze ouders en naaste familieleden. De uitvaartverzorgster heeft het grafje mooi aangekleed met windlichten en kaarsen. Wederom iets waar wij nooit aan gedacht zouden hebben. Hetzelfde geldt voor de uitvaartfotograaf die bij de begrafenis aanwezig is. Zij heeft enorm dierbare foto's gemaakt.

Wat wij enorm fijn vonden, is de manier waarop Monuta ons zelf het afscheid liet invullen. Het was mogelijk om een uitvaartverzorger te contacteren of zelf iemand te kiezen. Wij kozen voor het laatste. Vervolgens heeft onze uitvaartverzorger alles samen met Monuta geregeld. Alleen het indienen van de factuur hebben wij zelf gedaan en kostte eigenlijk geen moeite. Hetzelfde geldt voor de contactmomenten die ik de keren daarna heb gehad. Bijvoorbeeld om onze andere drie kinderen bij te schrijven op mijn polis. Want dat is wel belangrijk! Kinderen zijn tot 18 jaar gratis meeverzekerd op mijn uitvaartverzekering, maar dan moeten ze bij mij bijgeschreven zijn. Natuurlijk heb ik dat gedaan. Door mijn uitvaartverzekering konden wij afscheid nemen van Tijn op onze manier, zonder grote zorgen over de kosten. Een lichtpuntje in een donkere tijd. We kregen een afscheid wat bij ons past, ondanks dat we geen afscheid wilden nemen.

Dit artikel is geschreven in samenwerking met Monuta.