Komt het goed?

Inmiddels 12 weken na de miskraam, er is veel gebeurd weer.

Na de miskraam hadden wij 2 weken samen “vakantie” alleen werd deze verstoord door een trombose been, 6 weken spuiten. We waren aan vakantie toe maar ook weer niet, het is lastig ineens moeten genieten. Het was wel fijn dat we samen waren.

Werd ook nog een ziek, erg verkouden en doorsteking alles kwam eruit….

3 weken hadden wij een gesprek met de fertiliteitarts, hele lieve vrouw. Het was een fijn gesprek. Ze was heel duidelijk en behulpzaam na een goed gesprek is het plan nu, dat ik moet gaan bloedprikken. Ze gaan kijken hoe dik mijn bloed is, want hoe kom ik aan trombose, en heeft dat de miskraam veroorzaakt? Nog zoveel vragen. Ze denkt niet dat het iets erfelijks is, en ook aan mijn man ligt het niet. Helaas moesten wij alleen wachten voor 8 weken voordat ik mag prikken dit ivm zwangerschapshormoonen het prikken met heparine dus dat gaat nog even duren…

De adenomyose kwam kort ter spraken, ik word wel zwanger dat is het probleem niet. Bij adenomyse is de kans op zwangerschap moeizamer. Bij mijn is het 2x misgegaan bij 11 weken.

Verder leek het allemaal wel weer beter te gaan, werd weer ongesteld na 5 weken dacht ik. Alleen daarna bleef ik buikpijn houden en af en toe ineens een bloeding. Ik liep hier 3 weken mee door, maar het werd steeds erger.

Toch maar een afspraak bij de gynaecoloog. Binnen 4 dagen mocht ik op de poli komen, toen was het net allemaal gestopt. Mijn man ging mee en zei al tegen hem strak zitten wij hier voor niks. Maar helaas dat was niet zo. Bij de echo was meteen te zien dat de miskraam niet goed was gegaan. Het vruchtje wat er nog en er was nog bloedflow. Hoe dan we hebben een controle echo gehad?

Er waren 2 keuzes of eerst nog keer proberen met medicijnen of curettage. Ik zag nog een keer medicijnen niet zitten, heb ze al 2x ingenomen en dat heeft niet gewerkt…

Dinsdag op de poli en vrijdag in het ziekenhuis voor curettage. Mijn man ging mee. We werden liefdevol opgevangen, en erg goed begeleid. Tot aan de behandelkamer was mijn man bij mijn, eenmaal daar kwamen de tranen. Waarom? Ik wil dit niet!

Vond het heel erg dat ik er niet bij was, wat waarschijnlijk ook beter is alleen hierdoor is er nog steeds ongeloof. Ik het nu echt goed? Mijn lichaam heeft mijn al zo in de steek gelaten dat ik het vertrouwen een beetje kwijt ben.

In de uitslaapkamer zat mijn man weer op mijn te wachten dat was er lief ze hadden hem gebeld dat ik erg emotioneel was. De pijn is te doen, het valt mijn mee. En gingen ‘s middags weer lekker naar huis.

En nu weer verder maar hoe?

Om ons heen weer veel lieve reacties en vooral het komt goed?

is dat zo?

Ik weet dat het lief bedoeld is, en dan mijn omgeving niet meer weet hoe hier op te reageren. Maar er is nog zoveel onzeker voor de toekomst.

Ik merk dat de curettage meer met mijn gedaan heeft dan ik had verwacht, de nachtmerries blijven komen.