Jou bevalling. Julian💫

Julian💫 13-09-2013

12-09-2012….21:00 medicatie innemen om mijn baarmoedermond te verweken.. zodat morgen de bevalling op gang gebracht kan worden.

Ik heb nog nooit zolang naar pillen zitten staren, zoveel moeite gehad iets door te slikken.

Ik wil jou niet kwijt, bevallen betekent dat ik afscheid moet nemen.

De weg naar Nijmegen is nog nooit zo snel gegaan, ik loop het ziekenhuis in met lood in mijn schoenen. Ik neem plaats in het bed, de verpleegkundigen zijn allemaal zo lief.

Maar ik wil geen lief, ik wil niet praten, ik wil niet denken , ik wil niet voelen.

Het Infuus word aangesloten, ik krijg snel weeen, weeen die 100 keer meer pijn doen dan normaal.

Ik wil geen weeen ik wil geen bevalling ik wil niks.

Ik heb mijn toenmalige partner gevraagd of hij asjeblieft mijn moeder wilde bellen want ik wilde alleen mijn moeder. De dag vordert, de ontsluiting absoluut niet.

Het doet pijn zoveel pijn, er worden enorm veel geruststellende woorden uitgesproken maar ze bereiken me niet. Ik ben bang bang voor wat er komen gaat bang voor hoe je eruit zou zien bang voor een lege buik.

Om 22:00 is het tijd ik moet gaan persen, ik houdt de handen van mijn toenmalige partner en van mijn moeder vast, ik knijp ze kapot. Persen is moeilijk als je niet wil wat er gaat komen. Een dood kindje werkt niet mee..

Ik pers alsof mijn leven er vanaf hangt, maar het lukt niet. Ze zien een beentje, shit! Je zit vast je beetntjes zijn eruit en 1 armpje ook maar je nek en 1 arm komt niet, net alsof jij je net zo hard aan mij vasthoudt als ik aan jou. Dit duurt even, de paniek breekt los maar daar ben je dan, 23:22.

Ze leggen je op mn borst en het is stil , zo ontzettend ongemakkelijk stil. De stilte is voelbaar, je bent geboren maar je leeft niet. Ik vraag de verpleegkundige of ze je asjeblieft weg wil halen, je bent blauw en ik vind het eng. Mijn moeder neemt je over.

Iedereen is bij jou bezig en ik zie het aan… ik weet niet hoe in woorden onder te brengen hoe dat voelde. Mijn hart deed letterlijk pijn. Ik voelde letterlijk een deel van mezelf doodgaan. Ze maken afdrukjes ze kleden je aan. Ik kijk toe, ik ben bang. Na die dag is een deel van mij versteend, onherstelbaar hard.

Ondertussen komt Dianne van earlybirds binnen om foto’s te maken. Achteraf gezien het meest waardevolle wat we van jou hebben.

De verpleegkundige komt naar me toe met Julian* “ Elke kijk naar hem, kijk naar zijn vingertjes , zijn teentjes, z’n hoofdje. Neem hem in je op. Ik hou je vast, wat hou ik veel van jou mannetje en wat ben je perfect. Mijn toenmalige partner houdt je vast voor foto’s ook mijn moeder.

We leggen je in je mandje, ik wil alleen maar naar je kijken en ik wil dat ik het niet eng vind maar dat vond ik wel. Iedere dag denk ik nog Elke waarom voelde je je zo. Maar op dat moment was het wat ik voelde.

Mijn buik voelt zo leeg, mijn hart doet pijn, mijn borsten voelen vol…

Ik wil niet dat je dood bent, ik wil mijn kind huilend , mooi roze in mijn armen.

We brengen de nacht door en morgen nemen we je mee naar huis.

Daarover de volgende keer meer.. een vreselijke kraamverzorgster, een begrafenis te plannen.. paniek over of je wel veilig bent, de obductie.

Hel.. letterlijke hel.