Januari: de maand met een lach en een traan

Eigenlijk begint het al met kerst. 
Kerst 2009 kreeg mijn moeder haar 2de herseninfarct. Terwijl mijn moeder aan een gewoon griepje dacht wisselende ik en mijn zus elkaar af met het langs gaan. Ik was bij mijn schoonfamilie. En mijn zus met haar eigen gezin. En mijn vader werkte op een booreiland . Dus die zat ergens op de Noordzee. Mijn moeder zou die dag bij mijn oom en tante eten. Aangezien wij  als gezin later  kerst zouden vieren als mijn vader weer in Nederland was.

Maar de griep heerste en mijn moeder dacht het ook te hebben en bleef dus thuis. Toen ik dit hoorde ben ik naar haar toe gegaan en wilde haar Eigenlijk niet meer alleen laten. Maar mijn moeder stond erop. Zij zou toch gaan slapen.  Na een paar uurtjes ben ik toch weg gegaan. Zodat mijn moeder naar bed kon. En spraken mijn zus en ik af dat zei voor het eten even langs zou gaan. En aangezien zij allebei in Spijkenisse waren en ik in Vlaardingen was.was dit het makkelijkste. Mijn zus ging voor het eten langs en gelijk na het eten weer. Ze zou mij bellen er iets veranderen. En ik zou savonds zoiezo thuis komen om te slapen. 

Maar zover kwam het niet. Mijn zus belde na het eten. Je moet nu komen het gaat niet goed met mama en de doktor komt.
Zodra ik thuis kwam met toen mijn vriend en zijn nicht. Was het eerste wat ik zei dit is weer een infarct ik wist het meteen toen ik mama zag. Iedereen zei dat weet je hellemaal niet we gaan nu naar het ziekenhuis. Mijn zus reed met de ambulance mee. Ik weet beter alle binnen door wegen en durf het gas wat meer in te trappen. Ook wilde ik zelf rijden. Ik vind rijden fijn. En het geeft mij nog een soort van controle. Bij aankomst in het erasmus MC stond mijn neef in de seh ons op te wachten. Hij werkte in Rotterdam en wilde ons ondersteunen. Maar doordat we allen niet wisten hoe en wat mochten alleen mijn zus en ik mee naar binnen. En moest de rest in de wachtkamer wachten.

In het ziekenhuis gaf ik weer aan dit is een infarct geef mama haar medicijn. Maar eerst moesten de officiële paden bewandeld worden. En begonnen de onderzoeken en het lange wachten. Familie op de hoogte brengen. En wachten in spanning.

Maar ook  contact proberen te leggen met de Noordzee. Via papa zijn beste vriend en eigenlijk een soort 2de papa van mij. Die op Malta woont. Lukte het uiteindelijk. Hij belde het platform en zo werd er van alles geregeld om papa zo snel mogelijk naar den helder te vliegen en naar ons te laten komen.

In de tussentijd kwam het verlossende word ja weer een herseninfarct maar dit keer aan de andere kant. En dit is sh*'t want ik weet precies wat dit betekent mama haar spraak. En juist dat had ze nog haar babbel. En die zou nu aangetast zijn maar hoeveel en hoe en wat zouden we niet weten tot ze bijkomt. En dit heeft aan de ene kant gelukkig lang geduurd ( maar dat is een heel ander verhaal) Maar het liefst wilde je gewoon weer even praten. En zeggen dat ales goed komt. En hoeveel je van elkaar houdt.

In de uren wachten op de seh kwamen verschillende ooms en tantes mij en mijn zus ondersteunen en vertrokken als de ander er was weer. In de vroege ochtend arriveerde papa en kon mama eindelijk naar de afdeling. De afdeling waar ze 8 jaar daarvoor ook 3 weken had gelegen. Voor ze voor 9 maanden naar het revalidatie centrum zou vertrekken.  Maar hoe en wat er ons dit keer te wachten stond was nog een raadsel. En konden we alleen maar naar gissen. 
Nu was het tijd voor mama om te vechten. En een vechter dat was ze ook zeker. 

Wat er de volgende dag met mijn moeder gebeurde lees je in mijn volgende blog.

Ik wil je wel waarschuwen het is niet fijn. En het kan je triggeren. Maar ik moet dit na al die jaren delen. Delen welke fouten zijn gemaakt. En hoe er met mijn lieve sterke moeder is omgegaan.

Morgen zal deel 2 online komen.

@Momlife_with_acnes 

Maak nu je account aan op Mamaplaats & maak 3x kans op een DEPLAY Tablet t.w.v. €180! 🎁