Jaime is eindelijk weer thuis

Gisterochtend hadden we een afspraak bij het crematorium, om de as van onze lieve Jaime op te halen, de wettelijke maand na de crematie is verstreken.

En wat zag ik er tegenop. Maar tegelijkertijd stelde het me wel gerust, dat we Jaime mochten ophalen, en weer mee naar huis mochten nemen, waar hij/zij hoort. Het voelde ook totaal niet goed, dat ons lieve kleine engeltje daar in dat crematorium stond al die tijd.

Ik vond het wel heel spannend merkte ik. Maar gelukkig waren alle medewerkers weer zo ontzettend lief, en meelevend. En na een kop thee, en appelsap en een koekje voor Jack, en wat noodzakelijk papierwerk, werd Jaime opgehaald. De tranen kwamen, zodra de medewerker het doosje met as op tafel voor ons neerzette. Er volgde een moment van stilte, en het besef kwam weer dat ons kindje daarin zit, en niet veilig in mijn buik, zoals dat eigenlijk had gemoeten...

De as zit in een mooi hartvormig bewaardoosje. Ook is er een klein beetje apart gehouden, voor een sieraad. Wat ik daarmee wil, weet ik nog niet precies. Een ketting is voor mij uitgesloten, aangezien ik al twee ashangers om mijn nek heb hangen, met daarin de as van mijn broer en vader. Misschien iets van een ring of een bedeltje voor aan mijn Pandora armband.

Wat we met de as gaan doen, moeten we ook nog goed gaan bespreken. Ik weet dat mijn partner het graag op den duur wil uitstrooien. Maar eigenlijk weet ik voor mezelf al dat ik daar geen fijn gevoel bij heb, bij het idee alleen al knijpt mijn maag samen. Het voelt voor mij alsof die persoon dan echt helemaal weg is, soort van uitgewist, er is dan helemaal niks meer. En dat mag absoluut niet gebeuren met onze Jaime.

Het blijft een rare gewaarwording, om de as te zien, en te bedenken dat dat je eigen kindje is. En het hartvormige steentje met het crematienummer weer terug in handen te hebben, dat ik enkele weken geleden bij het definitieve afscheid op het mandje legde, zo bizar... Ik heb het dan ook meerdere keren niet droog kunnen houden. Dan voel ik weer boosheid, verdriet en onmacht. Dat stomme rotvirus heeft ervoor gezorgd dat onze Jaime er nu niet meer is. Ik had nu 27+2 weken zwanger moeten zijn... Nog een week of 7 werken en dan zou mijn verlof ingaan... En nu, helemaal niks meer, onze grote droom uiteengespat, het blijft zo oneerlijk...

En hoewel Jaime "maar" 20 weken in mijn buik heeft gezeten, mag hij/zij nooit vergeten worden. Jaime zal altijd ons kindje blijven.

Our little shooting star, mommy and daddy love you to the moon and back!