In haar ogen zag ik de paniek: "Nu 112 bellen!"

Vanaf dat moment ging het snel. De adrenaline sloeg in en alles ging in een waas voorbij. De verloskundige zei me dat ik NU zo snel als ik kon plat moest liggen. Dus ben ik me met persweeën gaan verplaatsen naar een liggende houding. Ik mocht absoluut geen kracht meer op mn buik zetten en moest de persweeën dus tegenhouden. 

Met alle kracht die ik in me had heb ik de weeën in mn armen en benen opgevangen in een poging m'n buik weer te ontspannen. De verloskundige heeft Nolan's hoofdje vast gehouden en terug geduwd want wat bleek, niet zijn hoofdje maar de navelstreng kwam naar buiten tijdens het persen op de baarkruk waardoor deze in de knel raakte en hij geen zuurstof meer kreeg. 

Ze klonk heel kalm en gecontroleerd terwijl je in haar ogen de paniek zag. Ze verzocht de kraamverzorgster om 112 te bellen en de ambulance zo snel mogelijk te laten komen terwijl ze vervolgens samen met mijn man en daarna ook weer de kraamverzorgster een katheter aanbracht en mn blaas vol liet lopen om zo Nolan weer hoger te laten komen. 

Het leek wel een eeuwigheid voor de ambulance arriveerde, maar ze waren er met een paar minuten. Vervolgens werd ik op een brancard gezet met de verloskundige nog steeds dichtbij om Nolan's hoofdje omhoog te duwen. Bij sommige bewegingen schreeuwde ik het uit van de pijn. Toen ik op de brancard tegen de ochtend schreeuwend het huis uit werd gereden, besefte ik dat er 2 ambulances op de stoep stonden en Nolan echt in levensgevaar was. Met gierende banden en sirenes, snelden we naar het ziekenhuis.