Ik zou 12 weken geweest zijn in Ibiza.

Ik zou 12 weken ver geweest zijn op ons reisje met twee naar Ibiza. Maar zo ging het helaas niet.

There is a unique pain that comes from preparing a place in your heart for a child that never comes.

It sucks. Eind juli 2022 waren we te weten gekomen dat ik heel onverwacht zwanger was. Heel onverwacht. Als in, niet gepland, anti conceptie en het belangrijkste: nooit gedacht aan een 4e kindje.

Na die positieve test waren we in totale paniek overgegaan. Hoe gaan we dat doen een 4e? Gaan we nog eens verbouwen? We gingen net een nieuwe auto bestellen, dan eentje met extra stoel vooraan? We gingen sowieso voor een “gezinsbus”… Gaan we dit echt doen? We have to. Want, het is geen “idee” dat in mijn buik zit. Het is een klein vruchtje. Het vruchtje zit er al. Positieve zwangerschapstest. Een babytje….

Verbouwingen worden besproken, auto wordt besteld, er wordt gedroomd over een toekomst met 4 kindjes. “One more to adore”. Ja, dit komt goed. We kunnen dit. En ik dacht: “het is wss maar 1tje want bij de twins was ik al veeeel misselijker. Oh 1tje. Om van te genieten. Zeker na een zwangerschap en een new born stage van twee babys tegelijk”. Ik was voorzichtig gelukkig en oke met het idee. “Er komt een 4e baby”.

Toen kwam het doopfeest van Jack en Ellis. Ik kon me niet van het idee ontdoen dat er wss een jaar later weer nieuwe doop ging doorgaan. Want, ik zou rond 6 april bevallen. Dus rond augustus weer een doop… zou mooi zijn, toch?

Plannen werden gemaakt. Er werd gedroomd. En toen de nacht na de doop, kreeg ik hevige kramp ‘s nachts om 3u… buikpijn. Beetje bloedverlies… beetje zorgen… Gelukkig mocht ik die dag naar de gynaecoloog. Die zal me wel geruststellen. Bij de gynaecoloog kregen we een dubbele boodschap “of het is nog veel te vroeg in de zwangerschap. Of is het een beginnende miskraam”. Maar, echt? Mijn lichaam heeft 3 perfect gezonde kinderen op de wereld gezet. Zelfs 2 tegelijk! Hoezo beginnende miskraam? Zo hard zat ik wel op mijn bubbel. Beetje ongeloof. Want, waarom op zo een rollercoaster gezet worden, om het dan op twee en half weken tijd weer van me af te nemen?

Dit hield een week aan. 1 x per dag. Beetje bloedverlies…

En toen 16 augustus, dag na moederdag, op onze reis in centerparcs. Hevige hevige bloeding…

Na de reis mocht ik weer naar de gynaecoloog. Bij de echo was niks meer te zien. Niks meer. Buiten bloed dat nog verder moest doorkomen…

Ik ben nog 5 weken blijven bloeden. Met hevige buikpijnen. Wss was het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap vermoed mijn gynaecoloog. Dat van zichzelf opgelost is. Er was vocht achter mijn baarmoeder te zien. Die 5 weken heb ik ook zo erge buikkrampen gehad, dat ik me soms in een bolletje in de zetel moest leggen. En Ellie, die totaal niet kon plaatsen wat mama aan het doen was toen ik daar zo lag. Arme Ellie. Die het toch allemaal beter beseft dan dat we denken, vermoed ik.

5 weken lang confrontatie met bloed en buikpijn.

Dat dit dus een hele rollercoaster is geweest. Ik blijf wel met het vervelende gevoel en idee achter “wat als”. En “hoe zou het nu zijn met een 4e erbij…” en dat is echt pijnlijk. Want het is nooit iets geweest wat effectief een idee of een droom geweest was. En nu is het wel iets wat we heel ons leven meenemen.

Ik wil helemaal niet dramatisch zijn. Ook ben ik zeker bewust dat er mensen zijn die erger meemaken dan een vroege miskraam. Zeker weten. Besef ik ook wel. Ik kan me niet voorstellen wat het is je kindje verder in een zwangerschap verliezen. Dat is nog een pijn gradatie die ik me niet kan voorstellen…

Voor nu, is het echt heel hard balen, hartpijn, heel moe van die rollercoaster, ook heel blij met mijn 3 prachtige gezonde slimme kiddos, heel hard realiseren hoe goed we het hebben en we hier wel doorkomen.

Maar niks bereid je erop voor om een idee, een vruchtje, hoeveel weken ook, waarop je was voorbereid, zo snel weer te moeten afgeven. En daar dan mee verder leren leven.

*Ik wil hier ook niks anders mee bereiken dan het te delen en mijn gevoel er mee af te schrijven. Dit is iets wat wij meedragen voor de rest van ons leven “wat als”. Hoe groot of hoe klein je vruchtje/babytje was. Hoe gepland of ongepland.