Ik wou hem niet meer loslaten

Daar was Leon. 

Hij is perfect. Zo mooi, mijn alles, mijn wereld. 

Doordat ik zo high was van de pijnstilling die ik heb gekregen en de hormonen die vrij waren gekomen na de bevalling zat ik echt op mijn roze wolk. 

Ik ben zo dankbaar voor die roze wolk, dat ik dat geluksgevoel heb mogen leren kennen en ervaren. 

Ik heb hem vastgehouden en het eerste dat ik zei 'Happy birthday lieve schat'

Ik wou hem niet meer loslaten. Ze hadden op voorhand gezegd tegen mij dat hij in water bewaard zou worden en dat ik dan mocht kiezen om hem bij ons op de kamer te mogen hebben en ik vond dit een heel raar idee. Ons kindje in een bokaal water bij ons op de kamer hebben, dus eerst wou ik dit niet. 

Een uur nadat hij geboren was, zei ik direct. Ik heb NU water nodig, hij heeft het nodig. Hij heeft dan heel de nacht bij mij gespendeerd in zijn wiegje. Naast mama haar bed en oh wat was ik gelukkig. 

Ik had bijna iedereen opgebeld om te laten weten dat ons zoontje was geboren en ik omschreef hoe hij eruit zag. Mama's neus. Papa's mond en kaaklijn. Mama's lange tweede teen. Mijn tweede teen die ik al 25 jaar lang haatte en lelijk vond, vind ik nu perfect, want mijn zoon heeft die ook. 

Hij is gewoon perfect volmaakt en dat zei ik tegen iedereen. Ons mooi, perfecte kindje. 

Naarmate het later werd op de avond hoe meer het besef begon te komen dat ik hem moest loslaten...de tranen kwamen en zijn niet meer gestopt... 

Het werd later op de avond en de roze wolk begon te verdwijnen, daar kwam de donderwolk...

Tranen begonnen te vloeien, want het besef kwam dat ik mijn kindje, mijn zoontje, mijn lieve Leon zou moeten gaan afgeven en ik wilde dit niet. Normaal stond de crematie gepland voor vrijdag, 2 dagen na zijn geboorte. Met de lieve mensen die ik rondom mij had hebben ze aangeraden om dit te verplaatsen naar een latere dag, dan kon ik nog iets langer genieten van ons samenzijn, hoe pijnlijk het ook is. 

We hebben de crematie verplaatst naar maandag, bij een week na zijn geboorte. 

Maar nu was het nog tijd voor de fotograaf van Boven de wolken die zou langskomen. 

Het is een heel raar gegeven om een 'fotoshoot' te doen met je overleden kindje, ik probeerde soms te lachen op een foto, maar wat valt er te lachen? Ik wilde niet enkel droevige foto's hebben met hem want ik ben ook gelukkig dat hij er is, maar toch was dit vreemd. 

Die dag moest ik hem ook achterlaten in het ziekenhuis, helemaal alleen, ging hij in een ijskastje liggen. 

Als ik naar mijn hart zou hebben geluisterd dan had ik hem mee naar huis genomen om bij ons te zijn maar dit had persoonlijk voor mij niet veel goeds gedaan achteraf... Dus heb ik de keuze gemaakt om hem in het ziekenhuis te laten. Wat echt niet makkelijk was. 

Hoe verder ik van het ziekenhuis ging waar mijn zoontje lag, hoe zwaarder mijn hart werd. Het leek precies alsof hij met een touwtje aan mijn hart trok. Zodat ik zou terugkomen. 

Om 16u heb ik het ziekenhuis verlaten en om 19.30u stond ik er al terug. 

Ik kon en kan hem gewoon niet missen.