Ik mis jullie zo

Bijna 14 dagen geleden hebben we jullie moeten afgeven. Papa is ondertussen terug begonnen met werken, zelf ben ik er nog niet klaar voor. 

Soms ben ik bang om te lachen of bang dat mensen me zien lachen, dan voel ik me schuldig tegenover jullie. Maar ik besef nu ook dat rouw geen diepe put is waarin je zit te huilen tot het ‘voorbij’ is. Het verdriet komt en gaat in golven en dat is oké, dat wil niet zeggen dat ik geen verdriet meer heb of jullie vergeten ben. 

Het leven gaat door en tijd zal helen, maar de tijd staat stil. Geen controle, rouw kan je enkel ondergaan. 

We missen jullie zo, 

Grote zus, papa en mama.