Ik kreeg een miskraam...

Een miskraam... Ik dacht het nooit mee te maken. En toch is het mij overkomen. En na een jaar zit ik er nog steeds mee.

In juli 2021 raakte ik zwanger, zonder dat ik het wist. Het was niet ons plan om al aan een tweede te beginnen. Toen ik in augustus enkele dagen overtijd was, besloot ik te testen. Deze test was eerst negatief, ik denk dat dat kwam omdat ik er overheen heb geplast. Vast niet lang genoeg. Drie dagen later testte ik weer, en toen was de test wel positief. Direct moesten wij schakelen, hoewel ik dit kleintje direct in mijn hart sloot. Tegelijkertijd had ik een vreemd en naar voorgevoel, maar dit stopte ik ook weer weg.

Kevin moest uiteraard ook wennen aan het idee en we begonnen ook gelijk praktisch te denken; Vesper is dan nog niet eens 2 jaar, dus we moeten gaan bedenken hoe we dat doen met de kinderwagen. Gaan we een duo-wagen kopen of een meerijdplankje? Hoe lang gaan we nu wachten met het vertellen tegen vrienden en familie? Hoe gaan we het doen als ik weer 10 weken ziek ben?

Het voelde ook heel speciaal en mooi, het was weer gelukt. En ja, dan werd Vesper wat eerder grote zus dan wij in gedachten hadden. Het zou hoe dan ook goed komen.

Dezelfde dag schreef ik me nog in bij de verloskundigenpraktijk waar ik ook zat toen ik van Vesper zwanger was. Ik werd die middag al gebeld en ik was 4+3 weken zwanger (wat ik zelf ook al had uitgerekend).

Helaas begon ik al snel bruinverlies te krijgen, 2 dagen na de test. Dit voelde niet goed. Het bruinverlies werd erger en met 5+2 weken verloor ik echt veel bloed. Ik wist toen dat het mis was, mijn voorgevoel klopte dus. Enkele dagen daarvoor had ik de verloskundige al laten weten van het bruinverlies, en daar werd ik toen nog door gerustgesteld. Zo lang het niet helder rood is, is er geen paniek. Nu dus wel. Ik belde de verloskundige en ik werd geadviseerd om het in de gaten te houden en 4 dagen later weer te bellen. Als het echt erger zou worden, moest ik weer bellen. Helaas kon een echo nog niet gemaakt worden, omdat het nog erg vroeg was.

Het bloeden werd niet erger, maar ging wel een aantal dagen door. Ik verloor op een gegeven moment ook iets ronds waarvan ik dacht dat dat het vruchtzakje was. Achteraf gezien had ik het willen begraven of zo, maar ik heb het helaas doorgespoeld.

Er stond op 7 september een echo gepland als de zwangerschap voorspoedig zou verlopen. Nu was dat niet zo en ik wilde graag eerder. Op 3 september kon ik toen een echo laten maken en daar bleek dat mijn baarmoeder al leeg was. Mijn lichaam had het goed opgeruimd. Heel fijn, maar ook zo verdrietig.

Kevin vond het jammer, maar kon zich er snel overheen zetten. We wisten het immers nog zo kort en hij draagt het kindje niet. Ik dacht er zelf ook al snel minder moeite mee te hebben, hoewel ik wel om de zoveel tijd dacht: oja, nu zou ik zover zijn... We hebben het verteld aan onze ouders en mijn zusje en ik heb het ook verteld aan mijn vrienden. Ook enkele collega's die ik toevallig sprak, heb ik het verteld. Eentje zei dat ik hier nog veel last van zou kunnen krijgen, mentaal gezien.

Ik besloot om me te focussen op onze prachtige dochter, daar hadden we onze handen al vol aan. Wel had ik in mijn agenda in mijn telefoon een herinnering ingesteld op de dag dat ik uitgerekend zou zijn: 26 april 2022.

Hoewel het erg pittig was en nog steeds is met Vesper, omdat ze veel temperament heeft en zo snel ontwikkelt, fantaseerde ik nog vaak over hoe het zou zijn als het goed was gegaan. Ik merkte dat ik naar de uitgerekende datum uitkeek, en hoopte dat ik het daarna zou kunnen afsluiten. Ik wilde ook graag iets voor het kindje doen, een gedicht of brief schrijven en dit symbolisch op de uitgerekende datum af hebben. Maar ik kon geen inspiratie vinden en het bleef bij een onafgemaakt gedicht.

Na de uitgerekende datum dacht ik dat het beter ging, maar dat bleek niet zo te zijn. Ik draag dit prille verlies nog altijd dagelijks met me mee. Ik kan alleen maar denken aan hoe het geweest zou kunnen zijn, ik kan er over fantaseren. Maar ik zal het nooit weten.

Rouwen om zo iets gaat denk ik ook wat makkelijker als het geen taboe is, en je het gewoon kunt vertellen. En als mensen er respect voor hebben.

Toen ik een maand of 10 geleden tegen mijn schoonvader vertelde dat ik er veel moeite mee had, kreeg ik te horen dat ik me daar overheen moest zetten. Mensen begrijpen het niet.

Iedere vrouw beleeft een miskraam op haar eigen manier. En het maakt niet uit hoe ver iemand is, het is hoe dan ook een verlies van een mensje en daarbij een toekomstbeeld. Alles wordt direct uitgeveegd en dat beeld komt niet meer terug.

Ik zou graag zien dat er gewoon over gepraat kan worden, en dat buitenstaanders het niet bagatelliseren. Want dat doet echt ontzettend veel pijn.

Een miskraam komt veel vaker voor dan het lijkt. Maar de meesten houden het stil. Ik heb lang genoeg gezwegen. Voor mij is het delen van mijn ervaring een stukje verwerking. Het mag er zijn, op welke manier dan ook.

Vermoeden werd bevestigd

Jouw komst was heel even een feit

Voor ik het echt besefte

Was ik jou al kwijt

Fantaseren over een toekomstbeeld

Veranderde in verdriet

Hoe zou je toch geweest zijn

Ik weet het niet

Een leegte in mijn hart

De herinnering aan het prille geluk blijft

Hoop houden en dromen

Dat is wat me drijft

Ooit in de toekomst

Wordt een nieuwe hartslag een feit

De wens is altijd aanwezig

Hopelijk ooit weer realiteit