Ik kan en wil dit helemaal niet alleen (5)

Op zondag proberen wij tijd te maken voor elkaar. Vanuit huis heb ik dat meegekregen, een dag om zo min mogelijk bij de tijd te leven en vooral met een lege agenda. Alles om dat hoofd leeg te krijgen. Denk aan een wandeling over het strand, zwemmen of lekker lang in bed blijven liggen. Gewoon samen zijn.

Dat is meestal het idee, of eigenlijk dat is mijn idee van een zondag.. En op de een of andere manier zijn er van die zondagen dat dat dus tamelijk mislukt. Ze beginnen niet relaxed, met een hond die niemand wilt uitlaten en daarna een koelkast die ik ben vergeten te vullen. De twee nazaten verwachten precies nu toch minimaal croissantjes, verse jus en aardbeien i.p.v. een cracker met kaas. De supermarkt is hier dicht op zondag dus ik krijg dat niet opgelost voordat het middag is.
De missie zondag rustdag: totaal mislukt. Niemand die nog normaal kan communiceren. En daar komen ze, mijn tranen. Niet te stoppen. Ik voel dat mijn idee van de zondag ineens totaal mislukt is. Eigenlijk voelt alles mislukt. De vragen van het leven, ouderschap, alleen zijn, ze komen allemaal voorbij. Mijn conclusie is dat ik dit niet alleen kan, helemaal niet alleen wil.

Wat dan helpt is mezelf even uit de situatie halen. Ik heb ondertussen wel door waar mijn pleisters liggen om te plakken. Niet via anderen maar de kracht vanuit mezelf halen. Ik pak een douche en probeer te relativeren. Het is niet de hond, de koelkast of de kinderen. Ik ben het die de leegte voelt, het is dus ook aan mij om dit gevoel te aanvaarden en mijn gemoedstoestand om te draaien.
Wanneer ik weer beneden kom zijn de kinderen super chill aan het spelen, ze hebben de crackers op, de hond kijkt me nog wel wat beteuterd aan. Ze krijgen alle drie een aai over hun hoofd, de zon schijnt en het is tijd voor een rondje op de fiets. Op weg naar een fijn terras met croissantjes, verse sinaasappelsap en grote sappige aardbeien!