'Ik had nu ook een mooie babybuik moeten hebben'

Afgelopen weekend was het pasen. Op eerste paasdag ben ik met mijn partner en mijn zoontje Jack naar de kinderboerderij geweest. Hardstikke leuk, en het was ook nog eens mooi weer!

Jack heeft zich prima vermaakt, met alle dieren die er waren, spelen en paaseieren zoeken, samen met de paashaas. En toen wilden papa en mama wel de roofvogelshow zien. Ontzettend mooi en indrukwekkend die dieren!

Maar wij waren natuurlijk niet de enigen, die stonden te kijken. Ik zag tussen het publek twee hoogzwangere vrouwen die ook stonden te kijken, met hun kindjes.

Onmiddelijk kreeg ik tranen in mijn ogen. Waarom zij wel, en wij niet? Ik had nu ook een mooie babybuik moeten hebben, ik zou nu (op het moment van schrijven) 26+1 weken zwanger zijn.

Ik voelde verdriet, onmacht, teleurstelling, en ook jaloezie. Er gingen ook niet altijd even eerlijke gedachten door mijn hoofd. Gedachten waar ik achteraf dacht, ging dat echt door mijn hoofd heen? Dat is niet fair. Maar wij hebben nog veel verdriet, en dan ga je blijkbaar dat soort dingen denken.

En natuurlijk gun ik het iedereen, een gezond kindje. Dat is onbetaalbaar. Maar wat deed het een pijn, om te zien. Onze Jaime was (en is) ook zo gewenst en geliefd, maar toch mocht het niet zo zijn...

Soms voelt het zo oneerlijk, waarom gaat het sommige mensen alleen maar voor de wind, en hebben wij alle pech van de wereld? Je gaat je bijna afvragen, wat het volgende nu weer zal zijn. (Kun je denk ik beter maar niet doen, want dan heb je nog zoiets als Karma...)

En ook ons is het vast ooit nog wel weer eens gegund, om nog een gezond kindje op de wereld te mogen zetten. Wanneer de tijd daar is, en wanneer ik er klaar voor ben, en het ook weer aandurf. Maar voor nu is het gewoon even moeilijk, verdrietig, klote...

Zo lief en klein,

Zo gewenst,

En nu al zo geliefd bij velen,

Maar het heeft niet zo mogen wezen...