Huisarts: "Je hebt PTSS, niet zo gek na dit alles"

Zo’n cliché, maar dat is het wel..

Rouw is rauw…

Als je iets traumatisch meemaakt, dan gaat je lichaam in een adrenaline-stand. Die heel moeilijk uit te schakelen is.

Bij mij heeft ie dan van 2017/2019 constant aan gestaan. En daarna ook nog wel, maar stukje bij beetje merkte ik dat ik afschakelde. Maar bij het minst of geringste wat er gebeurde, stond ik weer aan. Hyperventileren, paniek, want ik dacht te voelen dat ik flauw ging vallen (gebeurde nooit, Maargoed). Achteraf was dat “gewoon” overprikkeling.

Ik zat in 2020 bij de huisarts want ik had een paniekaanval op de snelweg gekregen en dat was zó eng, dat ik meteen door ben gegaan naar de huisarts.

Ze hoorde mijn verhaal aan, en hoe ik me voelde. Want.. “het gaat écht super goed met mij! Ik snap dit niet.. hoe kan dit gebeuren?”

We praatten een tijdje, en na een tijd zei ik.: Het lijkt wel alsof ik een beetje, soort van.. PTSS heb. Maar ik ben geen militair; ik weet dat het niet alleen militairen treft, maar ik kan dat niet hebben… toch?

De huisarts keek me aan.. “een soort van een beetje? Je hébt PTSS, dat is ook niet gek na dit alles”.

Toen werd er veel duidelijk voor mij, ik ben niet gek😅 het is normaal dat ik me zo voel. Dus daar kwam die hyperventilatie vandaan? Samen met een fysio aan mijn ademhaling gewerkt en nu weet ik wat ik voel en hoe ik me rustig kan krijgen.

Dat ging heel lang goed. Tot Lynn weer ziek werd, en tot ze stierf.

Logisch, dít was next level traumatisch, je kind verliezen. Die gesprekken die je moet voeren, de rits van de “bodybag” dichttrekken terwijl alles in je schreeuwt “Nee! Openlaten!!! M’n kind moet ademen!”

Trauma komt in allerlei soorten en maten, en het verrast je, net als verdriet.

Pas geleden reed ik op de snelweg, want “dit kan ik wel, super lang geleden die paniekaanval.” Danny zag hem aankomen, ik werd onrustig, mijn ademhaling versnelde, dingen die ik zelf niet doorhad.

En toen was het er.. de paniek, wat een klote gevoel.

Een dag later, voel ik het nog aan de oppervlakte, de angst om de angst. Die ik dacht overwonnen te hebben.

Dit komt wel weer goed, de dag erna even pas op de plaats en rust voor mezelf.

Ik ging verklaringen zoeken, bijna Moederdag, of het is bijna juni, Lynns verjaardag.

Maar soms.. soms heeft het geen verklaring en moet het er gewoon uit.