Hoera! we krijgen nog een kindje deel 2

Wanneer wij op 6 Augustus de 20 weken echo krijgen voel ik me al de hele dag raar. Ik heb het gevoel dat me iets staat te gebeuren maar ik weet niet zo goed wat. Wel ben ik echt de hele dag al zenuwachtig, en baal ik dat we pas savonds de echo hebben. Mijn vriend zegt dat ik me niet zo druk moet maken en dat alles wel goed komt, maar het gevoel blijft aan me knagen. Nu heb ik al mijn hele zwangerschap het gevoel dat er iets niet goed is, maar wanneer ik dit aangeef bij de verloskundige of op de huisartsenpost word er gezegd dat er niets aan de hand is en ik mezelf niet zo druk moet maken. Het hartje klopt mooi en de kleine is erg bewegelijk en er is niets geks te zien of te horen..

Afijn, eindelijk is het zover en mogen we voor de 20 weken echo, gespannen in de wachtkamer met mijn vriend en mijn andere zoontje, Jurre van (bijna) 3 wilde heel graag mee gaan kijken naar de baby.

Wanneer de echoscopiste naar de baby kijkt begint het allemaal heel goed. Jurre is erg blij en wijst constant naar het scherm en roept dan heel hard, Mammie Mammie daar is de baby! De hersens zagen er mooi uit en hoe verder ze ging hoe meer 'goed' nieuws we kregen totdat ze bij het hart kwam.... ze werd stil en duwde erg hard met het apparaatje op m'n buik, ik wist het, ik wilde het niet vragen maar totdat ze begon met praten leek een eeuwigheid te duren en daar kwam het dan de woorden, die ze toen zei zullen nooit meer uit m'n geheugen gaan; Lieve papa en mama, helaas heb ik geen goed nieuws...

Wat ze daarna allemaal heeft gezegd dat kan ik niet meer vertellen, dat weet ik ook gewoon echt niet meer. het enigste wat ik weet is dat ze begon over Tetralogie van Fallot. en het enigste wat ik kon denken was tetralogie van watte? De wereld zakte onder m'n voeten vandaan, verslagen stond ik daar. Ik wilde alleen maar weten of mijn baby een overlevingskans had, maar dat kon ze me niet vertellen. Hiervoor moesten wij voor onderzoeken naar Rotterdam en daar zouden ze ons meer gaan en kunnen vertellen na de nodige onderzoeken. Het enigste wat ik wilde was weggaan maar voordat dat kon wilde ik het geslacht weten. Wij wisten bij Jurre ook niet dat we een jongetje kregen en dat wilde we nu weer niet. Maar omdat ik er niet achter wilde komen in Rotterdam hebben we dan toch daar mogen kijken. We kregen nog een zoontje!

en toen.. toen moesten we gaan afwachten. dit omdat het al avond was kon er niet gelijk een afspraak gemaakt worden bij het Erasmus. Buiten heb ik als eerste naar m'n schoonzus gebeld, zij is verloskundige en hoewel dit niet vaak voorkomt weet zij er meer van dan wij, plus dat ik alleen maar informatie wilde. Maar ook zij kon ons niets vertellen wat we eigenlijk wilde horen. Het enigste wat je wilt horen is 'het komt wel goed' maar niemand kon ons dat om dat moment vertellen..

We moesten afwachten tot we gebeld werden voor een afspraak...