Hoe we van onze roze wolk zijn afgegooid…

Woensdag 12 oktober 2022.

Vol goede moed gaan we naar onze verloskundige.

Ik ben op dat moment 8,5 week zwanger van ons derde wondertje en vandaag hebben we onze intake en inwendige echo bij onze verloskundigenpraktijk. De afgelopen weken zaten we op een roze wolk zoals ze dat noemen.

Ik voel me volop zwanger met alle kwaaltjes.

Daar aangekomen neemt onze verloskundige ons mee en zegt: “ Zullen we maar meteen even gaan kijken?”

Ze vraagt hoe ik me voel. “Erg misselijk en ontzettend moe” is mijn antwoord.

“Je klinkt erg zwanger” zegt ze.

Daarna mag ik gaan liggen voor de echo, maar waar ik bij onze eerste 2 kids, bij de eerste echo direct een snel kloppend hartje zag, was het nu een stil beeld. Onze verloskundige zegt meteen “Dit is geen 8 weken, weet je zeker dat je 8 weken bent?” Op dat moment weet ik al genoeg.

Nadat de verloskundige verder zoekt vinden we een levenloos vruchtje aan de zijkant van de vruchtzak, veel kleiner dan het nu zou moeten zijn. Na de meting blijkt dat het niet groter is dan 6 weken zwangerschap, waarna het erg stil word in de kamer. Wij weten op dat moment genoeg maar het moet allemaal nog bij ons landen. Ik mag me weer aankleden en onze verloskundige gaat onze opties bespreken. Een missed abortion (ik vind zelf missende miskraam minder hard klinken ook al is dat geen officieel woord). Er wordt een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog. Er staat normaal een week wachttijd voor, maar gelukkig kunnen wij 2 dagen later al bij de gynaecoloog terecht. We krijgen een folder mee met onze opties en op dat moment wil ik ook alleen maar weg om een potje te janken, want het nieuws was nu wel geland.

We hadden onze kinderen nog niet verteld dat ze een broertje of zusje krijgen, waar ik nu achteraf gezien ook erg blij mee ben.

Onze naasten wisten wel dat we zwanger waren, daardoor was het nu juist fijn om alleen maar hoeven te zeggen “Het is niet goed”. Ze weten allemaal meteen wat er aan de hand is.

De dagen erna is het veel huilen, boos zijn, moe zijn, nog misselijker zijn en alles er omheen. Je hebt 2 kids waarvoor het leven gewoon doorgaat en daarnaast ben ik nog volle bak zwanger volgens mij lichaam. Ik heb geen krampen of bloedingen gehad. Dit maakt het ook erg frustrerend. We gaan nadenken en ervaringen aanhoren van anderen over de opties en al vrij snel ben ik er over uit dat ik voor een curettage ga. Ik zie afwachten tot een spontane miskraam of het met medicijnen opwekken niet zitten met 2 kids thuis. Daarnaast wil ik niet thuis herinnert worden aan het feit dat ik daar mijn kindje echt zou zijn verloren.

Vrijdags melden we ons om 10:45 bij de gynaecoloog en ik krijg daar weer een inwendige echo, met precies hetzelfde beeld als bij de verloskundige. Het is nu echt duidelijk te zien dat ons kindje met 6 weken gestopt is met groeien en geen hartslag heeft gehad. Nadat ik mijn gedachten en voors en tegens heb besproken met de gynaecoloog kiezen we definitief voor een curettage. Uiteraard is de mogelijkheid er nog dat ik een spontane miskraam krijg. Wanneer dit gebeurt dan moet ik bellen, want dan is de operatie misschien niet nodig.

Op dat moment sta ik op de wachtlijst voor een curettage en ze denken dat ik binnen 1 à 2 weken aan de beurt ben. Uiteindelijk ben ik 2 weken later (eindelijk) aan de beurt. Vrijdag 28 oktober moet ik mij om 07:15 melden in het ziekenhuis. Een week eerder heb ik al een gesprek met de anesthesist gehad en heb ik besloten om de curettage onder narcose te ondergaan. Dit hield in dat ik die vrijdag vanaf 00:00 niks meer mocht eten en vanaf 05:00 uur niks meer mocht drinken. Gelukkig ben ik vroeg aan de beurt waardoor ik hier niet de hele dag tegenaan hoef te hikken.

In het ziekenhuis is iedereen ontzettend lief voor mij wat uiteraard resulteert in een aantal keer huilen. Misschien hoort dit ook wel bij de verwerking? Ik heb hier nu 2,5 week naar toe geleefd en merk dat het goed is voor mijn gevoel dat de curettage nu eindelijk wordt uitgevoerd.

Uiteindelijk ga ik om 07:45 naar de holding waar ik aan de apparatuur word gelegd en een infuus krijg van de anesthesist. Rond 08:00 uur of iets later, ga ik daadwerkelijk richting OK. Daar ga ik onder narcose en voor ik het weet word ik weer wakker op de holding.

Ik spiek op de klok:08:40. Oké, dat is dus snel gegaan. Ik krijg een ijsje en ben hier blij mee, ondertussen heb ik wel trek gekregen. De anesthesist komt vragen hoe het gaat en ik antwoord; “Blij dat het achter de rug is” en ik begin spontaan te huilen. Daarna voel ik me opgelucht, ik kan weer verder voor mijn idee.

Rond 10:00 uur ben ik weer op de afdeling waar mijn man op me zit te wachten. Hier krijg ik koffie met een boterham, waar ik de hele ochtend al zin in heb. Uiteindelijk mag ik aan het eind van de ochtend weer naar huis (We moesten wachten tot de tampon uit mocht, die ik had ingekregen voor het bloed verlies).

Na die tijd heb ik amper tot geen pijn en ook het bloedverlies is minimaal. Hooguit wat vermoeid door de narcose maar verder valt het mij allemaal reuze mee en ben ik blij met mijn keuze. Natuurlijk is dat voor iedereen verschillend en is welke keuze je ook maakt nooit fout! Daarnaast merk ik doordat ik er heel open over ben, dat dit mij ontzettend helpt bij het verwerken van deze gebeurtenis. Ook dit is natuurlijk voor iedereen anders, je kunt hier ook pas achter komen op het moment dat je zelf zoiets mee maakt.