Hoe gaat het nu met jullie?

Hoe gaat het nu met je? Een vraag die ik vaak krijg. We zijn inmiddels een jaar verder. Er zijn heel veel mensen die denken dat je het dan wel een "plekje" hebt kunnen geven maar het is je kindje dus dat kan je nooit een "plekje" geven. Vind het daarom een moeilijke vraag. Meeste dagen "gaat" het maar ook veel dagen zit het tegen. En er is ook nog steeds geen minuut van de dag dat ik  even niet aan Otis denk. Hoe zou die er nu uit zien na zijn 1e verjaardag? Kon hij al wat rondstappen bij de tafel? Leek hij nog steeds zoveel op Hans? Hulp heb ik nog lang gehad dat is eigenlijk vorige maand pas afgesloten. Het kwam wel moeilijk opgang.

We werden overal heengestuurd. De huisarts had gelukkig geregeld dat ze van thuiszorg er elke ochtend iemand langskwam om te douchen. Ik kon nog niet voor mezelf zorgen laat staan voor de kinderen en het huishouden. Mijn hb waarde was nog steeds extreem laag en was ook nog herstellende van de zware buikoperatie. Onze kraamhulp zorgde dat er contact kwam met de WMO maar door de vakantie periode kon het een week of 8 duren voor het opgang kwam. Ja, dat ging veel te lang duren. We moesten nu iemand hebben als Hans aan het werk was. Uiteindelijk kwamen we uit bij OCO oftewel een onafhankelijke cliënt ondersteuning. Een uurtje later zat ze al in huis bij ons en ze zou het van ons overnemen en alles proberen te regelen wij hadden er inmiddels geen puf meer voor. 

Gelukkig had deze mevrouw ons goed begrepen er moest NU wat gebeuren. Er kwam 1x in de week 3,5 uur schoonmaak. Savonds kwamen om en om de opa's en oma's om de kinderen na bed te brengen. Die wilden we niet de hele dag inzetten.  Je moest aangeven hoe bereid je eigen contacten waren om mee te helpen en dan vulde de WMO de rest aan. Familie ging hier af en toe een middag zitten bij de kinderen af en toe een vriendin van ons en de andere middagen werden ingevuld door vrijwilligers vanuit de kerk. Nog steeds erg dankbaar dat ze die middag bij de kinderen wilden zijn. Zolang ik dat niet kon. Toen de scholen weer begonnen kregen we in de ochtenden kindzorg om de kinderen uit bed te halen klaar te krijgen en de tassen gevuld te krijgen. Mijn schoonmoeder en schoonzus pikten de kinderen op en van en naar school te brengen. Na een tijdje kon ik ze gelukkig zelf weer halen en brengen. De kindzorg is er gebleven tot April. Wat hadden we een geluk met haar. Ze deed ook de schoonmaak bij ons tot afgelopen maand. Toen was het weer aan mijzelf. 

Heb eind Maart een Novasure behandeling gehad en sindsdien ging het met mij weer bergopwaarts. (In December trouwens ook die behandeling gehad maar die mislukte helaas. Hierover zal ik in een volgende blog schrijven.)Met mijn man ging het toen wat bergafwaarts hij is in het begin weer hard aan het werk gegaan en hier in het gezin geholpen waar nodig omdat ik in het begin niks was maar nu kwam alles wat tot rust en kreeg hij zijn portie wat ik meer in het begin had. Je praat met verschillende mensen en die vertellen je vaak dat je naar lichtpuntjes moest gaan zoeken in je leven. Heel mooi maar die zag ik in het begin echt niet meer ook niet van mijn meiden hoe graag ik het ook wilde..

Af en toe werden ze in het begin meegenomen door familie heel lief natuurlijk maar op dat moment zat ik wel helemaal alleen in huis. Wat ik eerder als prettig ervaarde even een uurtje niks vond ik het toen verschrikkelijk. Wat is stil dan ook zo stil.... Een maand na de Novasure gelukt was zag ik weer af en toe wat moois van het leven. In begin voel je je daar schuldig over maar hoe meer ik erover nadacht dacht ik nee, het moet ook wel gewoon doorgaan. Voor ons.. maar vooral onze meiden. Wil niet dat ze later moeten zeggen we hebben een rotjeugd gehad omdat ons broertje is overleden. We moeten er wat van maken. Mijn man moet er nu even doorheen lijkt de goeie kant op te gaan. Mannen worden vaak vergeten in dit proces maar ook hun hebben hun verdriet. En iedereen rouwt anders. Eind Augustus gaan we een weekje met de kinderen op vakantie hopelijk kunnen we dan allemaal een beetje genieten ondanks het zwarte randje door ons leven..