Het wordt een kijkoperatie...

Zondag 5 mei 2024. Rond het einde van de middag kreeg ik een beetje krampen, een zeurderige pijn een beetje in mijn buik en rechts van mijn buik. Een pijn die een beetje door straalde naar mijn lies en bovenbeen. Welke houding ik ook aan nam, het werd niet minder. De krampen werden op een gegeven moment steeds heftiger en ik begon dit te herkennen als een "pijn aanval". Ik heb namelijk ook ziekte van Crohn en heb vaker deze pijn aanvallen. Dan zit ik voor het eerstkomende uur gekluisterd op het toilet. Dus ik ging naar het toilet en ja, er kwam naar mijn opluchting een hoop ellende uit. Want, ondanks dat de pijn herkenbaar voelde was ik bang. Ik had namelijk op donderdag al een kaartje meegekregen met de spoed nummers voor het ziekenhuis mocht ik enorme buikpijn krijgen of veel bloedverlies hebben. 

Maar het bleek niet nodig te zijn. De pijn trok voor 98% weg en zoals ik vaker mee had gemaakt was het tegen de tijd dat ik in bed zou liggen, weg. Dat was ook het geval. Ik ging gewoon naar bed en de pijn verdween of ik was dusdanig moe dat ik er niet wakker van ben geworden in ieder geval. Maar 's ochtends... Toen begon de ellende pas echt. 

Officiëel zou ik ochtenddienst hebben en dus al lang en breed mijn bed uit zijn en op werk zitten. Maar ik had vandaag twee afspraken in het ziekenhuis. Eerst om bloed te prikken en de tweede afspraak bij de gyneacoloog. Ik had op mijn werk aangegeven dat ik de avonddienst zou lopen. Dus we hadden afgesproken dat ik Ubbe naar de gastouder zou brengen rond 10:00 en dat mijn man hem dan na zijn werk weer zou halen. Maar dat betekende wel dat ik er om 7u uit moest om Ubbe zijn fles te geven en hem te vermaken tot ik naar het ziekenhuis moest. Maar toen mijn wekker ging voelde ik al dat er iets niet goed was. Ik was misselijk en had behoorlijk wat buikpijn. Zelf verwachtte ik een herhaling van gister dus ik ging snel weer naar het toilet toe. Dit keer kwam er alleen niks uit. De pijn werd steeds heftiger en heftiger en op een gegeven moment bereikte het een piek waardoor ik moest overgeven van de pijn. Ik voelde dat dit mis was.

Gelukkig ging mijn man Ubbe uit bed halen en hem alvast het flesje geven. Ik had aangegeven dat ik het momenteel niet trok en kon doen en dat ik het ziekenhuis ging bellen. Ik had mijn mobiel bij me met daarin het kaartje met de nummers van het ziekenhuis. Om even over 7 heb ik gebeld en doorgegeven wat er aan de hand was. Ze gingen even overleggen en ik zou zo snel mogelijk terug gebeld worden. Inderdaad, een paar minuten later werd ik terug gebeld met de mededeling dat ik langs moest komen. Ook kreeg ik te horen dat ik voor de zekerheid niets mocht eten of drinken. Dus ik hop, van het toilet af nog even snel douchen, tandenpoetsen en aankleden. Mijn man maakte Ubbe ondertussen gereed voor de auto want ik kon natuurlijk niet zelf rijden dus mijn man en zoontje moesten mee. Hij moest zijn werk onderweg ook vervolgens bellen om aan te geven dat hij later zou zijn. 

Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis dropte mijn man me af bij de hoofdingang en kon ik alvast naar de afdeling lopen zodat hij de auto kon parkeren. Op de afdeling centrum voor geboortezorg aangekomen moest ik eventjes wachten tot ik opgehaald werd. Dat duurde gelukkig niet heel lang. Ik werd weer naar de onderzoekskamer begeleid en daar zou ook mijn bloed meteen weer geprikt worden. Ik had bij de receptie ook aangegeven dat ik afspraken had staan in een ander ziekenhuis vandaag en die zouden ze afzeggen. Ondertussen had ik mijn man een berichtje gestuurd met in welke kamer ik was. 

Toen mijn man en zoontje er waren kwam er ook iemand mijn bloed afnemen. Of nou ja, er werd meteen een infuus "aansluiting" in mijn hand ingebracht. Dit zodat ze snel konden handelen mocht het nodig zijn en dan niet nog een infuus hoefden te plaatsen. Ik raakte lichtelijk een beetje in paniek maar mijn zoontje was er ook bij dus ik wou niet teveel laten merken. 

Via de infuus aansluiting werd ook bloed afgenomen en dat werd dan weer met spoed naar het lab gestuurd. Ondertussen kreeg ik ook gynaecologen op bezoek die wat onderzoekjes gingen doen. Zo moest ik mijn shirt even omhoog doen zodat ze aan mijn buik konden voelen. De pijn was aanwezig maar niet zo heftig als vanmorgen. Toen drukte ze links net een beetje boven mijn lies en toen ze los liet gaf dat een enorme pijn. Ik schrok er van en keek ze ook aan van "waag het niet om dat nog een keer te doen" haha. Toch moest ze het rechts ook nog doen, gelukkig deed dat geen zeer. Ik gaf wel aan dat ik het vreemd vond dat links wel zeer deed en rechts niet omdat ik gisteravond en vanmorgen voornamelijk rechts het meeste pijn had. 

Daar heeft ze een antwoord op gegeven, maar om eerlijk te zijn kan ik me dat niet meer herinneren. Vervolgens kreeg ik nog een keer een inwendige echo. Dit keer draaide ze het scherm naar hun toe zodat ik niet mee kon kijken, ik weet niet of ze dat deden omdat ze meteen wat zagen of omdat ze echt puur zelf heel geconcentreerd wouden opletten, maar ze keken in ieder geval heel serieus. Ze dacht wel wat te zien qua vochtophopingen maar gaven niet veel meer los. Daarna gingen ze overleggen en wachten op de bloed uitslagen. 

Op een gegeven moment kwam de gyneacoloog terug de kamer in. De bloed uitslagen waren binnen en de HCG waarde was hetzelfde gebleven. Dus ondanks dat ze geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap konden zien op de echo, waren er genoeg tekenen om een kijkoperatie te doen. Ze gaf de risico's aan en dat ze zouden kijken wat ze konden doen om de eventuele eileider te redden mocht de zwangerschap zich daar in genesteld hebben. Ik zou naar een andere kamer gebracht worden en daar klaar gemaakt worden voor de operatie. Tot die tijd bleven we nog even in de onderzoekskamer. Mijn man ging even onze familieleden af om te vragen wie er op Ubbe kon passen, geen idee hoe laat het zou worden. Mijn vader nam meteen vrij en sprak af om naar het ziekenhuis toe te komen om Ubbe daar over te nemen. Mijn man moest eerst nog met Ubbe terug naar huis om Ubbe zijn spullen nog te pakken want in principe hadden we alleen het hoognodige mee. Ook moest hij wat kleding en toiletartikelen meenemen voor mij. Ondertussen kreeg ik een tijdelijke kamer toegewezen en moest ik mij omkleden in een van die prachtige ziekenhuis schorten/hemden. Al mijn kleding en sieraden moesten uit en af. Mijn tas met spullen en kleding werd even apart gehouden zodat mijn man dat bij zich kon houden als hij terug was. Ook werd er een infuus al aangesloten (alleen voor het vocht denk ik). En we zeiden elkaar gedag met een kus en een dikke knuffel, ook voor Ubbe. Want hij ging nu met Ubbe naar huis toe en het kon zijn dat ik in de tussentijd al meegenomen werd naar de operatiekamer. 

En toen was ik alleen, en ondanks dat ik wist dat het nodig was om Ubbe even op een rustige en bekende plek te hebben voelde het ook best wel naar. Ik was nu alle afspraken al alleen geweest, en hoewel mijn man en zoontje hier grotendeels bij waren... Was ik in mijn hoofd voor het "belangrijkste deel" alleen. Maar ik probeerde zo rustig mogelijk te blijven, ik had mijn mobiel nog en begon alvast mensen te berichten waar ik afspraken mee had staan en ik moest mijn werk nog bellen dat ik vandaag zeker niet meer zou komen. Op een gegeven moment kreeg ik een berichtje van mijn vader dat hij op het parkeerterrein stond. Ik gaf aan dat mijn man nog niet zo enorm lang weg was en dat het waarschijnlijk nog wel even zou duren voordat hij weer terug was. Mijn vader wou nog even naar boven komen, maar net op het moment dat ik terug wou appen werd ik opgehaald om naar de operatiezaal te gaan. Ik appte hem snel terug dat ik opgehaald werd en leverde daarna mijn mobiel en bril in. Daarna werd ik met bed en al het ziekenhuis doorgereden naar de operatiezaal. 

Op de operatiezaal werd ik aangesloten aan een apparaat dat mijn hartslag, bloeddruk en zuurstofgehalte in de gaten hield. Ook werd mij meerdere keren gevraagd wie ik was en waarvoor ik kwam en of ik allergieën had. En toen was het uiteindelijk zover, ik had geen besef van tijd dus ik kan je niet zeggen hoe laat ik naar de operatiekamer ging en hoe laat ik klaar was maar het zal niet enorm lang geduurd hebben. In de operatiekamer moest ik van het bed naar de "tafel" verplaatsen en werd ik verder aangesloten aan machines. Ook hier werd weer meerdere keren gevraagd wie ik was en waarvoor ik kwam. Op een gegeven moment kreeg ik een kapje op met zuurstof, je zou denken dat je daar heel fijn mee en door kan ademen maar het was enorm claustrofobisch en ik ging eerder richting het hyperventileren dan dat ik daar vrijer door ging ademen. Maar mijn longen moesten voor 100% gevuld zijn met zuurstof voordat ze me het slaapmiddel toe zouden dienen. Ik kreeg ook nog een middeltje wat als bijwerking had dat ik oorsuizen zou krijgen en draaierig zou worden. Daar hadden ze zeker niet over gelogen. Ze brachten het slaapmiddel in en ik kan me voor de rest niets meer herinneren. Het eerste wat ik zag toen mijn ogen weer open gingen was een andere ruimte. Een uitslaapkamer.

Ik was nog behoorlijk slaperig en kon mijn ogen nog moeilijk open houden. Maar ik werd wel al snel gecontroleerd en gevraagd hoe ik me voelde en hoeveel pijn ik had. Er werd me verteld dat het inderdaad een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was, en dat ze mijn eileider hebben moeten verwijderen. Ik probeerde sterk te blijven maar volgens mij heb ik wel even gehuild. Niet alleen omdat dit gebeurd was maar ook omdat ik dit nieuws even alleen te verwerken kreeg, zonder mijn man erbij. Op een gegeven moment kreeg ik wat meer pijn, toch wel boven de grens dat ik zou willen. Er werd nog een klein beetje pijnstillers bij gegeven. Ook kreeg ik een waterijsje. Die viel alleen niet zo goed als dat ik gehoopt had. 

Op een gegeven moment werd ik opgehaald, ik denk dat het even geduurd heeft omdat ze nog geen kamer voor me beschikbaar hadden. Twee verpleegkundigen namen mij weer mee naar de afdeling toe, mijn man zou daar al op me zitten wachten met m'n spullen. Toen ik daar aan kwam en we alleen waren gaf ik aan dat ik te horen had gekregen dat het inderdaad een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was en mijn rechter eileider verwijderd is maar dat ik voor de rest nog niets wist. Er werd weer even gehuild en daarna werd het even wachten tot de gyneacoloog kwam om het nieuws te vertellen. Het nieuws wat we dus eigenlijk al gedeeltelijk wisten. Het enige waar we nu eigenlijk voornamelijk nog benieuwd naar waren was of mijn linker eileider er nog goed uit zag. Want als mijn linker eileider ook niet goed is, dan is er dus maar een hele kleine kans dat ik ooit nog op de natuurlijke manier zwanger kan worden... 

De gyneacoloog kwam, gaf deels aan wat we al wisten. Dat de zwangerschap zich in de rechter eileider genesteld had en dat deze geknapt is en dat de eileider niet meer te redden viel. Ook hebben ze meer dan 100 ml bloed en bloedpropjes uit mijn buikholte moeten halen.

En toen kwam het nieuws... Mijn linker eileider... Ziet er niet zo goed uit. Het is verdikt en had niet de kleur die het zou moeten hebben en ze gaf aan dat het niet in de conditie was als dat het zou moeten zijn. Maar dat zij niet alléén in alle zekerheid durfde te zeggen of het "afgeschreven" was. Dus ze stuurt ons door naar het centrum voor kinderwens. Waar zij ook naar foto's van de eileider gaan kijken en gaan bespreken met ons wat onze opties zijn voor de toekomst. Deze afspraak staat op 3 juli.... Dus tot die tijd is het afwachten, helaas...