Het verlies van onze tweeling

Begin mei had ik een positieve zwangerschapstest en ik voelde me ontzettend misselijk. Ik grapte nog tegen mijn man dat het zeker een tweeling zou zijn. We maakten een afspraak bij de gynaecoloog en mochten langs komen op 17 juni. Ik was enorm zenuwachtig voor de echo. We zagen 2 keer een beeld met bewegende stipjes. Na enkele minuten stilte bevestigde de gynaecoloog ons vermoeden. ‘Zitten er tweelingen in de familie?, ‘want proficiat het is een tweeling’. Mijn man en ik keken elkaar verbaasd aan. 

EEN WAT?! Compleet overdonderd gingen we naar huis. De weken erop werden we overspoeld door emoties. Hoe gaan we dit aanpakken? Overdag stelden we ‘to-do’ lijstjes op, ‘s nachts fantaseerden we over hoe ons gezin van 5 er uit zou zien. Elke dag wenden we beter aan het idee en leefden we meer naar de bevalling toe. We boekten een reisje naar Berlijn en genoten met volle teugen, maar toch voelde ik mij een beetje onrustig. 

Het nieuws

We waren net terug van onze trip. Ik voelde me draaierig en had lichte buikpijn. Er was geen bloedverlies, maar toch besloot ik om onmiddellijk naar de gynaecoloog te bellen. We mochten langskomen. Op weg naar het ziekenhuis trilde ik en had ik last van hartkloppingen. De gynaecoloog deed een uitwendige echo en zei dat ze een inwendige echo moest doen om meer te kunnen zien. Toen ze inwendig keek, werd het oorverdovend stil: ‘Het spijt mij, maar beide hartjes kloppen niet meer.’ Op dat moment stortte onze wereld in. Mijn man en ik werden alleen gelaten en we konden alleen maar huilen. We kregen te horen dat we pas een week later zouden mogen langs komen voor een curettage. Opwekking via medicatie werd in mijn geval compleet afgeraden. We kregen een folder mee met meer informatie over anesthesie (geen informatie over de ingreep zelf) en werden naar huis gestuurd. Het was de langste week van ons leven. We hadden zoveel vragen en we vonden het vreselijk dat we zo lang moesten wachten. Voor verwerking was er geen plaats. Ik voelde me nog zwanger, had nog alle symptomen, maar toch leefden ze niet meer. 

De dag dat we onze tweeling lieten gaan

Voordat er narcose werd toegediend, huilde ik op de operatie tafel. Tijd om voorgoed afscheid te nemen. Toen ik wakker werd op de recovery ging het mis. Ik voelde me zwak en voelde een rare druk in mijn buik. Ik kreeg een waterijsje, maar merkte dat ik dit ijsje niet kon vasthouden. In paniek zocht ik oogcontact met een verpleegster. Toen werd alles zwart. Ik hoorde mensen mijn naam roepen en er werd geklopt op mijn gezicht en armen. ‘Bijkomen meisje, bijkomen!’. Ik hoorde alles, maar kon mijn ogen niet openen. Ik voelde me machteloos. Ze riepen dat mijn bloeddruk daalde, tot er geen bloeddruk meer was. Mijn hart nam het over en ging compleet in overdrive. Ik kreeg zuurstof, vocht en adrenaline toegediend. Het heeft toen nog even geduurd tot ik bij bewustzijn kwam. Toen ik mijn ogen opende stond er een team van 7 mensen rond mij. Het bleek dat ik 1 liter bloed was verloren en dat mijn baarmoeder zich gevuld had met klonters. Verschillende onderzoeken volgden en 4 uur later kon mijn man mij eindelijk zien op de Intensive Care. Ik bleef die nacht gelukkig stabiel en verbleef in totaal 4 dagen in het ziekenhuis.

Tijdens deze vier dagen heb ik enorm veel gesprekken gehad met verschillende artsen, psychologen en verplegers. Hoe zouden wij er allemaal samen voor kunnen zorgen dat dit proces menselijker wordt gemaakt? Hoe kan er meer kader gegeven worden en hoe kunnen we taboe doorbreken?

Ik heb dit geschreven, omdat ik een stem wil zijn voor iedereen die dit ooit (heeft moeten) doorstaan. Er moet veel meer aandacht komen voor de impact van dit soort verlies. Het verlies van (on)geboren kind(eren).

Voor altijd een deel van ons gezin. Zoveel liefde voor jullie, 

Mama, papa en Millie