Het slechtste nieuws dat een mens kan krijgen

Toen we bijna vier weken later weer langs gingen stortte mijn hele wereld in. Op de echo werd als eerst gekeken naar het hoofdje... er was te zien dat het hoofdje van onze baby nog meer gegroeid was. Ik probeerde rustig te blijven. Vervolgens werd naar het hartje geluisterd. Ze konden de hartslag niet vinden. Ze werden onrustig en bleven zoeken. Weer werden er extra artsen bijgeroepen. Ze probeerden het met nog een ander apparaat maar er was geen hartactiviteit meer te vinden. Het leek wel alsof ik door de ligbank heen viel, zo groot was de overweldiging en paniek. De gynaecoloog bevestigde even later wat ik al dacht... ons kindje is overleden. Mijn vriend zat naast me en beiden huilden we tranen met tuiten. De artsen spraken uit dat ze het zo vreselijk erg voor ons vonden en vroegen of ze nog iets konden doen. 

De uren daarna werd er ontzettend veel informatie op me afgevuurd. Ik had amper tijd om het nieuws goed op me in te laten werken. Er zouden extra testen worden gedaan om een erfelijke component uit te sluiten, er werd besproken dat ik spoedig moest bevallen en hoe en wanneer ik zou moeten bevallen. Mijn vriend kon bij bij me blijven en ik zou allemaal tabletjes krijgen. Het voelde alsof mijn hoofd eraf viel. Het was dinsdag en er werd afgesproken dat ik donderdag terug zou komen voor de inleiding en bevalling. De bevalling zou gebeuren op de afdeling verloskunde in het ziekenhuis, dus in een gewone verloskamer. De dag erna, op woensdag, zou ik nog een teleconsult hebben met een van de verloskundigen om eventuele vragen te kunnen stellen over de informatie die ik daarnet had gekregen. Want het was nogal wat om in één keer te verwerken....

Toen ik thuis kwam had ik zoveel vragen; er ging van alles door mijn hoofd. Wat heb ik verkeerd gedaan? Heb ik iets verkeerds gegeten op mijn vakantie? Waarom is dit pas zo laat ontdekt? Het voelde alsof mijn lijf had gefaald.