Het ongemakkelijke moment

Het was een gewone middag, een moment van routine. Ik was aan het winkelen, samen met mijn kinderen. Hun gelach vulde de lucht, onbezorgd en licht, terwijl ik door de schappen ging, op zoek naar wat ik nodig had. Het was alsof de wereld om mij heen even normaal was, even vertrouwd.

We liepen langs de groenteafdeling toen ik haar zag. Ze stond daar, niet ver van me, het leek bijna toeval. Maar mijn hart sloeg een slag over. Ik herkende haar meteen. De vrouw die ik jarenlang had gekend, maar de afgelopen tijd niet had gesproken, die zich uit mijn leven leek te hebben teruggetrokken na alles wat er gebeurd was. Haar blik kruiste de mijne, en in dat ene moment leek alles stil te vallen.

Mijn gedachten schoten heen en weer. Zou ze stoppen? Zou ze me begroeten? Of zou ze wegkijken, zoals ze eerder deed? Ik voelde mijn hart sneller kloppen, mijn adem iets oppervlakkiger worden. Dit was niet zomaar een ontmoeting. Dit was een test. Zou de stilte tussen ons eindelijk doorbroken worden? Of zou het ongemak opnieuw de overhand krijgen?

Ze deed een stap naar voren, en daar was het, het geluid van haar stem: “Hoi,” zei ze. Het kwam als een verrassing, een simpele begroeting die de lucht vulde. Maar ik stond daar, stil, verward, mijn kinderen onbewust verderop in de gang rondscharrelend. Ik keek achter me, zoekend naar de bron van haar woorden, wellicht dacht ik dat het niet voor mij bedoeld was. Maar achter mij stond niemand. Alleen zij.

Ik keek haar aan, een mix van verwarring en verbazing, waarschijnlijk te lang. Ik zag haar handen trillen, de ongemakkelijkheid in haar ogen, alsof ze niet wist wat ze had gezegd. Ze stamelde een “sorry” en liep snel door. Haar stappen verdwenen snel uit het zicht, maar de woorden bleven in de lucht hangen. "Sorry."

Het voelde als een klap in mijn gezicht. De wereld om mij heen leek weer in beweging te komen, maar ik bleef daar staan, mijn hart in een wirwar van emoties. Wat moest ik hiervan denken? Was het oprecht? Was haar sorry werkelijk een poging om de stilte te doorbreken? Of was het gewoon een automatische reactie, iets dat haar onbewust over de lippen was gekomen zonder er verder bij stil te staan?

Mijn kinderen vroegen me iets, maar het klonk ver weg. Ik hoorde het, maar het drong niet echt door. De verwarring over wat er net was gebeurd, de onverwachte begroeting, het ongemak van haar onverwachte sorry, alles was te veel om op dat moment te verwerken. Ik voelde een mengeling van woede, verdriet en een bittere vorm van teleurstelling. Waarom voelde ik me zo geraakt? Waarom was het zo ongemakkelijk, juist nu?

Het was alsof ik geconfronteerd werd met alles wat ik had geprobeerd te vergeten of te onderdrukken. De onwetendheid van anderen, de manier waarop sommigen mijn verlies niet konden dragen, de manier waarop sommigen wegkeken, zonder een woord te zeggen. Die ongemakkelijke stilte had zo lang geduurd, en ineens was het doorbroken – maar was het genoeg? Was deze korte begroeting genoeg om de afstand tussen ons te overbruggen? Of was het slechts een oppervlakkig gebaar dat de onuitgesproken pijn tussen ons niet kon wegnemen?

Ik voelde mijn ademhaling weer normaliseren, mijn gedachten een beetje helder worden. Ik keek naar mijn kinderen, die nu enthousiast in een winkelkar reden, zonder enige zorg in de wereld. Het was een moment van helderheid, dat zelfs door de ongemakkelijke situatie heen schijnt. Hoe moeilijk het ook was, ik wist dat ik er zelf voor moest zorgen. Ik moest deze pijn, dit ongemak, niet laten bepalen wie ik was. Dit was slechts een moment, een voorbijgaand iets, hoe ongemakkelijk het ook voelde.

Maar de vraag bleef: had ze zich echt verontschuldigd? Of was het haar eigen manier om de stilte te doorbreken, om haar ongemak te verbergen? Ik wist het niet. Wat ik wel wist, was dat de ruimte in mijn hart om het te begrijpen, om het te vergeven, misschien nog niet helemaal klaar was.

Volg ons leven naast de dood @lievedjae