Het leed dat misoprostol heet

Ik eindigde mijn vorige blog met een nieuw verlies. Het hartje van ons tweede kindje stopte met kloppen. Het kindje was nog niet groot, pas 8 weken, maar leek zo sterk met zeven weken. Helaas kon het niet meer verder groeien. 

Mijn vakantie was nog nooit zo vreemd gestart. Terwijl iedereen na ellendig veel regen de zon ging opzoeken, ging ik met mijn ziel onder de arm naar het ziekenhuis. Ik had het weekend moeten afwachten om te kijken of de miskraam vanzelf op gang kwam. Ik had hier weinig hoop op, mijn lichaam had ook geen signaal gegeven toen het hartje er opeens mee ophield, dus waarom zou dit dan wel vanzelf gaan? Op mijn eerste vakantiedag ging ik dus opnieuw op controle. Eventjes hoopte ik op een ander beeld, maar ik wist dat wat ik te zien kreeg niet het beeld was waarop ik hoopte. Gestopt is gestopt, dat wordt niet opeens anders.. Gelukkig was de desbetreffende arts er ook snel klaar mee, hij handelde uiterst respectvol. Dit kon ik na al die tijd, bij al die mensen, met al die meningen heel erg waarderen. Voor het eerst in lange tijd voelde ik me een echt mens, geen nummer of product. 

In alle rust luisterde ik naar zijn verhaal, ook nu kreeg ik weer twee keuzes: medicatie of operatie. Hij gaf aan dat ze liever niet opereren en medicatie de voorkeur heeft. Op dat punt wilde ik ook geen operatie en stemde ik dus vrijwel meteen in met de medicatie. En daarbij, als een arts aangeeft dat iets beter is, of bewezen is dat, dan zal dat wel het beste zijn (dacht ik toen). Achteraf denk ik hier toch wat anders over, maar daarover later meer.

Zakelijk gezien kwam het neer op het volgende stappenplan. Eerst 1 tablet Misfegyne, dan 36 uur wachten, dan 4x tablet Misoprostol en indien er niks gebeurde na 24u de dosis van Misoprostol nog eens herhalen. Er zou dus flink meer tijd overheen gaan dan ik gehoopt had, achteraf een mentale én fysieke kwelling. Nog vol verwarring en ongeloof kwam ik met mijn pillen thuis. Ik ben sowieso een leek met tabletten, ik kan ze prima innemen maar buiten een allergietablet en een paracetamol had ik nog niks gehad. De bijbehorende tekst a4 die ik meekreeg maakte me niet gelukkiger. 

Omdat ik toch 'vakantie' had besloten we eerst een paar dagen weg te gaan. Met data en tijden in mijn hoofd vertrokken we op een nog onbekende roadtrip. Eventjes zat het niet zo zeer in mijn hoofd en we konden fijne gespreken voeren over onszelf en anderen. Ik kan me geen wereld voorstellen zonder mijn partner, de liefde werd het afgelopen jaar alleen maar sterker. Ik mocht me verdrietig voelen en ook hadden we fijne momenten samen. "Gelukkig hebben we elkaar" benoemde hij dikwijls. "We zijn er samen en als het ons écht niet gegund is, dan zijn we gelukkig samen" En gelukkig samen, dat zijn we! Onze relatie voelt sterker dan ooit, ik was met momenten vaak zelf wat gelukkiger geweest, maar misschien moet ik me af en toe gewoon meer tijd gunnen. 

Naarmate de dagen verstreken kwam steeds meer D-day in zicht. Terwijl we nog weg waren zou ik de eerste tablet innemen. Ik had gelukkig een paar dagen kunnen genieten van zwembaden en sauna's, dat zou er de komende tijd even niet inzitten. Van de eerste tablet misfegyne kreeg ik meteen buikpijn. In de ochtend was ik een aantal keren duizelig en heb ik het ontbijt met moeite genuttigd. We vertrokken daarna lekker naar huis. 

De ochtend erna was het D-Day. Mijn vriend ging heel kort weg, ik dacht het wel even te kunnen redden. Er werd mij verteld dat het wat heftiger was dan een gewone menstruatie en daarbij was de spontane miskraam in november ook wel te hebben met enkel een paracetamolletje. Wist ik veel..
Ik nam de vier tabletten misoprostol en had me goed voorbereid. De kruik was warm, alles lag klaar en ik bleef lekker in bed liggen. Nog geen kwartier na de tabletten werd ik ziek, echt enorm ziek. Ik had al buikpijn van de eerste tablet, maar vlak na de vier tabletten werd ik duizelig en moest ik overgeven. Wat me het meest tegenviel was de enorme buikpijn, de krampen waren intens. Na nog eens boven de wc te hebben gehangen pakte ik de telefoon, mijn vriend kwam meteen naar huis en bleef bij me in de buurt. Na een half uur stuurde ik hem op pad voor Naproxen, wat had ik het onderschat..
In totaal heb ik echt wel drie uur helse pijn gehad, nadat de Naproxen wat begon in te werken werd het rustiger. Na een uur of vier was naar mijn mening het ergste uit mijn buik, verdwenen, zo weggespoeld door het toilet. Spijt heb ik hier overigens niet van, maar het is wel een ietwat vreemde gedachte. 

De dag erna belde ik naar het ziekenhuis met de vraag of die tweede dosis nog nodig was. In de brief stond ten alle tijde tweede dosis, de arts destijds zei, enkel indien er nog niks gebeurd was. De mevrouw aan de telefoon zei letterlijk 'daar zijn de meningen over verdeeld'. Ik dacht alleen maar ja- of nee, daar kan ik iets mee. En toen kwam nog vanuit haar 'denk je dat alles weg is?'. Ja hallo, alsof ik dit al eens vaker heb meegemaakt, hoe weet ik nu wat er in mijn buik zit bij 8/9 weken zwangerschap... De hoeveelheid bloedverlies was niet zo heftig als je soms online leest, ik ben geen liters bloed verloren en het stroomde er niet uit. Wat die horrorverhalen betreft heb ik 'geluk' gehad. Het is me echter fysiek héél erg tegengevallen, een mini-bevalling zeggen ze wel eens, maar ik heb nog nooit een échte bevalling meegemaakt.. Referentieloos.. 
Eigenhandig heb ik toen besloten om de tweede dosis te skippen, met hoop van zegen dat alles weg was. Twee dagen achter elkaar die pijn.. dat zag ik niet zitten, het was al verdrietig genoeg.

Lees in mijn volgende blog meer over de controle, twee weken daarna (!) én het vervolg hierop.