Het leed dat leven na een verlies heet!

Het leed dat het leven na het verlies van een kindje in de zwangerschap heet,

De donkerste dag van je leven, het moment dat je je kindje in je armen hebt. In een ruimte zo stil dat de stilte hoorbaar is.

Een moment dat het gelukkigste moment in je leven hoort te zijn, is nu het moment dat je letterlijk een stukje van je hart voelt afsterven, een pijn die met woorden niet uit te drukken is.

In je armen heb je je kindje, af, perfect , compleet maar stil. Als je geluk hebt krijg je op dat moment de juiste handvaten om herinneringen te maken. Hand & voet afdrukjes, foto’s , een knuffeltjes voor je kindje en 1 voor jezelf. Er zijn mogelijkheden tegenwoordig en ik hoop ten volste dat die overal worden benut.

Je dagen worden geleefd, iedereen staat daar om je te helpen. Mensen komen je bezoeken, bieden je hulp aan & huilen met je mee. Je krijgt misschien kraamzorg, als je geluk hebt is het er een die dit vaker heeft gedaan en heb je steun. Je hebt de dienst, de begrafenis of het moment waar jij afhankelijk van de termijn je afscheid neemt.

De volgende weken word je regelmatig gevraagd hoe het met je is, of ze iets voor je kunnen doen.

Met geluk heb je nog andere druktemakers rond lopen, want dat is een reden een motivatie om door te gaan. Anders lig je misschien wel ( terecht) met je hoofd onder de deken in een diep zwart gat.

Daarna gaat het leven verder, althans het leven om je heen.

Ook jou leven gaat door, de minuten, uren & dagen tikken weg, de datum veranderd en de maanden vliegen voorbij.

Jij bent echter nooit meer hetzelfde, een stukje van jou is doodgegaan met jou kindje.

Het gouden randje is voor altijd van je leven.

Een kind verliezen is een enorm eenzaam verdriet. Jij voelt het. Het is voor vele andere niet voor te stellen. Na een tijdje word het bijna “ vergeten”. Met geluk heb je een partner met wie je het kan delen, en verwerken jullie het op dezelfde manier.

Misschien rouw je meteen, misschien stop je het ergens weg.. omdat het simpel weg te veel pijn doet. Om steeds te moeten herleven hoe dat moment voelde, hoe de stilte hoorbaar was & hoeveel jij de kleine mensje mist. Hoe je zou willen dat je kindje nog hier bij je was.

Weken, maanden, jaren verder is jou kindje nog steeds altijd aanwezig, in jouw hoofd.

Op leuke momenten omdat je die zo graag had willen delen, op minder leuke momenten omdat dan vaak het verdriet weer opkomt. Ze zeggen wel eens, geen kind zo aanwezig als een kind dat word gemist.

Maar het is onzichtbaar, want ondertussen verwacht de buiten wereld dat ook jij gewoon doorgaat, volledig functioneert & het allemaal een plekje hebt gegeven.

Mensen kunnen onbeschoft zijn, niet begrijpen dat jij voor altijd anders bent.

Ik ben Elke ,34 jaar, moeder van 5. Sophia (10) Julian* (9) Sofian* (5) Fay 3 & Damian (1)

Sinds een jaar werk ik aan mijn “uitgestelde rouw” en heb ik nu besloten mijn verhalen te gaan delen. Want hoe anders zullen mensen echt begrijpen wat het is, als jij het niet verteld!

Zolang je word benoemd, besta je ❤️