Het gemis van ons meisje

Je afscheid voor het einde van het jaar, zodat we het nieuwe jaar positief konden starten.

De dagen waren zwaar, geen dag ging voorbij dat ik niet aan je dacht, je bleef door mn hoofd spoken.. waarom moest ons dit overkomen?

Na een aantal weken dacht ik, ik kan wel weer aan het werk gaan. Wat moest ik thuis? Een babykamer helemaal af, kleertjes gewassen in de kast, maar zonder baby.

Ik had besloten eerst maar eens richting mijn werk te gaan voor een bakkie koffie...elke keer als ik dacht ik rij die kant op, was het alsof mn keel dichtgeknepen werd. Ik kon het niet. Was bang voor mensen hun reactie, hun oordeel of dat ik weer mijn verhaal moest doen.

Wat zouden ze wel niet denken? Ik zat thuis maar zonder kindje. Uiteindelijk heb ik toch mijn 16 weken zwangerschapsverlof gebruikt.

Ik had dit nodig om te verwerken en mijn andere meisje te ondersteunen. Voor haar heeft dit alles ook een enorme impact gemaakt.

Dan kon ze ook nog niet naar school, omdat corona als maar erger werd.

Langzaam aan ging alles de goede kant op. Ik had natuurlijk goede dagen, maar ook dagen dat ik het liefst gewoon in bed zou blijven.

Door veel te praten, mijn verdriet te laten gaan, heel veel liefde en steun te hebben gehad...ging het steeds beter.

Mijn verlof kwam ten einde, en ik ben mijn werk weer gaan oppakken. Heerlijk om weer bezig te zijn je gedachten te verzetten.

In de zomervakantie zijn we samen met de oma's lekker naar Ibiza gegaan, heerlijk genoten.

Het gemis kwam ook daar weer flink naar boven, gezinnetjes met kleine kids die je dan heerlijk ziet genieten en te bedenken dat je zelf ook zo als gezin zou kunnen genieten.

Onze wens om nog een kindje te krijgen bleef, en zo hebben we er samen voor gekozen om te kijken of het ons gegund zou worden.

Dat we terug kwamen van onze vakantie, bleef het spannend... zou het ons gegund zijn? Zouden we nogmaals een zwangerschap mogen meemaken?

Ondanks te angst, die ook opspeeld was daar toch op 29 augustus een positieve test....

Wordt vervolgd...