Het geboortekaartje werd een rouwkaartje

Nadat we Jurre flink hadden verwend op zijn verjaardag, zijn we de volgende dag naar de verjaardag van ons nichtje gegaan. Het was even fijn om niet thuis te hoeven zijn en af te moeten wachten en voor Jurre natuurlijk wel heel leuk om met zijn neefje en nichtje te kunnen spelen! In de avond kregen wij nog een verrassing, Ik heb om verschillende (Stomme) redenen 2 jaar geen contact gehad met mijn oudste zus. Maar ook zij vond het vreselijk wat ons te wachten stond en stond ineens bij ons voor de deur. Wanneer iemand het ergste gaat meemaken is derest niet meer relevant. Zo dacht zij erover, en ik ook. Het was emotioneel, maar ook fijn dat ze er was.

Op zondag hebben we alsnog Jurre zijn verjaardag gevierd, dit alleen met familie om ons heen. Onze zwager was alvast begonnen aan de kamer van de baby. Dat was zo ontzettend fijn! want we zouden eigenlijk het kamertje gaan afmaken in de vakantie, die die week eigenlijk begon. Maar nu was alles zo onzeker en het kamertje moest nog gestuct worden dus enige haast was er wel bij. Maar zelf waren we niet echt in staat om zoiets te gaan doen. De verjaardag van Jurre was een mix aan gevoelens, het was fijn dat we onze familie even dichtbij hadden. Het was dan ook echt met een lach en een traan.

Maandag 12 augustus was om 15:30 de afspraak, Gelukkig kon Jasper zijn zus mee, en hoefde we dus niet alleen. Na een hele lange tijd daar gelegen te hebben kregen we het gesprek met de cardioloog. Hij liet ons 2 plaatjes zien en heeft verteld wat er aan de hand was. Het waren een hele hoop medische termen maar het kwam er eigenlijk op neer dat naast de Tetralogie van Fallot onze zoon geen longslagader had. Hij leefde in mij omdat ik die functie nog overnam, maar buiten mij waren zijn kansen klein, en erg onzeker. Daarnaast was een longslagader niet te maken, want zodra hij zou groeien zouden ze hem weer moeten opereren om de longslagader mee te laten groeien. Een arts mag geen advies geven, of zeggen wat hij zou doen. Maar hij kon me wel vertellen dat hij niet wist hoe dit zou aflopen. De manier waarop hij sprak, en vertelde wat er aan de hand was, was voor ons genoeg om te beslissen dat we de kleine op deze manier niet op de wereld moesten zetten. De kans dat hij mentaal en fysiek beperkt door het leven zouden gaan waren bijna een zekerheid. En als hij het wel zou overleven dan zou zijn levensduur ook nog eens erg kort zijn. Dus moesten we hem dan zoveel operaties en zoveel pijn laten doorstaan? voor dat eventjes wat hij bij ons kon zijn? voor ons was dat genoeg om te beslissen van niet. Liefde is soms ook loslaten. En geloof me, dat loslaten is afschuwelijk, vreselijk en de meest intense pijn die ik ooit heb gevoeld, en nog steeds voel. 

Nadat wij de kamer uitliepen en terug naar de lift gingen vroeg Jasper me of ik ergens wilde gaan zitten, maar dat wilde ik niet. Ik wilde naar buiten en in de lift zei ik nog dat ik het allerliefste een sigaret op wilde steken!    ( Ik ben al gestopt sinds dec 2020 haha) maar ineens had ik weer zo'n drang. Heb het  niet gedaan, want ondanks dat we wisten dat de baby niet in het levende leven zou gaan leven moest ik nog steeds voor hem zorgen want hij leefde nog wel in mij.

De dag erna hadden wij weer een afspraak, dit was om onze keuze te bevestigen en om informatie te krijgen over bevallen in Rotterdam of dichterbij huis en dan in Goes. Hier ging mijn vader weer mee naartoe, deze keer is hij wel mee naar binnen gegaan omdat de hele wereld vanonder onze voeten was weggeschopt en ik wilde dat als wij iets zouden vergeten hij het nog voor ons kon herhalen, of vragen kon stellen mocht hij iets willen weten.

En toen begon het geregel.. aan tafel zitten met een begrafenisondernemer terwijl je kindje nog in je leeft is echt 1 hele grote mindfuck.....