Het deed pijn: 3de kind zat er voor ons niet in..

Ik ben nog maar net werkzaam bij mijn nieuwe werkgever of het gaat mis.

Ik voelde smiddags dat het niet goed ging, en ben nog naar de verloskundige geweest.

Ik was 7weken en er was niets te zien, maar ik werd helemaal naar van de pijn.

Ik heb mijn kinderen nog naar mijn schoonouders gebracht en ben doorgereden naar het ziekenhuis, wat achteraf echt onwijs gevaarlijk was omdat ik wel out had kunnen gaan achter het stuur.

Aangekomen in het ziekenhuis ging het in sneltreinvaart, ik kreeg allerlei echo's en ik was actief aan het bloeden ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.

Mijn man kwam er snel aan en ik werd geopereerd, waarbij de linker eileider verwijderd werd en 1 liter bloed uit mijn buik gehaald werd.

Ik ben hierna door de verloskundige nog gebeld dat ze het niet handig aan hadden gepakt, wat ik wel fijn vond dat ze dat deden.

Jaren later voelde ik dezelfde pijn, nadat ik wekenlang traag oplopende testen had gehad die niet ultradonker werden, ik had pijn in mijn rechterlies/bovenbeen, niet vol te houden.

Ik belde de verloskundige en die zei dat ik mocht komen, ze checkte alles en vond dat het er onrustig uit zag en zag ook geen baby.

Ik belde mijn man, Ik had mijn man nog helemaal niet ingelicht überhaupt niet over de zwangerschap omdat ik hem niet wilde teleurstellen met alweer een dooie mus, maar nu kreeg hij natuurlijk ook de schrik van zijn leven.

Dat werd weer naar het ziekenhuis, eenmaal daar deden ze een echo, maar ze vonden het niet overtuigend een beeld voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap,  ondanks dat ik aangaf in alles te voelen dat het zo was.

Ik mocht naar huis en moest de volgende ochtend lab laten prikken.

Het HCG was gestegen maar de echo wees niks uit.

Ik werd voor de zekerheid opgenomen omdat ik nog steeds die pijn in mijn been had.

De volgende ochtend vertrok ik met de mededeling dat ik de ochtend er op weer bloed moest prikken, en een echo moest laten maken.

In de wachtruimte ging het helemaal mis, ik moest lang wachten en ik kreeg ontzettende pijn in mijn buik en been.

Ik vroeg bij de balie om een paracetamol, en om versnelling want ik hield het niet vol.

Gelukkig werd ik door de arts gezien, en het was een bekende want ik werk ook in het ziekenhuis op de OK afdeling.

Ze vond me er pijnlijk uit zien maar wilde zelf ook graag een echo maken omdat de echo van de echoscopisch geen duidelijkheid gaf.

Ze keek achter de baarmoeder en zag het gelijk, ze zei je bent actief aan het bloeden en je moet nu voor OK.

Met een rolstoel werd ik naar de SEH gereden om met de ambulance verder te gaan.

Ik belde mijn man hij schrok enorm en hij zou op me wachten bij de ambulancepersoneel van het ziekenhuis omdat ik naar de andere locatie vervoerd moest worden. 

Het ging allemaal heel snel en ik had ook niet echt de kans verdrietig te zijn.

In tegenstelling tot de vorige keer waarover ik niemand had verteld (niet willen laten weten dat je voor een derde kind wil gaan, wegstoppen van teleurstelling), besloot ik nu juist wel te vertellen tegen vrienden en familie wat er was gebeurd, waarop ik erg veel medeleven kreeg en begrip waar ik erg dankbaar voor was.

Het was voor ons nu wel klaar, ik was op deze manier gesteriliseerd allebei mijn eileiders weg.

We wilden sowieso niet het medische traject in, maar het heeft wel even keihard pijn gedaan dat een derde kind er voor ons niet in zat.

Nu jaren later, is het gezakt en heeft het een plek gekregen.

Ik blijf dol op kinderen en geniet van de kleintjes van vrienden om me heen en mijn twee gezonde kinderen die ik gelukkig heb.