Helvakantie - meningokokken deel 4

4 mei 2024

Het is nu al weer 10 maanden geleden dat wij in onze grootste nachtmerrie terecht zijn gekomen. 10 maanden zonder Milana…hoe dan? De laatste maanden zijn erg zwaar voor ons geweest, want hoe moet je het leven weer oppakken? Iedereen gaat door met zijn leven en dat is logisch, maar voor ons staat de hele wereld nog steeds ondersteboven.

Gelukkig hebben wij onze lieve Elena nog. Zij trekt ons door deze moeilijke periode heen en zorgt voor die gemeende lach op onze gezicht. Maar ook zij heeft het niet makkelijk. De eerste weken na het overlijden van Milana had ze last van woede-uitbarstingen en huilbuien in haar slaap. En dat is niet gek. Want hoe moet een 3 jarig meisje haar gevoelens uiten en begrijpen wat er allemaal is gebeurd? Ze kan er nu gelukkig wat beter over praten en stelt veel vragen. En ik ben blij dat die vragen er zijn, daardoor weet ik dat ook zij haar zusje niet zal vergeten.

Ik ben inmiddels 7 maanden in verwachting van ons derde kindje, een jongen. Ontzettend dankbaar dat ons dit nog gegeven is. Maar jeetje, wat een rollercoaster met al die hormonen die alle kanten op gaan. Het ene moment geniet ik van het getrappel in mijn buik, het volgende moment barst ik in tranen uit omdat ik Milana zo mis en mijzelf schuldig voel, dan word ik overspoeld met schuldgevoelens naar de baby omdat ik niet wil dat hij het gevoel heeft dat hij alleen gewenst is door wat er met Milana is gebeurd. Deze gedachtes schieten elke 5 minuten door mijn hoofd. Dit is inmiddels mijn 7e zwangerschap, dus zorgeloos zwanger zijn zit er voor ons niet in. Er werd een hematoom bij mij geconstateerd, waardoor het “proberen te genieten” niet lukte. Gelukkig is dat nu achter de rug en probeer ik met momenten wel te genieten van het getrappel in mijn buik. Elena kan ook niet wachten op haar kleine broertje, ze vraagt dagelijks hoeveel nachtjes ze nog moet slapen tot hij geboren wordt. Ik ben zo trots op dat kleine meisje. Voor haar is het de afgelopen 10 maanden ook niet makkelijk geweest.

Ik merk dat nu niet alleen de uitgerekende datum maar ook de sterfdag van Milana dichter in de buurt komt, ik het emotioneel zwaarder krijg. Het lijkt nu te landen wat er allemaal is gebeurd. Ik kan goed praten over Milana, maar ik praat niet over wat er in Turkije is gebeurd. En ik weet ook niet of ik dat ooit zou kunnen. Ik krijg meer moeite om naar haar foto’s en filmpjes te kijken. De filmpjes en foto’s van haar begrafenis heb ik tot nu toe één keer gekeken. Ik vraag mij af hoe ze nu zou zijn. Zou ze al goed kunnen praten, wat langer haar hebben en achter haar grote zus aan rennen? Ik mis haar verschrikkelijk.

En wat wij op 4 juli gaan doen? Ik heb geen idee… misschien gaan we een dag weg of misschien lig ik wel de hele dag onder een deken verstopt. Maar één ding is zeker, we gaan met de allermooiste bloemen en ballonnen naar haar graf. Zodat we toch nog een beetje samen zijn. 🤍