Helvakantie - meningokokken deel 3

Eindelijk was ons meisje thuis. Ik haar eigen bedje, waar ze hoort. Eindelijk konden we haar zien en vasthouden. Eindelijk kon haar grote zus haar een kus geven. Ik vond het best spannend hoe Elena zou reageren op haar kleine zusje. Toen we samen naar haar kamertje liepen keek ze even heel verbaasd naar Milana. “Mama, wat heeft milana” vroeg ze dan ook. “Milana heeft allemaal plekjes, Milana was heel erg ziek” zei ik dan. “Oké mama, mag ik haar nu dan een kusje geven?”. Nadat ze haar zusje een kus gaf op haar voorhoofd rende ze vervolgens haar eigen kamer in om te spelen. Het is zo apart hoe makkelijk en snel kinderen kunnen schakelen.

We waren ook al begonnen om het een en ander te regelen voor de begrafenis. We wisten de datum wanneer ze begraven zou worden, zaterdag 15 juli. Dan zouden we haar nog een week lang thuis kunnen houden, als ze dat volhoud. We hebben een locatie gevonden waar wij veel mensen konden ontvangen, want wij hadden het vermoeden dat het heel druk zou worden. Wij hebben ook besloten om geen rouwkaarten te sturen. Waarom niet? Omdat wij simpelweg geen keuzes konden maken. Onze rouwkaart hebben we op social media geplaatst, met de mededeling dat iedereen welkom is om bij het afscheid aanwezig te zijn.

Ondertussen is het kistje uitgezocht met de binnenbekleding, ons rouwboeket besteld en alle foto’s en liedjes die wij graag willen gebruiken voor haar afscheid uitgezocht. Ik heb vrij snel besloten dat ik zelf graag iets wil voorlezen tijdens haar afscheid. Of het mij ging lukken wist ik op dat moment niet, maar ik wil het op z’n minst proberen. Alles was geregeld voor haar afscheid.

Wij kregen dagelijks mensen over de vloer die nog afscheid wilde nemen van ons mooie meisje. Dat was fijn, maar ook erg vermoeiend. Naarmate de dagen verstreken merkte ik dat ik he-le-maal gesloopt was. Ik stond sochtends om 6.00 u op en ging die avond om 23.00 naar bed. Wanneer ik op bed lag kon ik ook niet in slaap komen. Ik liep nog een paar keer langs Milana haar kamertje. Om haar een aai en een kus te geven.

Ik zag zo op tegen het moment dat wij haar in het kistje moesten leggen en het kistje daarna voorgoed zouden moeten sluiten. Wij hebben besloten om Milana een dag voor de begrafenis in haar kistje te leggen met de deksel nog open. Niet om te wennen aan het idee, want hoe kun je hier aan wennen. Het is vreselijk. Maar zodat wij het in alle rust konden doen en haar nog even konden knuffelen, in plaats van haastig op de dag van haar begrafenis. Haar grote zus heeft de boven- en onderkant van de deksel versierd met stickers en afdrukken van haar handje.

Zaterdag 15 juli - de dag van haar begrafenis

Ik geloof dat ik die nacht amper één oog heb dichtgedaan en om 5.00 u stond ik al naast mijn bed. Ik heb een tijdje in de kamer van Milana gezeten. Haar nog een afscheidsbrief geschreven die ik mee wilde geven in haar kistje. Haar handje vastgepakt en haar nog een paar laatste kusjes gegeven. Uiteindelijk hebben Elena mijn man en ik het kistje dichtgemaakt met de mooiste vlinderknoppen. De rouwauto arriveerde in onze straat en wij hebben samen Milana achter in de auto gezet. Vervolgens zijn we naar van de Valk gereden voor haar afscheid.

Bij aankomst zijn wij eerst via de achteringang in de familiekamer samengekomen. Daar konden wij in alle rust wachten tot onze familie en vrienden plaats hadden genomen in de grote zaal. Daarna werden mijn man en ik gevraagd om Milana naar binnen te dragen. Ik durfde de zaal niet in te kijken, geen oogcontact te maken met andere. Zou ik dat wel doen, dan zou ik daar letterlijk in elkaar storten. Nadat wij Milana hadden neergezet namen wij zelf plaats op onze stoelen.

De bloemen, het aantal mensen, de teksten die werden voorgelezen het was zó mooi en indrukwekkend. Het is mij uiteindelijk ook nog gelukt om zelf wat te zeggen tijdens haar afscheid. Ik durf wel te zeggen dat wij geen mooier afscheid hadden kunnen regelen voor ons meisje. Daar zijn wij zo dankbaar voor. Zelfs op de begraafplaats waren er zo ontzettend veel mensen aanwezig. We liepen met Milana langs een erehaag van bloemen. We hebben met z’n allen 400 roze ballonnen losgelaten. Het was hartverscheurend maar hartverwarmend tegelijk.

Deze dag is als een waas langs ons heengegaan. Daarom ben ik zo dankbaar dat er 2 fotografen en 1 videograaf aanwezig was om heel de dag vast te leggen.

Nu gaat het rouwen écht beginnen, we hebben een lange weg te gaan. Maar we moeten door voor Elena, hoe moeilijk dat ook zal zijn. 

Leestip: "Mijn bevalling eindigde in een drama en geeft levenslang schade"