Snap
  • schuldgevoel
  • verdriet
  • intensverdriet
  • #rouwverlies
  • Verlies
  • Babyverlies
  • schuldigvoelen
  • spijt
  • spijtgevoel

"Had ik Jaime maar vaker uit het water gehaald"

Spijt achteraf...

Schuldgevoel, spijt en het daarbij behorende verdriet

Vandaag is het exact een maand geleden dat onze lieve engeltje Jaime gecremeerd werd..

Een maand de tijd gehad om alles te laten bezinken. En dus ook de tijd gehad om te denken, piekeren etc. En dan ga je terugdenken aan hoe het is geweest, wat we wel en niet gedaan hebben, en wat we wel of niet anders gedaan zouden kunnen hebben.

Het vervelende daarbij is alleen datgene wat je anders had gewild, niet meer terug kan draaien. En dat leidt tot gevoelens van schuld en verdriet. En ik weet niet wat ik met het schuldgevoel en verdriet aan moet, want ik kan er nu achteraf natuurlijk niks meer aan veranderen. Soms zou ik willen, niet alleen nu met Jaime, maar ook in de periode na het overlijden van mijn broer en vader, dat ik even de tijd kon terugdraaien naar die specifieke dagen, zodat ik alsnog zou kunnen doen, waarvan ik nu spijt heb. In het geval van mij vader en broer is het spijt wat me al 10 jaar, en 2 jaar achtervolgt. Ik weet dus dat deze spijtgevoelens bij Jaime héél lang gaan blijven hangen bij mij. (Daar ben ik sowieso wel goed in).

Er zijn nu voornamelijk 2 verschillende momenten waar ik nu echt heel veel spijt van heb. Ik weet dat ik het niet terug kan draaien. En dat maakt ook nog eens dat ik me een slechte moeder voel, en dan richting Jaime. Het naagt z ontzettend aan me, en steeds weer als ik eraan denk, knijpt mijn maag en keel samen, wat een vreselijk en naar gevoel is dat zeg...

Had ik Jaime maar vaker uit het water gehaald en geknuffeld...

Snap

Op de foto hierboven is eigenlijk de enigste keer dat ik Jaime zo bij me heb gehouden. Voor de fotoreportage van stichting Still. Nu zou ik zo graag willen dat ik Jaime toch wat vaker uit het water had gehaald om met hem/haar te knuffelen. Ik heb hierdoor het gevoel dat ik een slechte moeder ben (geweest) voor Jaime, en dan nota bene in die paar dagen dat Jaime bij ons thuis was, die paar dagen die ik maar had om voor Jaime te kunnen zorgen (zij het dan anders dan bij een levend kindje) om zijn/haar lichaampje zo mooi en goed mogelijk te kunnen houden. Dat hebben we dan volgens onze uitvaartbegeleidster en haar verzorger dan wel heel goed gedaan. Maar zeker nu het niet meer kan, mis ik het ontzettend om Jaime vast te kunnen houden. En besef ik zo goed, dat ik dat in die week eigenlijk niet meer heb gedaan dan tijdens de fotoreportage van stichting Still en de eerste paar dagen even vasthouden zodat mijn partner de kom kon schoonmaken en schoon water in kon doen. Hoewel ik afentoe wel even met mijn vingers zijn/haar handje en hoodfje heb aangeraakt/geaaid, heb ik ook spijt, dat ik niet toch dat moment van echt huid op huidcontact heb gedaan. Want tijdens de fotoreportage had ik gewoon mijn jurk aan. Ik weet nog wel, dat ik er op dat moment een beetje een ongemakkelijk gevoel bij had, van huid op huid contact. Misschien ook omdat er een fotograaf (die we natuurlijk eigenlijk niet echt kenden) bij ons was op dat moment.

Het voelt hiermee alsof ik heel koud en afstandelijk naar Jaime toe was. En het zou, als moeder zijde juist de andere kant moeten zijn. Ik krijg als ik aan de situatie denk ook een gevoel van koud en afstandelijk, alsof ik Jaime toen letterlijk heel ver weg in de kou liet staan. Het voelt niet goed, en het doet me veel verdriet, want ik weet dat ik dat moment nooit over zal kunnen doen.

En dan heb ik ook weer het gevoel dat ik precies ben, zoals mijn moeder naar ons (mijn broer, zus en ik) toe was vroeger, ook koud en afstandelijk. En dat is precies wat ik niet wil. Dat was altijd mijn grootste angst, mijn eigen moeder achterna gaan...

Had ik maar gevraagd of er nog mogelijkheden waren om het geslacht van Jaime te achterhalen...

Snap

Het deed mij meteen al heel veel verdriet toen ze ons vertelden, dat ze niet konden zien of Jaime een jongen of meisje is. Naast verdriet voelde ik ook teleurstelling...

Toen hebben mijn partner en ik er allebei niet over nagedacht of er nog mogelijkheden waren om toch te kunnen kijken wat het geslacht is. Jaime was natuurlijk nog maar net geboren, en we zaten nog middenin de ellende, het verdriet en de shock van het slechte nieuws en de bevalling.

Wat we wel deden, was het een soort van accepteren, omdat je op dat moment beseft dat je weet dat het niet anders is. En we gingen op het moment dat de verloskundige en verpleegkundige Jaime uit de vruchtzak aan het halen waren op internet zoeken naar een naam die bij zowel een jongen als een meisje zou passen.We kwamen op de naam Jaime uit, past bij beide, en het heeft een mooie betekenis, namelijk: God beschermt, of hij zal beschermen. Zowel de naam als de betekenis vinden we allebei erg mooi.

We hadden het er beiden moelijk mee, dat we Jaime's geslacht niet wisten/weten. Nu zullen we nooit kunnen zeggen: Onze zoon of dochter. En ons zoontje Jack zal nooit kunnen zeggen: Mijn broertje of zusje. En dat blijft knagen. Heel erg zelfs.

En hoe kon het, dat met een zwangerschap van 20 weken, waarbij Jaime bij ongeveer 17 weken is overleden, niet te zien was, of Jaime een jongen of meisje is? Want volgens mij kun je met 16 weken een pretecho laten inplannen waarbij ook het geslacht dan bepaald kan worden. (Geen idee, wij willen tot aan de geboorte het geslacht van ons kindje nog niet weten, dat vinden wij bij de geboorte een leuke verrassing, want anders weet je alles al). Kwam het, omdat Jaime al een aantal weken in mijn buik, zonder dat ik het wist nota bene, overleden was?

En zelfs in die periode tussen de geboorte en uitvaart hadden we zelfs nog de tijd om ernaar te kunnen vragen. Maar het is simpelweg bij ons beiden niet opgekomen.

En nu, na de uitvaart, is het een schuldgevoel en verdriet dat ook bijft knagen en hangen. Ook dat is niet meer terug te draaien. Jaime is gecremeerd. Er is alleen nog as over...

Nu ga ik nadenken, er zijn vast wel manieren om achter het geslacht te komen. Misschien een röntgenfoto? Misschien een bepaalde scan? Ik heb wel eens van een babygram gehoord, waarbij van een overleden baby'tje een röntgenfoto of scan geloof ik wordt gemaakt, om te kijken of er iets mis is. Zou dat bij onze Jaime ook gekund hebben? Dat is iets wat ik de gynaecoloog nog eens kan vragen (en ook hoe het kon dat het geslacht niet bepaald kon worden, door simpelweg tussen de beentjes te kijken), bij mijn volgende afspraak. Ik weet wel dat ik met die vraag natuurlijk niks meer kan veranderen, maar ik wil het toch weten.

Hoe nu verder?

Tja, en hoe ga ik nu verder, met deze schuldgevoelens, aan situaties, waaraan ik niks meer kan veranderen? Geen idee, was er maar een tijdmachine ofzo om terug naar die momenten te gaan, en te doen, zoals ik nu achteraf heel erg verlang.

Ik hoop dat dat verdriet en spijt, zij het dan op korte of lange termijn, een plekje gaat krijgen. En dat ik er zo min mogelijk last en verdriet van heb. Zij het dan met hulp.

De tijd zal het leren...

Snap
Gerda2711's avatar
8 maanden geleden

Lieverd ik wens jullie heel veel sterkte...en weet zeker dat jij een super mama bent❤️heb jij een nipt test gehad? Want daar kunnen ze ook volgens mijn het geslacht zien

Annika Visscher's avatar
8 maanden geleden

Dit kan wel in België , maar in Nederland mogen ze het geslacht niet bekijken bij de nipt!

Mandy's avatar
7 maanden geleden

Klopt, we hadden ook een goede NIPT test, en zoals Annika zegt bekijken ze het geslacht van het kindje inderdaad niet. We hadden het ook pas met de geboorte willen weten. Dank je wel!

EstherKK's avatar
8 maanden geleden

Ik ben ons eerste kindje verloren met 12 weken. Vanaf dat ik wist dat ik zwanger was had ik heel sterk het gevoel dat het een jongetje was. Intussen hebben we 3 kinderen erbij en had ik bij alledrie het geslacht goed aangevoeld. Dus ben ik ervan overtuigd dat het echt een jongetje was, zonder bewijs. Heb jij ook zo'n gevoel misschien?

Mandy's avatar
8 maanden geleden

Wat knap dat je het geslacht van je kindjes goed hebt aangevoel! Ik weet het zelf eigenlijk niet echt, ik heb er niet echt een specifiek gevoel bij. Misschien omdat we ons eigenlijk wilden laten verrassen bij de geboorte. Als ik naar de foto's van de termijnecho kijk, zou met de NUB theorie in de buurt komen van een meisje. Maar ik durf niet te zeggen mijn zoon of dochter, omdat ik het niet zeker weet... Jij ook veel sterkte met jouw verlies!

Miriam1980's avatar
8 maanden geleden

Ik begrijp je gevoelens zeker, maar juist omdat je deze gevoelens hebt, zegt het mij in elk geval dat je absoluut niet koud en afstandelijk bent! En je bent zo geleefd in die korte tijd. Je hebt het echt wel goed gedaan! ❤️

Mandy's avatar
8 maanden geleden

Ahhh dank je wel, heel lief!

Moo54's avatar
8 maanden geleden

Lieverd, je hebt gedaan waarvan je dacht dat dat het juiste was op dat moment. Je kunt niets aan de situatie veranderen. Ik vind dat je er erg goed mee om bent gegaan. In zo,n korte tijd stond je hele leven op zijn kop. Achteraf denken is heel gevaarlijk en niet eerlijk naar jezelf toe. Je zou wat liever voor jezelf kunnen zijn. Natuurlijk zou het geweldig zijn als je zou weten of het een jongetje of meisje was. Misschien zijn er mogelijkheden om dat alsnog uit te zoeken. Maar bovenal moet je je niet zo schuldig voelen over deze hele verdrietige situatie.

Mandy's avatar
8 maanden geleden

Klopt, ik weet dat ik niks meer aan de situatie kan veranderen, het is gegaan zoals het gegaan is. Inderdaad komt er in zo'n periode ongelooflijk veel op je af. Maar toch zit het me nu meer dwars, dan ik had gedacht. Ik krijg ook wel hulp gelukkig. Hopelijk worden deze gevoelens met de tijd minder.

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij Mandy?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.