Guilty …

Mijn zus was ook al een tijdje aan het proberen voor een derde kindje. Exact op de dag dat zij mij vertelde dat ze terug zwanger was, is het hartje van ons wondertje gestopt met kloppen. We kwamen erachter dat we maar 2 weken verschilden qua tijd, zalig zou ik het gevonden hebben als we dit hadden kunnen delen. Maar bij ons mocht het jammer genoeg niet zijn..

De dagen na de miskraam probeerde ik haar te vermijden. Onbewust gaf ik ook stekende opmerkingen, ik wou dit niet maar dit kwam er allemaal uit zonder na te denken. Ik heb ook nog steeds met de dag meer schrik om haar te zien, om haar buik wel te zien groeien.

Is dit wel oke? Mag ik jaloers zijn? Op mijn zus? Dat kan toch gewoon niet oke zijn van mij? Zij verdient dat ook, net gelijk iedereen het verdient! 

Maar wij hadden er ook gewoon zo hard op gehoopt!

Het doet pijn om daar bij stil te staan dat het bij haar wel zo mag zijn en bij ons alweer niet. Dat zij wel in die maand april een baby in haar armen gaat hebben. 

Maar het doet nog meer pijn dat ik me er SUPER schuldig over voel, over hoe ik tegenover haar heb gedaan. Zij kan tenslotte er niets aan doen dat met hun kindje wel alles goed gaat en de onze er niet meer is 💔