1 maand geleden
Geen ouders meer op je 33ste...
En dit maakt me soms boos.
In december 2022 verloor ik plotseling mijn moeder. Zij was toen 67 jaar oud en ik was 33 jaar. Ik was zelf niet aanwezig bij het moment van overlijden. We zagen het allemaal niet aankomen. Het blijft daarom nog meer gek dat ze er niet meer is. Het besef kwam ook later pas. Verder moeten leven zonder je ouders op je 33ste is vrij pittig vind ik. Ik vond/vind mezelf te jong om dit te moeten door maken. Gelukkig heb ik een hele lieve man die mij als geen ander begrijpt. Ook hij moet zijn moeder al missen. Hij heeft wel het 'geluk' dat hij zijn vader nog heeft. Onze zoon van bijna 2 jaar heeft dus nog maar 1 opa. Mijn moeder heeft hem gelukkig nog wel vast kunnen houden tot hij 8 maanden was. Zij is in het zelfde jaar overleden als onze zoon geboren is. Ook de opa van mijn man is in dat jaar overleden. Een half jaar voor mijn moeder overleed. Het was ook de allereerste achter klein zoon van mijn man zijn opa en de eerste kleinzoon van mijn moeder.
In 2023 werd onze zoon 1 jaar. Er kwamen mensen langs om cadeaus te brengen en stuurde kaartjes. Mijn schoonvader kwam ook even langs en we maakte een foto van hem samen met onze zoon. Ik voelde op dat moment verschillende emoties maar probeerde ze niet te tonen. Ik vond het moeilijk dat mijn zoon nog wel met mijn schoonvader op de foto kon maar niet meer met mijn moeder.
Ook als we uitstapjes maken als gezin bijvoorbeeld naar de Efteling en ik zie ouders met hun ouders op stap vind ik ook dat lastig. Wetende dat ik dat nooit zal ervaren. Ik probeer het wel een plekje te geven maar voor nu zal het veel tijd nodig hebben. De focus ligt nu vooral op mijn gezin.
Anoniem
Kan me heel goed indenken hoe je je voelt. Mijn kinderen hebben ook nog maar 1 opa. Mijn moeder is vorig jaar op 65 jarige leeftijd plots overleden. Hartstilstand uit het niets. Mijn kinderen zijn wel iets ouder, waren 12, 5 en 5 toen hun laatste oma weg viel. Ze hebben er veel verdriet van. Zoveel nog willen delen met mijn moeder. Ben ook heel lang boos geweest. Boos dat ze ineens weg was, boos op iedereen die haar niet heeft kunnen redden, boos op mezelf dat ik niks voelde of zag aankomen, boos dat mijn kinderen nu helemaal geen oma meer hebben. Het gemis van je moeder zal altijd blijven. Ik wens je heel veel sterkte met alles.
Mama Stephanie
Sterkte. Mijn moeder kreeg ook een hartstilstand uit het niets. Hoe ga jij er nu mee om? ook dat je kinderen niet naar opa en oma meer kunnen? of leuke uitstapjes met hun kunnen maken. Ben gewoon jaloers op mensen om mij heen die dat nog wel kunnen met hun ouders.
Annekanters
Ik herken je gevoel zo erg. Op mijn 25e ben ik zonder ouders komen zitten. Mijn partner heeft beide ouders nog en ik gun hem alles met zijn ouders uiteraard alleen er zijn zoveel momenten dat ik het ontzettend oneerlijk vind voelen. We houden mijn moeder zoveel mogelijk in 'leven' bij onze kinderen door er over te praten maar het steekt zo. Vooral ook wanneer onze kinderen over opa en oma praten en hoe leuk het daar is maar nooit zullen weten hoeveel mijn moeder voor hun heeft betekent. Eerlijk is eerlijk, na 5 jaar vind ik het nog steeds af en toe een ding. Hopelijk vind je jouw weg er in 🍀
Mama Stephanie
Herkenbaar. Dat ervaar ik ook zo. Ik gun mijn man ook alles met zijn vader maar het is nog wel moeilijk.
Karin Hendriks-van Den Ham
Het is inderdaad soms zo moeilijk. Gelukkig heb ik nog wel mijn vader maar hij is invalide en zal dus nooit activiteiten met onze zoon kunnen doen. Mijn moeder overleed toen ik 29 was en ik 7 maanden zwanger was van onze zoon. De eerste keer dat mijn schoonmoeder hem in bad deed, heb ik onophoudelijk staan te huilen, beseffende dat mijn moeder dat nooit meer zal kunnen doen. Sterkte met het een plekje geven en er mee om leren te gaan, het gemis blijft groot.
Mama Stephanie
Dat lijkt mij ook moeilijk. Dankjewel. Ook voor je lieve bericht.